Het mocht weer! Vrijdagavond 25 september 2020 vond, onder de noemer Malinas Metal Showdown II in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen, een hoogdag plaats voor fans van Mechelse metalen. De Mechelse doommetalsensatie Marche Funèbre stelde die avond hun nieuwe album Einderlicht voor. Raya het debuutalbum van het tribalesque sludge metal-trio Pothamus ziet dra ook eindelijk het levenslicht. De affiche werd vervolledigd met Capitan en Drawn Into Descent. Voor menig metalen boterhammetje aan fijn beleg geen gebrek dus.
Voor de bands die vrijdagavond aantraden was het een hele poos geleden dat ze nog hadden kunnen optreden voor een levend publiek. Maar nu mocht het dus weer, maar dan zogenaamd ‘Coronaproof’: beperkt tot 100 personen en uitsluitend zitplaatsen. Maar ook dan lukt headbangen of ’treurwilgbangen’ wel, zelfs gemondmaskerd. We hebben dat voor je uitgetest.
Wekt het veel verbazing dat alle tickets, meteen nadat ze in verkoop gingen in een mum van tijd uitverkocht waren? Ook het publiek zat natuurlijk ook al lang op hun honger naar livemuziek. Dat het een affiche was om U tegen te zeggen, hielp allicht ook. Wie erbij was, was dus bij de gelukkigen.
Capitan had de eer om als eerste band metal weer naar het Mechelse podium te brengen. Deze groep nam ons mee op een bijzonder interessante trip, waarbij post rock, new wave en prog rock hand in hand gingen. De aparte combi van live drums, drumcomputer, keys, effecten, gulle gitaren en spokend en klagende vocalen kon ons zeer bekoren. De opbouw van de nummers zat erg knap in elkaar. Dwingend, pakkend en beklemmend. Enigma is misschien nog het mooiste visitekaartje voor de sound van deze band: heerlijke keys en gitaarscapes. Wat een sfeer. Eigenlijk kleven we niet graag labels, maar indien ernaar gevraagd, zouden we je melden dat deze band ons wat deed denken aan zowel Riverside, No Man, als Paradise Lost en Radiohead of zelfs Porcupine Tree. Mooie geloofsbrieven dus.
De timing zat erg strak vrijdagavond en werd goed gerespecteerd. Een pintje drinken in de foyer, daarna keurig op tijd naar de zaal komen was de boodschap. En dat lukte aardig, al hebben we de eerste noten van Drawn Into Descent net gemist. Toch nog op tijd om ons gewillig over te geven aan de atmosferische melodieuze black metal met wat screamo eraan toegevoegd waarin deze band kundig grossiert. Heerlijk smerig gitaarwerk, in de fijne epische composities.
Een optreden van Pothamus staat immer garant voor een intense en haast onontkombare transcendentale apocalyptische beleving. Daarin bevestigde het trio moeiteloos. Ook nu kostte het de band niet de minste moeite om het publiek volledig mee te zuigen in hun magische, bezwerende en hypnotiserende tribale verschroeiende powertrip. Wat een ongelooflijke sound toch ook, al zijn ze maar met drie. Het was weer fenomenaal goed. Op 4 december verschijnt het langverwachte debuutalbum Raya. Iets om naar uit te kijken!
Rond de klok van elven was het tijd voor de livepresentatie van Einderlicht, de gloednieuwe muzikale worp van Marche Funèbre. En wat voor een worp! Het vierde album werd een indrukwekkend eclectisch magnum opus waarop de band schittert in al haar veelzijdigheid, finesse en kracht. Op de dag van de release, tot besluit van Malinas Metal Showdown II, speelde de band het hele album van a tot z. Dat gebeurde met de nodige overgave en passie, daarbij bevestigend dat Marche Funèbre nog steeds fantastisch klinkt live. Dat potige percussiewerk van Dennis Lefebre, die heerlijke snedige gitaren van Peter Egberghs en Kurt Bommé, dat fraaie baswerk van Boris Lolis en Arne Vandenhoeck die beter grunt en zingt dan ooit.
Van bij de albumopener Scarred tot en met de toegift (bonustrack op de cd) Gone was het ongelooflijk genieten. Overduidelijk ook voor wie de nummers voor het eerst hoorde die avond. Sterk! Met in de set ook uitschieters als The Maelstrom Mute waarin Arne Vandenhoeck zich van prachtige cleane vocals bedient – “ons popnummer” aldus de zanger, de instant classic When All Is Said, waarbij het publiek al snel “Oh Solitude” zat mee te brullen, het heerlijke smerige The Eye of the End en het niet minder indrukwekkende aan Machine Head schatplichtige Deformed.
En hoe absoluut beklemmend en ronduit pakkend klonk de titletrack Einderlicht zeg?! Niet alleen pakkend omdat de tekst in het Nederlands des te harder binnenkomt, maar wat een sublieme song is dit toch ook zeg: die opbouw, die variatie binnen de compositie… alles klopt.
Hebben we nu alle nummers in de set als uitschieters benoemd? Het zou zomaar kunnen. Einderlicht werd dan ook een ijzersterke plaat.
Lees zeker ook de review van het album, elders op deze website.
Tekst: © Mark Van Mullem & Kurt Van Camp
Foto’s: © Mark Van Mullem