In 1997 richtte zanger/gitarist John Dwyer het groepje Orinoka Crash Suite op. 24 jaar later kan de band hallucinante cijfers voorleggen met 6 (ZES) naamsveranderingen en 26 platen op de teller! Na Orange County Sound werden ze The Ohsees en sindsdien wordt op dit thema verder geborduurd. Na Thee Oh Sees en twee straffe platen in 2016 (A Weird Exits / An Odd Entrances) ging het in 2019 via Oh Sees naar kortweg Osees. Bassist is Tim Hellman, Tomas Dolas staat achter de keyboards, en er zijn nog twee drummers, Dan Rincon en Paul Quattrone.Voor de goede verstaander, dit is de huidige line-up want ook die is al vaak gewijzigd. Voor hun concert in de Vooruit brachten ze dé hype van Sonic City 2021, Automatic uit Los Angeles, mee. Dit meidentrio bestaat ondertussen vier jaar en ontleende haar naam aan een nummer uit 1981 van The Go-Go’s van hun plaat Beauty And The Beat.
Automatic zijn bassiste Halle Saxon Gaines, Izzy Glaudini als zangeres op keyboards en co-singer en drumster Lola Dompé. We zagen ze al bij Chromatics in 2019 en dus op Sonic City 9 dagen geleden waar ze op zondag de debatten openden en een stormloop aan de ‘merch table’ veroorzaakten. Automatic brengt postpunk in de mix met krautrock, electro, dub, synth punk en vleugjes new wave. Hun sound is energiek, dansbaar en behoorlijk explosief. Hun euforisch ontvangen debuut Signal kreeg dit jaar een bijzonder boeiend remix-vervolg, droogweg Signal Remixes getiteld. Automatic zat vorige week in Duitsland en Polen nadat ze uit Kortrijk vertrokken. Ook in covidtijden is een tourschema hels en energievretend. De drie zullen ongetwijfeld in hun nopjes geweest zijn om eindelijk in Gent te kunnen spelen, want dit is hun favoriete stad en uitvalsbasis als ze in deze contreien komen touren. Bij elke Belgische doortocht zijn ze al in Gent beland. Hierover en over het Gravensteen hadden we na het optreden een babbel met Halle.
Tekstmatig grijpt het trio terug naar onderwerpen over de valkuilen van social media en bijna-doodervaringen. David Lynchiaanse toestanden worden ook muzikaal onderstreept met psychedelische keyboards, Izzy gaf geen krimp toen ze nummers uit verband wilde halen, en sleazy grooves van de geweldige Halle en de charismatische mokerslagen van Lola. Er waren ook meer positiewissels dan verwacht in de setlist in vergelijking met een dikke week voordien in Kortrijk. Teen Beat en Signal openden wel en gaven perfect aan waarom the Automatic sound zo verslavend is. Het monotone drumspel van Lola ondersteunde de volbloed donkere early eighties baslijnen van Halle en daar zong Izzy schijnbaar verveeld overheen terwijl ze overstuurde new wave electro injecteerde in de groovy sound.
Dat de meisjes prachtig zijn om naar te kijken (we hoorden iemand de gevleugelde woorden ‘ik ben drie keer verliefd geworden’ uitspreken) hielp ook om meegezogen te worden in de sfeer die in de zaal hing. In slotnummer Too Much Money zouden we hetzelfde geluid horen dat zeker refereert aan Bauhaus (Lola is de dochter van Haskins die ook op de remix plaat heeft meegewerkt, net als Osees’ Dwyer trouwens) en de samenzang van Lola en Izzy was ronduit bedwelmend. Calling It maakte het zonneklaar waarom ze twee jaar geleden in Trix speelden toen Chromatics daar op het grote podium stonden. Een onderkoeld geluid en door merg en been snijdende synths. Dit is het perfecte voorbeeld van hoe een kort nummer ijzersterk en tijdloos kan klinken. En dan moest I Love You Fine nog komen. Of hoe een kort nummer over de liefde destructief kan klinken.
De opvallendste nummers diep in de set waren het nieuwe Automator waarop stilstaan niet alleen verboden maar ook onmogelijk was, en het bevreemdende Suicide In Texas waarvoor Lola op de rand van het podium kwam zingen en haar drums inruilde voor een Ableton. Automatic hebben een sound die bij iedereen in de smaak valt want het is een groovy geluid dat is opgebouwd uit herkenbare electro die op een eigenzinnige en frisse manier duelleert met repetitieve drums en baslijnen. You just gotta love them!
Osees uit San Francisco, Californië, kunnen op hetzelfde vliegtuig als Automatic kruipen want ook zij opereren ondertussen vanuit Los Angeles. Hun garagerock werd stevig geïnjecteerd met psychedelische rock, punkrock, art punk, noise en postpunk. Hun albums Smote Reverser (2018) en Face Stabber (2019) lieten een hard progressief geluid horen waarna de band in 2020 voor Protean Threat haar naam naar Osees wijzigde om in een half jaar tijd nog 3 (DRIE!) albums uit te brengen. Te gek voor woorden eigenlijk. Vorige week speelden ze met die andere Sonic City-helden Gustaf in Frankrijk. En vandaag staan ze alweer in Düsseldorf met Automatic.
Hallucinante beelden op het podium want Osees kozen ervoor om slechts 20% van de podiumcapaciteit in te palmen en de roadies duwden beide drumstellen tot op een halve meter verwijderd van de eerste rij fans. Oordopjes halen, NU! Dolas zat verborgen achter de drummers en leek de toetsen te bedienen in een gigantische vintage reiskoffer. De bandleden stonden zo dicht op elkaar dat het leek alsof de instrumenten bomen waren in een dichtbegroeid muziekbos. Toen Dwyer al na het eerste nummer fulmineerde over het dragen van mondmaskers ‘take them off now’ was er geen houden meer aan en ontaardde het optreden in een groot volksfeest.
En of ze er zin in hadden. Osees speelde een kwartier langer dan voorzien en trok hierbij het aantal nummers op de onbestaande setlist (Paul Quattrone vertelde ons achteraf dat ze nooit met setlists werken en ‘on the spot’ beslissen wat wordt gespeeld) op naar 22. Volgens Quattrone lag dit aan het geweldige feest dat zich in de Vooruit voltrok tot diep in de zaal, en dat noopte de bandleden tot grootse daden. Tijd voor een studieronde kreeg de massa niet want Dwyer gaf er meteen de spreekwoordelijke lap op met I Come From The Mountain en een paar tracks van het 4 jaar jonge Orc. Het razende tempo dat ze in The Static God ontwikkelden haalde alvast de olympische kwalificatienorm. Een rochel links en veel opspattend zweet rechts boven de drumvellen en gaan maar jongens! Het progrock-seventies geluid met felle gitaren hoorden we ook in Nite Expo. Dwyers stem konden we met moeite boven de dubbele basdrum horen uittorenen maar laten we wel zijn, dat is puur ondergeschikt bij een Osees invasie.
Hoe intens en doortastend het eerste half uur was werd pas echt duidelijk toen The Dream en aansluitend The Daily Heavy in onze ‘face’ kwamen ‘stabben’. De frontstage werd een soort bermudadriehoek waarin moshers gezogen werden om terug de pit in te worden geprojecteerd vanuit de basdrums als het ware. Vrouwen kregen met de glimlach een por in de rug, we weten nu ook weer hoe het voelt om een tros natte haren met een zweepslag in onze nek te voelen. We voelen de onzachte aanraking met de metalen podiumrand nog aan onze ribben.
Relatief tijd om naar adem te happen kregen we nooit, want ook de meer bluesy en tegelijk psychedelische songs uit het tweede deel van de set zoals Turned Out Light, afkomstig van de plaat waaruit het vaakst geplukt werd, Mutilator Defeated At Last, bleven de massa onverminderd ophitsen. Toen Ticklish Warrior aan de beurt was hadden de drummers hun tapijt al naar achter getrokken om meer ruimte vrij te maken voor de stagedivers en crowdsurfers die plots terug waren van nooit weggeweest. Het orgelpunt was een soort afwisseling tussen heavy metal à la Motörhead in Animated Violence en bijna heupwiegende songs als Toe Cutter en afsluiter C.
Binnen 20 jaar zullen we kunnen zeggen dat we er bij waren als Automatic en Osees voor een legendarische concertavond zorgden in wat toen nog de Vooruit heette. Het zal dan ook dag op dag 50 jaar geleden zijn dat een band uit Seattle op dat podium stond. Nirvana was een rode draad doorheen de avond want het verenigde veel mensen die er toen ook bij waren en die nu met de bende van toen terug een avondje pure muziek wilden beleven. De moshpits en de lachende gezichten spraken boekdelen. Kunstencentrum Vooruit mag een gouden stift uit de schuif halen om deze concertavond op een waardige manier in de analen te boeken. Met oprechtheid in de stem stamelden we achteraf dat dit avondje wel even aan onze ribben zou blijven kleven.
