6 november 2024 zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken halen als de dag dat de wereld er een beetje anders uit zag. Het enige voordeel – meerdere kunnen we niet bedenken – is dat politici die azen op verdeeldheid, zorgen voor een revolte. Ook in de muziek. Hoe meer de wereld in brand staat des te luider de punkgeest klinkt. Feit, en dat hebben we in het Gentse Wintercircus met zowel Cesars Palace als Meltheads aan den lijve ondervonden.
Op het laatste nippertje gaf Maria Iskariot forfait omdat ze het hoge Noorden boven de Arteveldestad verkozen. Kunnen we begrijpen, maar het kostte wat traantjes die deels werden opgedroogd door invaller Cesars Palace.
We hoorden kreten als “Fuck Israel” en zelfs “Fuck De Lijn” passeren, maar vooral werd het toen al enthousiaste – jonge – publiek getrakteerd op een halfuurtje rock-’n-roll zonder franjes. Origineel is het allemaal niet, wel hebben deze drie naar de juiste bands gekeken en dito platen geluisterd om te zorgen voor een rockfeestje waarin zowel Red Hot Chilli Peppers als Rage Against The Machine weerklinken. Zonder dat het gedateerd wordt en met frontman Taron Zohrabyan als losgeslagen charismatische narcist die maar al te goed weet dat je op een podium de fans ook visueel moet verwennen. En dat lukte.
Hun psychedelic stoner punk, zo omschrijven ze het zelf, had succes. De drums van Jannes Degrande blijven daags nadien nog steeds nazinderen, net als de vlijmscherpe gitaarsneren van Tijl Coorevits. Of ze de wereld kunnen veranderen betwijfelen we sterk, wel zorgden ze ervoor om, met de juiste rocktoets, een kille herfstavond om te toveren tot een inferno waarin je wil blijven. Ook dat is een verdienste.
Meltheads zijn het levende bewijs dat het zeer snel de goede richting uit kan gaan. Vijf jaar geleden werden ze wel opgemerkt door hun debuutsingle Disco Of L’Amore en hoorde je her en der in de wandelgangen van het rockcircuit dat je de band rond Sietse Willems in het oog moest houden. Dat ze evenwel op zo’n snel tempo een zaal als het Wintercircus konden doen vollopen en op de koop toe konden rekenen op een dolenthousiast publiek, had niemand verwacht. Toegegeven, het gaat iets gemakkelijker als je De Nieuwe Lichting wint of als je de schouderklop van Stijn Meuris krijgt. Maar je moet het nog doen ook natuurlijk!
Een melthead is iemand wiens hersenen zijn weggesmolten door toedoen van drugs. Gelet op de verkiezing van het nieuwe Amerikaanse staatshoofd, een heel toepasselijke term. Maar de band liet het niet aan hun hart komen. Zoals verwacht, werd er wel allusie gemaakt op de zwarte wolk die boven ons drijft, maar de Meltheads lossen hun frustraties op door ze keihard uit te spuwen.
Reeds vanaf opener Gear lieten de Meltheads er geen gras over groeien. Je voelde vanaf de eerste seconde dat je getuige zou zijn van een perfecte gig en dat werd het ook. Sieste gedraagt zich als de spreekbuis van een generatie die alsmaar luider op de tafel klopt om gehoord te worden maar door oude grijze mannen de mond gesnoerd wordt. Dan moet je het maar doen met het spelen van punkpop. Na Arbeit volgde Sweet Monica, zagen we Wietse iets doen met een oude telefoon en toonden gitaristen Tim Pensaert en Yunas de Proost dat ze in hun beste doen waren.
De band beloofde op hun socials dat het worstelen in het Wintercircus zou worden. En jawel! Simon de Geus benutte de drums waarvoor ze dienen – om op te meppen – terwijl Sieste iedere seconde meer en meer op een junior-vorm van Iggy Pop leek. Er was niets om op te klimmen, dus dook Sieste meermaals het publiek in. Zelfs de bar moest eraan geloven.
Hoogtepunten genoeg zoals Hollaback Girl van Gwen Stefani – beter dan het origineel – of het Nederlandstalige Naïef waarin duidelijk werd dat de Meltheads de nieuwe Brassers zijn.
Meltheads stonden op scherp in Gent, zorgden voor een lawine en lieten op een halfuur zien dat ze één van de beste livebands zijn van dit land. Meer zelfs, hou dit vol en voor je het weet, heb je het buitenland aan je voeten.
Meltheads: Facebook – Instagram
Cesars Palace: Facebook – Instagram