Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Bart Marescaux
Wat doet de Maxime Rötsomer als hij dertig wordt en zichzelf te oud vindt om verder opperhoofd van de Pit’s te zijn? Een groot feest op poten zetten natuurlijk, met als slogan: Time To Fuck Off!
Vakantie of niet, hij slaagde erin om een mooie affiche samen te stellen met bands die al dan niet eerder in de Pit’s speelden en voor wiens muziek hij wel een boontje heeft.
Come early, stay late, drink Blauwkes & Fuck that weak shit! stond in de aankondiging. Rötsomer vreesde vooraf een beetje dat er weinig volk zou zijn. Veel voorspelde regen, veel mensen naar Rammelstein en andere avonturen. Viel dat dik tegen voor hem. Het werd als het ware een overrompeling van mensen. Armbandjestijd om het aantal onder controle te houden. Dat lukte uiteraard niet want Ramme haalde gewoon wat extra bandjes. Overvol en om 20h geen koud bier meer beschikbaar. Blauwkes op kamertemperatuur, het is eens iets anders. Om maar te zeggen dat de aanwezigen heel wat dorst hadden, want te kort aan koud bier, dat overkomt de Pit’s maar zelden.
Bijna allemaal Belgische bandjes zouden de revue passeren. De fotograaf was vroeg, maakte van elke band die wij niet zagen foto’s en zei: niets gezien om woorden aan vuil te maken. En zo geschiedt.
Team Apollo, Retaliation en Inmate openden de feestelijkheden. “All Cats Are Beautiful,” zei Rötsomer, ge kunt er nog bij. Dus wij op stap en op tijd voor Bokkerijders.
Die slaagden er al meteen in om veel te lang te soundzeiken en als ze klaar waren, moest de zanger hoognodig nog even een rondje doen. Mocht het dan nog goed zijn geweest, zouden we het nog kunnen hebben. Nu begon de band met degelijke blackmetal en verzandde jammer genoeg al snel in minderwaardig klinkende heavy metal, poses incluis. En blijf op het podium als er zo al geen doorkomen meer aan is. Rijd de bokken liefst elders, dat wel. Bovendien, het drummerke vond The Pit’s toch niet goed genoeg. Geen deftige zaal. Wankers noemen we dat in de Pit’s.
Gelukkig konden we een praatje slaan met de drummer van Travølta, die ook het kleine maar fijne Loner Cult bestiert. Travølta behoorde samen met Röt Stewart en Jodie Faster tot het rijtje bands waarvoor we de regen hadden getrotseerd, dus dat zou zeker goed komen, gezien ze zich ook moesten bewijzen tegenover onze jongste, die zin had in een stevige scheut hardcore, grind en powerviolence.
Gelukkig had geen van deze bands veel tijd nodig om hun gerief op te zetten. Geen gedoe, geen pretentie, gewoon spelen en snel een beetje. Röt Stewart had besloten om vanavond vooral een setje covers te spelen, met Black Flag als hoofdonderdeel. Een Six Pack ontaardde uiteraard al snel in een bierdouche. Fuck That Weak Shit werd meegebruld door Xaft’n himself, terwijl Stevie genietend toekeek. Beiden componeerden het nummer in de tijd van de dinosauriërs met hun band The Jesus Disease. Niemand die de tekst nog weet, dus zanger Pieter Dewulf heeft er zelf wat tekst bij verzonnen. Het nummer werd doorheen de jaren een soort slagzin van de Pit’s, waardoor het nummer door heel wat aanwezigen werd meegebruld, of gebrald, naargelang de graad van dronkenschap.
Tijd voor Travølta. Powerviolence, grindcore, zeer maatschappijkritisch en een geoliede machine. Wat een geluid, wat een snelheid. Hun meest recente plaat Discoviolence Up Yours! draait hier geregeld zijn rondjes, met samples. Live laat de band die achterwege. Hier en daar een korte preek voor eigen parochie maar voor het overige raasde het kwartet door zijn set en meest recente plaat dat het een lieve lust was. Niet moeilijk dat drummer Pelgrims vooraf zijn polsen aan het losdrummen was. Zonder veel oefenen haalt een normaal mens deze snelheden niet. Heerlijk ook om de toewijding op de smoelwerken te zien. Ze deden bovendien een nummer opgedragen aan de jarige, al was het een ultrasnel en zeer kort stukje. We genoten met volle teugen, net als onze jongste die het daarna echter allemaal wel gehad had. Te veel indrukken, te veel bierdouches, te veel drukte.
Geduld moest hij hebben, want het was al een heel eind aan het regenen. Nu was het echter een stevige hoosbui, zodat we toch nog een paar minuten konden meemaken van Jodie Faster. We zagen de band al enkele keren, en het was steevast koekenbak. Jodie doet het altijd Faster, en zo hebben we het wel eens graag. Ze waren trouwens de enige niet-Belgen op de affiche. Rijsel is echter niet ver en er komen regelmatig bands uit die contreien het Pit’s-podium onveilig maken, net als een boel mensen van ginder achter die naar shows komen kijken.
Of de festiviteiten nadien nog lang duurden, geen idee maar het zat er dik in met Isolatietape en De Pankraker die voor de deuntjes zouden zorgen. Een plaat van Iron Maiden lag al te lonken, gezien de Rötsomer grote fan is en blijft van die bende oude venten. Iemand moet het doen natuurlijk.
JODIE FASTER Facebook – Bandcamp
Röt Stewart Facebook – Bandcamp