Zelden iemand zo zichtbaar zien genieten van het spel van de mede-bandleden, zoals Nabou Claerhout dat deed telkens wanneer ze haar schuiftrombone even liet rusten tijdens het fel gesmaakte optreden van N∆BOU bij de Mechelse Jazzzolder, vrijdagavond 25 mei 2018. En genieten dat deed ook het publiek bij de rijke verhalende composities en vibes waarop N∆BOU trakteerde. Het kwartet bracht een sfeervolle, energieke en intense set waarbij het wonderlijke, eigenzinnige en krachtige trombone-spel van Claerhout centraal stond maar waar ook de puike ritmesectie met Trui Amerlinck op contrabas en Mathias Vercammen op drums en het loepzuivere gitaarspel van Gijs Idema zich cruciaal toonden.
De ∆ in N∆BOU staat voor ‘majeur’, had Michel Proesmans van Jazzzolder Mechelen ons keurig uitgelegd. “Maar dit eerste nummer gaan we beginnen we in mineur” klonk het vervolgens guitig bij Nabou Claerhout. die voor een eerste keer zou uitpakken met haar fenomenale trombonespel in deze Over And Out. Je werd meegesleept in een pakkend verhaal vol melancholie en deemoed, en naarmate de compositie zich ontwikkelde werd de trombone op volle kracht aangeblazen en ging het werk naar een volumineuze catharsis. Van mineur naar majeur, van een sobere klank naar een kamerbreed geluid. Het was zo’n beetje een constante in de twee fraaie sets die N∆BOU ons presenteerde vrijdag.
Nabou Claerhout is nog maar net van een Erasmus-uitwisselingsproject in London, die stad en haar vele ritten op de Londense underground inspireerden de muzikante tot het frivole Mind The Gap waarbij het trombone-spel bijzonder grappige effecten meekreeg; op gegeven moment was het alsof die tromboneklank van overal behalve van op het podium kwam. Sterk.
Het bijzonder sfeervolle Poison Ivy en het donkere en bluesy Molly’s Lament, om maar meteen twee van de absolute uitschieters in de set te noemen, kenden een gelijkaardige slepende opbouw waarbij naar een of meerdere orgelpunten toegewerkt werd, met glansrollen weggelegd voor zowel die schuiftrombone van Claerhout als Idema’s warme gitaargloed. Maar bij Molly’s Lament dient ook die geweldige bassolo van Trui Amerlinck vermeld.
Het bijzonder filmische Not That Bad smacht gewoon om gebruikt te worden bij een film noir. De compositie baadde eerst in een overdosis melancholie en klonk ijzig koud, zeker door die desolate koperen klank die Claerhout creëerde. Het desperate en zenuwachtige percussiewerk van Mathias Vercammen luidde een fikse tempoversnelling in en plots nam de song een geheel andere wending; het werd zowaar funky.
Het is dat het veel te warm was en de stoeltjes het wat bemoeilijkten maar dat was dan ook het enige excuus om niet te bewegen bij Manhunt, waarbij de grooves stevig regeerden. Of hoe N∆BOU zich hier ontpopte als onweerstaanbare groove machine en uitpakte met stomende jazzfunk. Zalig!
Het was een bijzonder aangename kennismaking met N∆BOU dat tekende voor een fijne jazzavond met stuk voor stuk originele en verfrissende composities. Het was genieten van zoveel kunde en zichtbaar oprecht spelplezier en enthousiasme.
We hebben geen glazen bol natuurlijk maar durven stellen dat deze muzikanten het nog heel erg ver gaan schoppen, elk afzonderlijk of/en als N∆BOU. We wensen het hen alleszins van harte toe want zoveel kwaliteit en talent verdienen het om gehoord te worden. Zeg dat wij het gezegd hebben!