“Zie dat je niet depressief buitenkomt, hé!”, kregen we te lezen als antwoord op een post op X, waarbij we enthousiast schreven “Mooneye, killing it at Het Depot”, met een filmpje van Girl Like You, één van de jongste parels op Come With Me And Hide, erbij. Goed naar het fragment geluisterd dus: “I dreamed of a girl like you and now I dream of something new. And all I thought I knew turned out to be wrong”. Ja, we snappen de bezorgdheid enigszins. Maar laat die flinke scheut melancholie en schmertz, nu één van dé handelsmerken zijn van Mooneye, omwikkeld door prachtige, gloedvolle en grootse melodieën, waarbij Michiel Libberecht zich schaamteloos kan meten met de grootsten der aarde.
En zo kwam het dat Mooneye dinsdagavond 26 maart 2024 in Leuven tekende voor een epische avond waarbij de zaal liefdevol verdronken werd in een majestueus ontroerparcours zonder weerga, hier en daar flink bij gekruid met americana en country, soms met groezelige weerhaakjes. Met steeds die machtig mooie, pakkende stem van Libberecht als geleide. Het werd een avondje gul genieten.
Het nieuwe album Come With Me And Hide stond centraal, zonder een aantal van – nu al! – Mooneye classics uit het oog te verliezen, al gingen ook de nieuwe nummers er in als zoete koek. En toen de laatste noot van Fix The Heater weerklonk, overheerste dat grote ‘wat was dat-gevoel’. Episch, jawel.
JUNIPER
Het uit Gent en Kortrijk afkomstige Juniper, in Leuven teruggebracht tot duo Flo Delameilleure (zang en gitaar) en Jonas Desmet (toetsen en gitaar), mocht de avond openen en wist het merendeel van de zaal meteen moeiteloos stil te krijgen, die absoluut hardnekkige kletskousen in het rechterblok van de zitjes daargelaten.
Met haar knappe stemgeluid, dat ons soms zelfs deed denken aan de grote Joni Mitchell en beklijvende liedjes als Can’t Be Found en You Got Me There, of ook Still Feel Like Shit, dat even echt wel binnenkwam, wist Flo ons instant te raken. Een iets luchtiger 20-Something besloot de set, die de irritante praters uiteindelijk toch ook stil gekregen had. Aangename kennismaking was het met Juniper.
MOONEYE
Lagen de verwachtingen voor de Mooneye-set hoog? Jawel, want Libberecht en band tekenen steevast voor een groots geluid vol gevoel en gulle gloed, waarbij je gehoor en ziel meer dan wonderlijk verwend worden. Mooneye deed niet minder dan die verwachtingen volledig inlossen en blies ons eigenlijk compleet van onze sokken in Leuven, zonder verpinken en met grote gretigheid, daar moeten we niet flauw over doen!
Come with Me and Hide werd voorzichtig akoestisch ingezet, met meteen dat magische stemgeluid van Libberecht dat weerklonk, eindigend in een zachte catharsis, waarop de band ons inpakte met een bloedmooi country-esque en poppy Another Fool, één van die songs die Neil Young domweg vergeten te schrijven was. Gewéldige lyrics en prachtig gezongen door Libberecht.
Alvorens ons te verwennen met een fraai ingetogen Branches en na ons bij de keel te grijpen met een broeierig en compleet desperaat New Skin, ook uit de nieuwe plaat, moody Gainsbourg– en David Lynchsfeertje incluis, keerde de band nog even terug naar het Big Enough-album met een ronduit beklijvend Bright Lights, hier zonder Meskerem Mees evenwel. Dat de titeltrack van die plaat live staat als een kathedraal, is geweten, die kon dus ook niet ontbreken in Leuven. Geweldig lekker slepend was Big Enough, en jezus wat een machtig bandgeluid!
Van de nieuwe songs in de set moet het potige Girl Like You zowat het absolute sublieme hoogtepunt geweest zijn. Dat orgeltje, die gulle gitaargloed, dat sfeertje. En dan die tekst, slik? Slik! Wel, ja we begrijpen de eerder gemelde bezorgdheid.
Jongens, hoe magistraal pakkend en onheilspellend galmde Black River (Mooneye ep, 2018) door de zaal in Leuven? Onbeschrijfelijk mooi, smorend, beklemmend. Terecht waren ook nu de ooohs en aaahs niet van de lucht. Bij het akoestisch ingezette Changing, nog zo’n parel van de nieuwe plaat, was het toch ook even slikken. Iets luchtiger klonk Out Of Place, de jongste single, die zich als fraai oorwurmpje bewees. En met All You’ll Ever Know werden we ook getrakteerd op een gloednieuw nummer.
Too Young to Have Regrets bracht Libberecht moederziel alleen. Je kon een speld horen vallen in de zaal, al was het natuurlijk vooral luisteren naar en genieten van dat wondermooie stemgeluid van de zanger, dat frêle gitaarspel en de bedwelmend mooie melodie, bloedmooi, pakkend met hoge kippenvelfactor.
De band kwam weer op en toen die eerste noten van Thinking About Leaving door de zaal klonken, groeide het besef dat de finale ingezet was. Na een meesterlijke versie van deze ‘Mooneye Classic’, stelde Libberecht de band voor en, ja hoor, In Between volgde, waarbij “I’m on my knees” door menige keel meeklonk. Blijft natuurlijk een wereldnummer, niet?
“We hebben nog één liedje”, beloofde Libberecht en Lover to Stranger, nog een klassebak en instant classic uit het nieuwe album, huppelend over een psuedo-valse keyboard-riedel en stijlvol uitmondend in gulle gitaargloed. Libberecht en kompanen groetten, band af.
Libberecht deed het om meer roepende publiek niet té lang wachten en vergastte ons nog op een nummer uit het nieuwe album, het fraaie ingetogen Too Fast. Eigenlijk ideaal als afsluiter. Maar, dé ultieme apotheose bestond, tot vreugde van velen, uit een heerlijk zompig en broeierig apocalyptische vertolking van Fix The Heater, heerlijk lang uitgesponnen en heerlijk groezelig. Meesterlijk vooral. Hadden we het woord episch al gebruikt? Ja?
Hij deed het weer, onze evenknie van Tom McRae, Neil Finn, Neil Young en Tom Petty. We vallen in herhaling, maar vragen ons af hoe lang het nog moet duren eer Mooneye een internationale waarde in het muziekfirmament wordt, een plaats dik verdiend.
Je kan Mooneye de komende weken nog her en der aan het werk zien, er is dus absoluut géén excuus om niét te gaan kijken. Oh, en check dat nieuwe album. Doén!