Een klein beetje muziekgeschiedenis. In 1980 startte Eldritch met zijn project The Sisters Of Mercy. Een geluid dat vooral bepaald werd door een drumcomputer. Hoewel de eerste ep’s baanbrekend waren voor de postpunkmuziek en hun apart geluid werd opgepikt door John Peel, was het pas toen Wayne Hussey erbij kwam dat The Sisters Of Mercy de moeder van alle gothrockbands werd.
Lang duurde de vriendschap niet, na het uitbrengen van het meesterwerk First And Last And Always raakten de twee in een gerechtszaak verwikkeld, en tot op vandaag blijven ze vijanden. Eldritch ging verder met Patricia Morrison waardoor The Sisters Of Mercy een (weliswaar nog altijd aardige) schim van weleer werd, terwijl Hussey The Mission oprichtte.
Hoewel je daar maanden, zelfs jaren, kan over redetwisten blijft The Mission uiteindelijk even invloedrijk als de Sisters. Gothrock met het hippiedom vermengen, en het werkte. Terwijl Eldritch bij iedere optreden net iets meer chagrijnig lijkt te worden, over zijn zangkwaliteit zwijgen we in alle talen, heeft Hussey een livereputatie opgebouwd om u tegen te zeggen. Ook wat het plaatwerk betreft. Niet iedere release van The Mission was een voltreffer, maar de band gaf ten minste nieuw werk aan hun fans en maakte het zichzelf niet als Eldritch uiterst gemakkelijk door dertig jaar lang met dezelfde plaat op tournee te gaan.
Dit maar om te zeggen dat het respect bij ondergetekende voor Hussey veel hoger liger dat bij het gothopperhoofd. Ook al mag je deze term niet gebruiken, want terwijl Eldritch in het openbaar op zijn fans pist door te stellen dat The Sisters Of Mercy geen gothband is, doet Hussey er alles aan om de gothharten voor zich te winnen. Daar slaagde hij in Het Depot met glans in, en voor de liefhebbers van het genre nu al geboekstaafd als misschien wel het straftste optreden van dit jaar.
Toen de band met Beyond The Pale de set stevig aftrapte, begon iedere fan te fantaseren dat het wel eens een greatest hits-set zou kunnen worden. En jawel, ook al is Another Fall From Grace het sterkste Mission-album sinds jaren, hield het gotrockinstituut het op één nummer uit hun nieuweling Met-Amor-Phosis. De stem van Hussey was, net als die van Evi Vine, uiterst goed, net als de gitaarklanken van Craig Adams en Simon Hinkler subliem.
Het Depot dat eigenlijk aardig was volgelopen, genoot van iedere fantastische noot die door The Mission de zaal werd ingegooid. Hussey liet het publiek niet te lang op zijn honger zitten, want zowel de Neil Young-cover Like A Hurricane of het nog altijd even briljante Garden Of Delight werden vrij vroeg in de set gegooid. Daartussen hoorden we ook nog eens Afterglow uit de toch wel zeer onderschatte Neverland-plaat. Heerlijk om dit nog eens te horen, maar al gauw volgde de meebruller Over The Hills en de majestueuze synthklanken die Butterfly On A Wheel aankondigden, meteen het moment waarbij een horde trouwe vrouwelijke fans een spandoek openvouwden waarop hun eeuwige toewijding en liefde voor de band te lezen viel. Juist, Wayne, een beter tijdstip om een scheut uit je fles champagne in je keelgat te gieten bestaat niet.
And the dance goes on (niet dat ze dit hebben gespeeld) met Belief, gevolgd door het vrolijke (zelfs dat bestaat bij The Mission) Like A Child Again en Tower Of Strength, wat voor de trouwe fans het startsein is om elkaar schouders te staan en de tekst simultaan naar het gezicht van Hussey mee te brullen. Van een jong publiek is geen sprake daarvoor is de muziek niet hip genoeg, maar wie moeite doet (doen!) ontdekt in de gothanthems hetzelfde vernuft van grootheden als Led Zeppelin. Dit maar om te zeggen dat The Mission een rockband is, weliswaar eentje met een zwart kantje. Straks klinken we nog als herr Eldritch!
Een minpunt was misschien dat Wasteland, het twaalfde en meteen het laatste nummer van de set werd, of ging het gewoon allemaal zo snel voorbij? Geen nood, de band kwam twee keer terug en Hussey zou later uit blijdschap zijn fles met overgebleven champagne naar een fan toegooien. Yes, Belgium you are quiet, maar Hussey wist wel dat hij het respect van de zaal had. Wie Wayne Hussey zegt, denkt ook onmiddellijk aan akoestische versies. Islands In The Streams werd er eentje, gebracht met de versterking van Evi Vine. Tijd voor een song uit één van de mooiste platen ooit (Severina uit God’s Own Medicine) en dan het moment dat niemand had verwacht: Marian. De gepaste middelvinger naar Eldritch en meteen ook de beste uitvoering die we in jaren hebben gehoord, al was het maar omdat er iemand achter de microfoon staat die kan zzingen.
Nog twee te gaan, en de bisronde werd afgewerkt met twee klassiekers waar iedere gothfan een natte broek van krijgt: het overweldigende Crystal Ocean en Deliverance.
The Mission bewees met verve nog steeds het gothrockinstituut par excellence te zijn. Clichés zijn er om gebruikt te worden, maar wie er gisteren niet bij was, mag zich alvast zelf een paar builen schoppen, de band was op en top perfect!
TEKST: DIDIER BECU – FOTO’s (c) ANN CNOCKAERT
