Wanneer Marche Funèbre een thuisconcert speelt, maakt de band daar steevast een minifestival van in De Club, in Mechelen. Zo ook op hun verjaardagsfeestje, de groep bestaat ondertussen tien jaar. De band maakte hun stevige live-reputatie ook nu waar en trakteerde op een gulle greep uit tien jaar Marche Funèbre en stelde bovendien songs uit Death Wish Woman, de gloednieuwe ep voor.
Zondagavond 14 oktober 2018 werd hier en daar allicht druk gedaan over de gemeenteraadsverkiezingen van een paar uur eerder, niet zo in De Club die Mechelen in duisternis hulde met vier topbands. Behalve Marche Funèbre speelden ook Loose License, Faal én stadsgenoten Psychonaut wiens jongste album overal, ook op Luminous Dash, op lovende kritieken onthaald werd. Alle bands op het verjaardagsfeestje van Marche Funèbre wisten te overtuigen en bezorgden Mechelen een avond vol goed opgeblonken edelmetaal.
Het begin van de set van Loose License hebben we helaas gemist maar toen we aankwamen, stonden die al stevig te imponeren met hun slepende logge ritmes en heerlijke tempoversnellingen en dito vette grooves. Het was intens en bijna angstaanjagend. De kerkklokken die de laatste song van de set inluidden, deden ons niet zozeer aan de dan bijna voorbije kerkelijke hoogdag denken, Black Sabbath was eerder de spontane ingeving en vast ook geen onbedoelde link. Ongetwijfeld ook een van de invloeden van de band al durven we stellen dat ook Immortal en I, geesteskinderen van Abbath (Olve Eikemo) geen vergezochte links zijn.
En toen was het de beurt aan het Nederlandse Faal dat ons hun inferno van majestueuze en atmosferische death metal met hoge schreeuwen, logge gitaren, en prachtige keyboards maar bovenal sterke melodieën presenteerde. We onthouden vooral het nieuwe Ignoring Emotion, de onweerstaanbare trip die No Silence In Between was en The Clouds Are Burning dat ons even aan de eerste incarnatie van The Gathering deed denken. De keyboards hebben daar veel mee te maken natuurlijk. De epische death metal van Faal, met rijke composities, kon ons zwaar bekoren.
De avond vorderde en het leek de aangewezen tijd om een flink psychedelisch sludge-bommetje te droppen in Mechelen. Who you gonna call? Psychonaut! Of hoe de Maneblussers mee werden genomen in een formidabele powertrip. Pas halverwege de set, alsof dat niet zo belangrijk was, klonk het “We hebben een nieuwe plaat uit”. Het trio had Mechelen ondertussen al compleet omver geblazen met hun àlles verzengende hypnotische geniale geweld uit outer space of was dat toch Mechelen? Mocht je dat om onbegrijpelijke redenen nog niet gedaan hebben: koop Unfold The God Man, het ijzersterke debuut van Psychonaut. Vooral doen want die geniale mix van stoner, sludge, psychedelica en post rock, is gewoon te lekker om niet te savoureren. Zo konden we ook zondag getuigen.
Tussen de optredens door werd natuurlijk flink gespeculeerd over de set van Marche Funèbre; een extra lange set, een ‘greatest hits’, en vooral: welke songs zou de band kiezen? Ieder had zo wel zijn idee. Wij hoopten zeker op composities uit de albums Roots of Grief of Into The Arms of Darkness.
Rond half tien werden we uit de onwetendheid gehaald en bevestigde de groep haar uitstekende live-reputatie met een fenomenale verjaardagsset met excellente keuzes uit tien jaar Marche Funèbre. De intro van These Fevered Days luidde de set in, met donkere juweeltjes als As In Autumn, of ook Benighted en een machtig The Dark Corner, maar ook ronduit prachtige uitvoeringen van de klassiekers Lullaby of Insanity en Capitol of Rain. Magnifiek was dat.
Maar de band pakte ook uit met nieuw werk. Om de tiende verjaardag te vieren, brengt de band ook een verjaardags-ep uit, getiteld Death Wish Woman. “Want we vieren dan wel onze verjaardag, dat wil niet zeggen dat we enkel maar terugblikken”, vertelde zanger Arne Vandenbroeck, “en het is de eerste keer dat je deze nummers live zult horen!”
Eerst kregen we Broken Wings gepresenteerd dat we al meteen, samen met Capital of Rain, Roots of Grief en Lullaby of Insanity tot onze favorieten rekenen, maar dan hadden we het nummer Death Wish Woman nog niet gehoord. Hallelujah, wat een dynamiek, wat een verfrissende krachttoer levert de band met deze heerlijke opzwepende instant oorwurm af. Hoe gaan we dat labelen: poppy thrash doom metal? Een hit, heren? Hou deze kraker alleszins in de set: het refrein van Death Wish Woman zit al goed in ons brein genesteld, en ongetwijfeld niet in dat van ons alleen. Daarom: oorwurm!
Op dit tiende levensjaar klinkt Marche Funèbre frisser, jonger en urgenter dan ooit. Nee we gaan de te veel gebezigde vergelijking van die goede wijn niet maken. Feit is dat de gitaren van Peter Egberghs en Kurt Blommé op zalige wijze onze oortjes teisterden, zoals de ritme-sectie met Boris Lolis op bas en Dennis Lefebvre achter de drums lekker strak klonk. Arne Vandenhoeck combineert die prachtige cleane vocals nog steeds met goed geplaatste grunts. En dat de som van alle delen die geweldige eclectische sound oplevert, hechter dan ooit, met doom als gids, werd op dit fijne verjaardagsconcert nog eens stevig in de verf gezet.
Gelukkige verjaardag nog, heren en op naar de volgende tien jaar!
Foto: (c) Kris Croonenberghs