Kwart voor negen. De klankman heeft teken dat iedereen er klaar voor is om eraan te beginnen. Het vertrouwde geroezemoes van het café wordt in minder dan één minuut gesmoord, want iedereen die in De Loge was aanbeland had onmiddellijk door dat de stem van Alexandra Gadzina iets bijzonders herbergt. Je hebt er nog nooit van gehoord? Tot voor kort wij ook niet, maar je mag er het gekende gif op innemen dat het een kwestie van tijd zal zijn vooraleer deze dame (en haar groep, want normaliter is Noia Lluna een vijfkoppige band) zal doorbreken. Te oordelen op wat we gisteren zagen, trouwens zeer luttele tijd.
In het Gentse muziekcafé gereduceerd tot twee. Een akoestisch duo heet dat dan, woorden die je vergeet eens je de gitaarklanken van Tom Van Heule hoort. Melodisch, net geen pop, maar wel voorzien van tegendraadse loops die deze songs een eigenzinnig karakter schenken. Het optreden stond in het teken van iets wat te gebeuren staat: de release van een ep die de vrucht is van noeste arbeid in de Bozart. De eerste single daaruit Pillow Fights (en tevens afsluiter van de set) liet ons al watertanden van wat ons te wachten staat. Een term hebben we er nog niet voor gevonden, maar wellicht is Noia Lluna de naam.
Elf songs stonden er op het programma. Uiteraard die van de komende ep, wat ouder materiaal (Alexandra is dan ook al een paar jaar lang actief op allerlei artistiek vlak), twee Nederlandstalige nummers (omdat Nederlands een mooie taal is dixit de frontvrouw) en een pakkende, bijna perfecte versie van Crazy World van Selah Sue. Laat dat laatste geen toeval zijn, want toen we de single hoorden dachten we onbewust aan de muziek van Sanne Putseys. Soms kan je het slechter treffen…
Als je een publiek ruim drie kwartier muisstil kan boeien, dan weet je dat je iets bijzonders in je hebt. Noia Lluna heeft dat, onthoud de naam maar…