Sinds haar ontwapenende lockdown-covers van vorig jaar en de ronduit hartbrekende en tegelijk zalvende debuutep waarop Naïma Joris het verlies van haar betreurde zus documenteert en bezingt, met prachtige singles als Bellybutton en Soon, gaat het hard voor de jonge zangeres. Veel grote deuren gaan open voor Naïma en terecht. Een optreden in de iconisch Ancienne Belgique hoort daar dan ook gewoon bij, toch? Aan de bindteksten kan hier en daar misschien nog gewerkt maar de Mechelse zette een sterke set neer, wist te imponeren en charmeren, zaterdagavond 30 oktober 2021 in de AB.
“Hopelijk klink ik niet te hees, want ik heb van de zenuwen nogal veel sigaretjes gerookt”, verontschuldigde Yanne zich, vervolgens meteen het tegendeel bewijzend wanneer ze een knap Je Vais ’t Oublier inzette. Tijdens haar veel te korte set wist Janne Vanneste te overtuigen met haar mooie donkere droompop-liedjes, zoals ook een bezwerend Dark Night, een heel moody en jazzy Dream About en een ronduit prachtig en pakkend Prends moi dans tes bras. Yanne, dankbaar om gevraagd te zijn als voorprogramma voor haar vriendin Naïma Joris, was met haar melancholische liedjes met telkens een vleugje weltschmertz de perfecte geleide tot méér weltschmertz maar tegelijk ook troost waarin Naïma Joris ons zou onderdompelen.
Confronterend, beklemmend, beklijvend, donker dramatisch maar ook ongelooflijk mooi en troostend. Met haar sterke composities recht uit hart en ziel, alsook de teksten van haar betreurde zus Saskia die ze op muziek zette, enkele bijzonder goed gekozen covers wist Naïma Joris het publiek oprecht te raken en emotioneren. Voor de veelal donkere composities die rigoureus baadden in melancholie, weemoed en weltschmertz, had Joris met Niels Van Heertum op euphonium, trompet en effecten, bassiste Lara Rosseel, gitarist Vitja Pauwels en met Tijl Piryns op drums de gedroomde band meegebracht. De multi-instrumentaliste speelde zelf keys, maar soms ook sax, akoestische gitaar of percussie. En steeds was er dat zwoele warme en diepe stemgeluid van haar.
Joris en haar band namen ons mee op een bijzonder mooi en erg intens ontroer-parcours. Soms waarden zowel de geesten van Joni Mitchell als Nick Cave rond. Kippenvel was meermaals ons deel, natuurlijk met die ongelooflijk aangrijpende nummers met de teksten van of over haar betreurde zus, vooral dán ging het door merg en been, maar ook tijdens andere passages in de set. Enorm genoten van set-opener My Home, uiteraard ook van het ondertussen gekende magistrale Soon. Nog steeds niet helemaal bij onze positieven van Missing You dat fel onder onze huid kroop. Het zit daar nog. Slik. Maar dat geldt ook voor het nummer waar van we vermoeden dat No Hope For Me de titel is. Zoveel tristesse en melancholie, vervat in deze ijzingwekkend mooie compositie. Hoe ‘mooi’ kan droefnis zijn? “Ook een tekst van Saskia. Ik wou eigenlijk nog meer van haar teksten op muziek zetten, maar dat is niet gemakkelijk”, aldus Naïma. We geloven dat oprecht.
De composities waarop Joris en de haren ons trakteerden, allen gehuld in ietwat donker jasjes, zaten behoorlijk ingenieus in elkaar qua opbouw, waarin vaak, naast Joris’ o zo aangename stemgeluid, een glansrol was weggelegd voor Van Heertums euphonium of trompet, of ook het sterke gitaarspel van Vitja Pauwels. Maar onderschat niet de fijne ritme sectie, gevormd door Lara Rosseel op contrabas en Tijl Piryns op drums, als geheel gaf het een enorm rijke klankkleur, meanderend tussen jazz, postrock en prog.
Bij – terecht – veel en lang applaus na een bekoorlijk Spring meldde de zangeres haast verontschuldigend dat de tekst niet van haar is, maar van de dichter E.E. Cummings. “En die heeft nog knappe teksten, zoek die zeker eens op”. We volgende Joris’ raad ondertussen en gelijk heeft ze.
Bellybutton werd gespaard als laatste nummer in de set. De lange drumsolo van Piryns die het nummer besloot was dan wel een knappe showcase van Piryns’ kunnen, het voegde wat ons betreft niet echt iets toe aan dit prachtige nummer.
Naïma Joris sprak haar hoop uit om zeker nog te kunnen bissen, want ze had nog iets speciaal voor ons in petto, beloofde ze. “Dus na het laatste liedje blijven klappen he!” Dat bleek sowieso geen probleem. Joris kwam nog even terug op het verhaal van de ‘rouwplaat’ die ze maakte. Ze deed dat samen met halfbroer Yassin, die ook voor de productie tekende. “En Yassin kan ook heel mooi zingen!”. Waarop ze broerlief op het podium uitnodigde. “Als je zus vraagt om te komen optreden in de AB, dan doé je dat toch?”, aldus Yassin die met falsetto een heel erg wonderlijke uitvoering bracht van Patrick Watsons Man Like You. “Een van de liedjes die we nog samen met Saskia samen zongen in haar laatste levensmaanden”, had Yassin Joris daar nog over verteld.
Samen met de band bracht Naima nog een oorstrelend Sôdade van Cesaria Evora én na gul applaus volgde ook nog een tweede bisronde. “Ik wil nog graag dit volgende liedje doen, dat is van Daniel Johnston, die kennen jullie misschien niet? Of toch? Die was een beetje zot. Ja, en ik ook”, lachte Joris. “Ik ga misschien een plaat maken met allemaal liedjes van Johnson, wou Joris nog kwijt”.
Laat maar komen die cover-plaat, want de interpretatie van Cold Hard World mocht er zeker zijn! Al kijken we evenzeer en met grote graagte een album met eigen werk van Naïma Joris tegemoet….