Fotografie Hannelore Dieleman
Genereus was het zeker, maar of Het Zesde Metaal Rosie Stuart een cadeau deed door haar een aantal keer mee te nemen in het voorprogramma van hun release tour van Het Langste Jaar? Rosie won de Baloise wedstrijd met haar song Vegan en mag dit nummer binnenkort opnemen met Het Zesde Metaal als coach en begeleidingsband. We zagen een moedige maar onervaren singer-songwriter alleen op het podium met een fantastische stem – alle registers aanwezig – maar met songs, teksten en muzikale omkadering waar nog aan gewerkt moet worden. We drukken op de knop, psssssshhh, en draaien onze stoel voor het aanwezige potentieel. Dat deed ook het publiek met beleefd applaus.
Het Zesde Metaal laat in Nederland en Vlaanderen een spoor van uitverkochte releaseconcerten na, met meer dan 20 data in februari en maart. De band raakte met hun eerlijke verdriet en hoopvolle visie duidelijk een gevoelige snaar bij velen.
Met pianomuziek van Tom Pintens en een spot gericht op de lege plek aan de Yamaha CP-80 piano opende het optreden. Een verfijnd eerbetoon aan de overleden muzikant.
Een lange instrumentale intro voor De Storm, met Wannes Capelle die vanuit de coulissen startte met zingen. “Waar pas ik nog bie, vannacht?” Elke mens is op zoek naar een warm nest in woelige tijden. We zaten dus op het juiste adres in De Casino op deze dinsdagavond.
Alles Moet Veranderen zorgde voor de eerste rillingen langs onze ruggengraat. De mooie melodieuze wendingen vertalen de titel in muziek. Ook De Tijd Die Ons Nog Rest – in het midden – en Het Langste Jaar – op het einde van de set – grepen ons bij het nekvel. Het nieuwe materiaal hoort bij het beste dat Het Zesde Metaal ooit bracht.
De band klonk erg gefocust, speelde precies, de klank was perfect, het volume luid genoeg en nooit tè, zoals de muziek zelf. Sobere maar knappe belichting met grondlichten en beweegbare spiegels maakten het geheel af.
Nieuwkomer Kasper Cornelus is perfect gecast als vijfde man van Het Zesde, net als Tom Pintens een alleskunner, maar op zijn eigen manier. Inventief gitaarspel (die rechterhand!), synths, piano en zijn stem. In Moeder Aarde verdubbelde Kasper perfect de partij van Wannes Capelle. In De Onvolledigen werd zijn backing vocal met een octaver een prachtig koortje. Schitterend.
Het Zesde Metaal schakelde moeiteloos tussen vrolijk geluk in Gie, Den Otto en Ik (“Zeg alles af voor morgen”) en ernst, met classic Ploegsteert door Wannes Capelle op de piano samen met de beheerste pedal steel van gitarist Filip Wauters.
Wannes Capelle kreeg de lachers op de hand met een verhaal over een rattenplaag, maar verstomde de zaal toen hij kurkdroog daar de pushbacks van vluchtelingen aan de Europese grenzen aan koppelde, als inleiding op Calais. Nog steeds pijnlijk actueel, bijna tien jaar later.
Niets Doen Is Geen Optie toonde de band (met de ritmesectie Tim Van Oosten op drums en Robin Aerts op bas) dan weer van hun meest relaxte kant en bracht in een enthousiaste vrouw uit het publiek de beste danser naar boven.
Een lach en een traan, nooit belerend, altijd eerlijk en diep-menselijk. In de bissen zagen we nog eens die twee gezichten.
De rasverteller Wannes Capelle – de Willem Vermandere van deze eeuw – in Hier Bie Oes. Tussendoor een warme oproep voor de merch-stand (we kochten felgekleurde Darmkanker Sucks – socks). En dan Naar De Wuppe, feestend en meezingend samen naar de afgrond in. “Doe maar voort.” Hol entertainment is Het Zesde nooit geweest.
Cum Laude voor de albumvoorstelling van Het Langste Jaar in de fijne club die De Casino van Sint-Niklaas is. En ze zijn nog maar begonnen. Wie deze reeks concerten miste, kan Het Zesde Metaal nog aan het werk zien op o.a. Cactus-festival, Boomtown en het OLT Rivierenhof in de zomer, en aan het eind van het jaar in de AB.