Tekst: Pascal De Schacht
Foto: Johan Vanparys
Therapy? gaat al mee sinds 1990. Vorig jaar speelden ze nog in een uitverkochte AB in Brussel om hun 30–31-32-jarig bestaan te vieren. De hoogdagen van Troublegum (1994) en Infernal Love (1995) liggen al een tijdje achter hen, maar dankzij experimentele en artistieke platen als Suicide Pact-You First (1999) en Crooked Timber (2009) slaagden ze er in om een kleine maar trouwe schare fans te bewaren en verder te blijven doen. Sinds Disquiet (2015) steken ze opnieuw het vertrouwde geluid van Troublegum in hun platen en groeit de belangstelling in de groep. Hun eerder dit jaar 16de plaat Hard Cold Fire behaalde dan ook de 14de plaats in de Ultratop Albums.
Maar over tot de orde van de dag. Therapy? had de Noorse band Bokassa meegebracht als voorprogramma. De groep heeft reeds 3 albums uit. Ze speelden zeer strak. Het was pas de 3de keer dat ze in België speelden, waarvan twee keer in Trix. Daar de groep nog geen echte bekendheid heeft bij ons, speelden ze enkel nummers uit hun laatste plaat, zo vertelde zanger Jørn Kaarstad. Overigens één van de weinige samenhangende bindteksten tussen de nummers. Veelal waren dit behoorlijk lange ‘vertellementen’ waar kop nog staart aan vast te knopen was. Tip aan de groep: minderen in bindteksten, zeker als het niets ter zake doet, er kon zeker een nummer extra gespeeld worden in de zeer korte set.
Tijd voor Therapy?. Ze openden met twee nummers uit het nieuwe album. Het geluid in de zaal stond van bij het eerste minuut goed, vanaf nummer 2, Woe werd er meegezongen, wat niet evident is bij nieuwe nummers. Opvolger Nausea uit het album Nurse werd eerder wat slordig gespeeld, zeker in vergelijking met eerdere shows. Vervolgens kregen we Joy, een nummer dat we vorig jaar al te horen kregen tijdens hun jubileumshow in de AB. Na Unbeliever uit Troublegum en het nieuwe Bewildered Herd speelden ze Safe uit de plaat Semi-Detached. Geen single, gewoon een album-track. Eentje voor de diehard fans. Na het nieuwe To Disappear werd het tijd voor een eerste echte klassieker: Turn. De volledig zaal ging los.
Totaly Random Man was alweer een weggestoken parel uit de Shortsharpshocked ep. Het nummer Mongrel gaat over Ierland dat twee verschillende geloofsovertuigingen heeft, die eigenlijk niet in conflict zouden mogen gaan met elkaar, zo vertelde zanger Andy Cairns ons. Hij en bassist Michael McKeegan zijn zelf van verschillende strekkingen en spelen al 33 jaar in dezelfde band. Het bewijs dat het kan. Na het nieuwe Poundland Of Hope & Glory was het opnieuw tijd om wat klassiekers op het publiek los te laten. Stories en Teethgrinder zetten de zaal op stelten. Eventjes wat gas terugnemen met Two Wounded Animals om terug loos te gaan op Rust en Diane. Afsluiter Days Kollaps klinkt op plaat misschien wat voller dan live.
Afsluiten was het nog niet echt, we kregen een hele lading bisnummers over ons heen, te beginnen met Bloody Blue. Het allereerste nummer dat ze ooit in de studio opgenomen hebben, te beluisteren op Face The Strange. Nog wat klassiekers volgen met Die Laughing – dat opgedragen werd aan Sinead O’ Connor – en Potato Junkie. De laatste jaren is er een running gag in de optredens geslopen, bij elk optreden is drummer Neil Cooper zogezegd jarig en mag hij een stevige drumsolo inzetten. Dat was vandaag niet anders. In de bisronde kregen we ook nog Ugly, naar onze mening het beste nummer uit hun nieuwe plaat. Afsluiten deden ze met Screamager en Nowhere. Ze lieten de zaal verweesd achter.
Wie naar de show van Therapy? kwam om de ene meestamper na de andere uit Troublegum en Infernal Love te horen, was er gedeeltelijk aan voor de moeite. Wie kwam om de nieuwe plaat volledig live te horen, samen met een greep oude, onbekende, nummers die zelden of nooit gespeeld worden, werd volledig op zijn wenken bediend en kreeg een ijzersterk spelende groep in bloedvorm te zien.
Na Therapy? kon je nog in het Trix-café naar Kill The Logo gaan kijken. Dit is het vroegere Calibre die 22 jaar geleden slecht 1 plaat heeft gemaakt: Kill The Logo. De ‘nieuwe’ band speelt eigenlijk onder de naam van hun enige plaat, maar is voor de rest gewoon het zelfde. What’s in a name? De band speelt nog steeds even strak als vroeger en klinkt nog steeds zoals toen. Er werd voornamelijk nieuw materiaal gespeeld. Slechts 2 nummers van hun oude groep heeft de set gehaald: Meritocracy en het eigen getitelde .Calibre. Maar dit speelde geen rol. Dit was een groep die na jaren stil liggen er duidelijk zin in had om er opnieuw tegen aan te gaan.
Een fijna afsluiter na een al zeer geslaagde avond.
Bokassa: Facebook – Instagram
Therapy?: Facebook – Instagram
Kill The Logo: Facebook – Instagram