De nieuwe Leuvense concertorganisatie Inuit is ondertussen aan z’n tweede editie toe, deze keer in het Entrepot aan de Leuvense Vaart. De eerste editie was zeker al een goede start, benieuwd of deze even geslaagd wordt.

Na een grondige soundcheck trapt MAUGER de muzikale avond af in een gezellig keuvelende Entrepot. Wat startte als een singersongwriterproject van Mauger Mortier is ondertussen uitgegroeid tot een vierkoppige band samngesteld uit Oostendenaren en Gentenaren uit de Mayway Records-stal. Zoals Mortier het zelf zo mooi verwoordt, vond hij gelijkgestemde zielen in Jan Duthoy, Jakob Nachtergaele (tien jaar dienst bij Absynthe Minded) en Matthias Debusschere (ex-Sioen). Zonder veel poespas wordt het indierock nummer Streets Run Dry stevig ingezet met gitaar. Deze single kreeg al redelijk wat airplay op Radio 1 eind vorig jaar. Ondanks de ietwat aarzelende zang kan het ons toch bekoren, hetgeen grotendeels te danken is aan de aanstekelijke melodielijn waarop je niet anders kan dan meewiegen. Het catchy refrein ‘Anything good misunderstood’ dat meerstemmig gebracht wordt,leent zich uitstekend om zonder veel moeite mee te zingen. Come Back To The City gaat dan weer meer richting folk, maar heeft een even aantstekelijk deuntje. De stem van de frontman verdrinkt af en toe in het bombast van de instrumenten. Jammer, want Mauger heeft een zeer aangename, easy-on-the-ear stem. Het lijkt alsof hij wat onzeker is en niet voluit durft te gaan waardoor hij volume mist. Ons advies, laat je gewoon gaan beste Mauger. Met zo’n stem kan je weinig verkeerd doen.

Tijd voor nieuw werk met Disco Song. Achteraf gezien weten we niet goed van waar de titel komt want het is absoluut geen disconummer en in de tekst zien we ook niet direct een verwijzing. Een ideaal excuus om hiernaar in de toekomst te polsen bij de band. Het arrangement van deze song klinkt grootser met meer reverb en syntheffecten. Klinkt vlot, maar ook hier weer vinden we dat de zang wat gedurfder mag.  I’m Always Fine is een breekbare, pure ballad die het principe minder is meer toepast. Op de eerste rijen staan de toeschouwers geboeid en aandachtig te luisteren maar door het geroezemoes achteraan gaat het effect van dit mooie nummer tot onze ergernis een beetje verloren. We blijven het zo onrespectvol vinden: mensen die het nodig vinden om uitgebreid (en luid) te staan leuteren tijdens een muziekoptreden.

Gelukkig kan de groep met het bruisende en stilistische mariachi-achtige Cayenne de aandacht weer naar zich toe trekken. En leuk sfeernummer waarop zowaar gehuppeld en  meegezongen wordt en monden gesnoerd. Het is alsof de groep opgewarmd is (een cayennepeper woordspeling gaan we achterwege laten). Het samenspel tussen de muzikanten zit prima en zanger/frontman Mortier lijkt beter op zijn gemak en overtuigt nu wel! Op dit elan gaat het viertal verder met de opzwepende, prikkelende drumintro van Time To Choose. De energieke melodie grijpt direct de aandacht van het publiek. Hoofden en schouders gaan gewillig mee in het ritme. De dynamische beat, mysterieuze synthgeluidjes en vlotte zanglijn worden gesmaakt door het publiek. Pittig en fris, dit zou wel eens een potentiële radiohit kunnen zijn. Voor ons in elk geval een hoogtepunt van de set. Eindigen doet de band met de mooie, maar trieste, akoestische gitaarballad No Time To Look At You. Volgens ons niet de ideale afsluiter, we zien de belangstelling in het publiek weer wegdrijven. Deze zachte ballad was beter tot z’n recht gekomen in het begin van de set, maar dat is muggeziften. Een degelijke set met goede en iets minder goede momenten. Het talent en de songs zijn er, nu nog wat schaven aan de vormgeving en een iets assertievere podiumprésence en we zien het helemaal goed komen.

Ook hoofdact Jaquar Jaguar houdt het op een nauwgezette soundcheck, het geluid moet duidelijk tot in de puntjes juist zitten. Dat kunnen we alleen maar toejuichen en we vergeven hun dan ook het kwartier vertraging. De jonge Antwerpse indiepopband is een nieuwe project met aan de oorsprong drie leden van Lohaus: Thomas Lauwers, Dries Meeus en Emiel Raeymaekers. Het collectief wordt vervolledigd door Jasper Segers (ex-Soldier’s Heart) en Ruben Vanhoutte (drummer Tamino, Faces On TV). De vijf heren trokken tijdens de zomer naar het zuiden om onder de Spaanse zon hun sound te finaliseren en te schrijven aan hun debuut-ep Montjoi. In september premièrde Knack Focus de videoclip van hun eerste single Tricks. En de ep die mochten ze eerder deze maand al in primeur gaan voorstellen bij Michèle Cuvelier van Studio Brussel. Wij zijn dus heel benieuwd en hebben hoge verwachtingen. De zaal zit ondertussen nokvol. Velen zijn dus duidelijk naar het Entrepot afgezakt voor Jaguar Jaguar.

Het valt direct op zodra de mannen op het podium staan: de looks en de uitstraling. Hier staan muzikanten die weten wat ze willen. De band houdt dan ook stevig alle touwtjes in handen en geven zelf vorm aan hun artwork, videoclips én choreografie! En zoals het een zelfverzekerde band betaamt starten ze tegendraads met de afsluiter van hun ep.

Midnight Blue vangt aan met perfect uitgevoerde kopstemmen die ons rillingen bezorgen en overvloeien in een lome, sensuele melodie met psychedelische tintjes. De samenzang, de sfeer en harmonie doen onvermijdelijk denken aan Balthazar maar met een duidelijke eigen sound. In het onweerstaanbare So Long met z’n funky vibe, groovy baslijn, de fingerpicking op de gitaren en nagenoeg perfecte samenzang horen we een vleugje Jungle én een Oscar And The Wolf-waardige synthriff. En dat bedoelen we dan alleen maar positief.

De toeschouwers zijn het meer dan eens en er wordt uitgelaten gedanst. We zien niks dan gelukkige, genietende gezichten rondom ons. De sfeer zit er duidelijk in! De dromerige Jungle en Tame Impala-kruising Kind en de heerlijke popsong Fever zijn alweer voltreffers. ‘Leuven ça va? Wat? Dat hebben we niet gehoord. Nog eens: Leuven ça va?!’ Thomas Lauwers staat charismatische te wezen en entertaint het publiek met z’n nonchalance zoals het een goede frontman zou betamen. Toch heeft de groep niet echt een frontman: ‘In de nummers denk je soms maar één zanglijn te horen, maar dat is dan een samensmelting van al onze stemmen’, aldus Segers. ‘Het idee erachter is dat de nummers, de muziek belangrijker zijn dan de persoonlijkheden.’

‘Tijd voor nen trage’ kondigt de gitarist aan en dat wordt dan Leave me. Niks mis mee maar ons kan het net niet echt bekoren. Met het mysterieus aanvangende Never Took Time wint het vijftal wel weer onze appreciatie. De fluwelen meerstemmigheid donker versus helder is magnifiek, een kippenvelmomentje. Deze compositie intrigeert: het bouwt rustig op met de meerstemmige samenzang en naarmate het nummer vordert drijft het tempo lichtjes op en voegen ze een vleugje jazz en soul toe. Naar het einde toe gaat het nummer over in psychedelische dreampop met een perfect gedoseerde overstuurde gitaar en een mysterieuze regenpijp die vooral als gimmick ingezet wordt. Beter kan het niet meer worden denken we dan, maar dat is buiten de Antwerpenaren gerekend. Ze verrassen ons met Andy, een cover van formaat van de klassieker Can’t take My Eyes Of You. Origineel van Frankie Valli uit ’65, bij ons beter bekend in de disco-versie van Boys Town Gang en hier in een sfeervolle elektronische popversie.

De band zorgt voor het nodige amusement en betovert het gewillige publiek dat aan hun lippen hangt. Als we even rondkijken zien we bijna iedereen uit volle borst meezingen: ‘I love you baby and if it’s quite all right, I need you baby. To warm my lonely nights, I love you baby. Trust in me when I say…’ . Wat zeiden we eerder ook al weer, appreciatie? Euh we bedoelden dus adoratie. Van dit soort fijne hoogstandjes kunnen we niet anders dan genieten.

Het aanwezige publiek was duidelijk overtuigd, getuige de lange rij aan de merchandising na de show waar o.a. een vinylversie van Montjoi kon aangeschaft worden. Wij werden vanavond meer dan aangenaam verrast. Wij zijn in elk geval onder de indruk: we hoorden en zagen een buitengewoon goeie live- band met topmuzikanten, sterke songs, internationale allure, de looks en de juiste dosis entertainment. Kortom het plaatje klopt!  Nu is het nog enkel wachten op die imminente (internationale) doorbraak!

Een tweede, meer dan geslaagde, editie van Inuit! Goed bezig, doe zo voort jongens!! Wij kijken alvast uit naar de volgende editie met Yusuf, Catbug, ILA en Nemo op 9/12/18 om 14u in Café Commerce.

copyright foto: RO EL Renmans