Het Londense postpunk gezelschap Warmsduscher viert dit jaar hun 10de verjaardag en dat doen ze met de release van hun vijfde langspeler Too Cold To Hold. Voor deze plaat nodigden ze een aantal gasten uit waaronder Lianne La Havass, schrijver Irvine Welsh, Janet Planet (Confidence Man), Clams Baker Jr. en Coocou Chloe. Het is weer een bijzondere plaat geworden waarop dit zestal volledig haar eigen postpunk-weg bewandelt die je niet kan vergelijken met een andere band. Antwerpen stond als eerste op de agenda van de Europese tour, dus trokken we met veel verwachtingen naar de Trix.
Mozes Mosuse alias Movulango mocht openen. Mosuse was in het verleden de helft van het dj-duo Ego Troopers, maar maakt tegenwoordig West Coast pop met een combinatie van psychedelische folk, beats en woozy elektro. Twee jaar geleden debuteerde hij op DEEWEE met de ep Mirror In Man en heeft er vorig jaar zijn tweede ep The Irony uitgebracht. Dit jaar kregen we van hem nog drie nieuwe singles waar Mosuse wel heel dicht in de buurt komt van Bon Iver-geluid.
Movulango begon zijn set met de mededeling dat er weleens iets fout kon lopen door technische problemen. Hadden we eigenlijk niks van gemerkt, dus die onzekerheid was voor niks nodig. Het grootste deel van zijn muziek stond op backingtrack (folky akoestische gitaarklanken, soundscapes, stevige baslijnen en af en toe een subtiele beat) terwijl Mozes af en toe deze aanvult met zijn keyboard. Op zijn stem stonden er enorm veel effecten, zodat we de teksten en zijn bindteksten niet altijd even goed verstonden.
Zweverige nummers die allemaal dicht in de buurt komen van de composities van Justin “Bon Iver Vernon“. Alhoewel op het einde de sfeer helemaal veranderde met de dancebeats van Numb, tevens het laatste nummer. Het is duidelijk dat de man verzot is op dance en dat probeert te combineren met zijn dromerige songs, wat zeker niet evident is. Movulango’s songs zijn zeker boeiend, alleen moet er misschien nog wat gewerkt worden door live bij de dromerige songs toepasselijke lichten of beelden te gebruiken.
De heren van Warmduscher gebruikten The Robots van Kraftwerk als intro waarop ze het ingetogen Pure At The Heart in zetten, wat enorm chaotisch en rommelig klonk. Niet echt de opener die de boel in vuur en vlam zet, maar blijkbaar was dit maar een opwarmertje want daarna vloog het vijftal (keyboardspeler Quinn Whalley was er deze keer niet bij) er stevig in met Standing On The Corner zodat het publiek al onmiddellijk mee was. De Amerikaanse zanger Craig Higgins alias Clams Baker Jr. ziet er uit als een gepensioneerde Beastie Boy (volledig gekleed in Adidas met zwarte zonnebril en petje op), maar weet wel hoe hij zijn publiek kan opjutten. Hij roept, tiert en rapt af en toe, springt het publiek in, laat het publiek meezingen of sleurt iemand mee die dan maar moet meezingen. Hij geeft zich volledig en het was dan ook niet te verwonderen dat hij zijn broek ook nog afstak.
Alle andere bandleden focussen zich gewoon op de muziek en laten de frontman zijn gang maar gaan. Drummer Blue Ottis Wright speelt als een op hol geslagen Animal van The Muppets met zoveel power en energie, maar wel superstrak en dat vult Benjamin Romans Hopcraft geweldig aan met zijn groovy baslijnen die soms lekker funky zijn. Voor het tegendraadse effect vult Adam J. Harmer de songs aan met hoekige gitaarriffs en een pak noise en gooit Marley Mackey (zoon van Pulp-bassist Steve Mackey) er bijzondere soundscapes en speelse geluiden nog bij.
Het geluid van Warmduscher was dan ook in Antwerpen een chaotische cocktail van postpunk, funk, kraut, disco en no wave. De iets cleanere sound van de platen werd totaal overboord gegooid zodat het allemaal veel steviger, intenser en chaotischer klonk. Tot groot jolijt van het publiek dat bij elk nummer zotter en zotter werd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zanger Craig Higgins werd opgetild door het publiek en dat hij een toertje door de zaal maakte, ook de gitarist belandde in de nek van iemand terwijl hij maar bleef doorspelen. Toen het optreden gedaan was knalde de discoklassieker You Make Me Feel van Sylvester door de boxen waar Higgins nog enkele dancemoves op plaatste terwijl de band snel het podium verliet.
Het was een geweldig feestje dat Warmduscher neerzette in de Trix Club en had iets van een anarchistisch punkoptreden waar geen moment het vuur werd geblust. Of het allemaal goed klonk, is een andere zaak, maar het was wel een concert dat ons nog lang zal bijblijven.
Movulango: Facebook – Instagram
Warmduscher: Facebook – Instagram