Dat er maandagavond 30 september 2019 slechts een handjevol mensen was afgezakt naar de Witloof Bar van Le Botanique in Brussel, alle goede geloofsbrieven voor Mermaidens ten spijt, is jammer. Want dit jonge trio, zeg maar twee Meerminnen en één Meerman, maakt mooie pop- en rockliedjes met flinke weerhaakjes. En live klonk het allemaal wat steviger, puntiger en gretiger, die maandagavond in de Witloof Bar.
Of Gussie Larkin (gitaar en zang), Lily West (bas en zang) en Abe Hollingwsorth (drums) ooit van Marco Borsato gehoord hebben, durven we sterk te betwijfelen. Marco is in Nieuw-Zeeland allicht niet gekend. Maar “Vandaag is rood” leek het adagium in de Witloof Bar. Dat het trio in het knalrood gehuld was, verwees natuurlijk naar de al even fel rode hoes van het jongste album Look In The Eye, niets met Rood te maken. Sorry, Marco!
Luttele minuten voordat Mermaidens geprogrammeerd stond, telden we zo’n tiental mensen in de zaal, toen het drietal een kwartiertje later aan hun set begonnen was het aantal toeschouwers toch aangedikt tot een dertigtal mensen. Het trio liet dat allemaal niet aan hun hart komen en pakte meteen uit met het fraaie, ietwat mysterieuze Undergrowth, een nummer dat de nodige oohs en aahs veroorzaakte.
Het knappe stemgeluid van Gussie Larkin viel meteen op, ook hoe dat mooi accordeerde met de stem van Lily West. Larkin pakte ook meteen uit met een ander handelsmerk: haar knappe, onvoorspelbare en soms ronduit bevreemdende gitaarspel. “The crawling ocean consumes you whole” klonk het in deze sterke eerst signature song. Best creepy, maar vooral: wat een lekkere muziek.
De gitaarsound van Larkin deed ons soms wat denken aan hoe Will Sergeant (Echo and the Bunnymen) en Geordie Walker (Killing Joke) hun gitaren in hun beste jaren plachten te beroeren, maar ook flitste ons spontaan de jonge Throwing Muses door het hoofd, de link met ook hier de knappe samenzang, met ook een gitariste en bassiste is dan natuurlijk snel gelegd.
Met Undergrowth had de band al met een van hun sterkste nummers geopend, maar dan moesten het poppy Bastards en het even spooky en donkere als catchy She’s Running nog volgen, beiden van het nieuwe album. Wij zijn ook zeer te spreken over Wander; rustig ingezet door West, waarna ook de stem van Larkin inviel. De fraaie samenzang werd dan al snel gevolgd door heerlijk gitaarwerk van Larkin met een fraai uitbarstingetje aan het einde van de song. Millennia, nog een van de nieuwe nummers, begon dan wat rommelig, maar had ons al snel in zijn greep.
“Dit is het laatste concert van onze tour, we zijn natuurlijk erg moe, maar ook heel blij om voor jullie te mogen spelen”, wist Gussie Larkin ons te melden. Waarna ze ons haar fascinatie voor de prachtige ruimte kenbaar maakte. “We zijn vereerd te mogen spelen in de zaal waar het witloof is ontstaan”. Larkin had zich duidelijk goed geïnformeerd.
Tijdens het bijzonder broeierige Under the Mountain II, met zijn onweerstaanbare vibe en donkere sfeertje, een instante favoriet van ons, zette een aantal melomanen het op een dansen. Dat wist Larkin wel te waarderen, en ze vroeg het publiek dat vooral te blijven doen. Al was er niet veel tijd meer, want het einde van de set was in zicht.
“Morgen vliegen we terug, dat is een goede dertig uur vliegen. Maar nu is er eerst nog tijd voor de laaste song van deze tour”, aldus Larkin. “Who are you, won’t you tell me who you are?” klonk het in het enigmatische Cold Skin waarmee de set werd besloten en het trio nog eens alles uit de kast haalde.
Voor ons had het best wat langer mogen duren, met ook wat meer songs van het nieuwe album Look In The Eye in de setlist. Maar klagen doen we niet, dit was een aangename kennismaking.
Hopelijk mogen we dit getalenteerde trio dra opnieuw verwelkomen in deze contreien, hopelijk voor een wat vollere zaal want dat verdienen ze wel, deze Mermaidens!