Muziek, gewapend met oeverloze drang om verbeelding te prikkelen, dat moet de insteek zijn van het Shifting Sound Festival. Op deze slotdag lag de nadruk meer op hedendaagse muziek met viooltovenaar Owen Pallett, die prachtig complexe songstructuren integreert in popsongs en het knotsgekke electronische duo Matmos dat in collaboratie ging met de Ierse componiste Jennifer Walshe.
Enige minuten nadat Owen zijn snaren voor de eerste maal aanraakte betraden we een ijzig lege Singel waar gestripte muren de dienst uitmaakten, met als enige uitzondering de kleurrijke expositieruimte en de vestiaire. Zelfs de muziekstudio leek gesloten voor gebruik, toch werden we vriendelijk de dromerige wereld van de heer Pallett binnen geloodst waar we achteraan plaats mochten nemen naast een positief hoofdschuddende M.C. Schmidt (Matmos).
Met zijn zachte vibrato stemgeluid bracht de muzikant van The Hidden Cameras en Final Fantasy ons ritmische ritmes over een palet van herhalende en machtig zwevende snaren, afkomstig van gitaar en viool. Dat de man dit allemaal solo mocht brengen maakte het er alleen maar bewonderingswaardig op. Meestal werkt hij achter de schermen in opdracht van uiteenlopende bands de strijkersarrangementen uit. Die adelbrieven staan in ieder geval mooi op zijn curriculum vitea. Als onzichtbaar lid van The last Shadow Puppets of Arcade Fire lag hij mee aan de basis van het succes van enkele van hun platen.
Erg kwetsbare structuren die af en toe het risico in hielden dat de opbouw instabiel werd. Als een laag die tussenuit een lasagne wordt gehaald, geen al te groot probleem, even lekker maar er mist iets. Zoals bij de nieuwe uptempo nummers waar hij ons op voorhand voor waarschuwde dat het wel eens moeizaam zou kunnen gaan.
“There’s a little hair on it” Is dat überhaupt wel een Engelse uitdrukking? Als het dan weer vlekkeloos ging, was het van het schoonste dat de aardse vegetatie door eender welk seizoen kan voorschoten! Uiteindelijk speelde Owen op safe door de meest complexe songs te negeren, ook die uit het publiek als suggesties werden toegeroepen. ‘Who are you guys? Go away!” knipoogde hij funky terug de zaal in. Het was een mooie intieme beleving van een man die eindelijk de erkenning mag krijgen van een veel groter publiek, ook al heeft hij solo reeds even mogen proeven van professionele appreciatie door toedoen van zijn plaat He Poos Clouds uit 2006.
Wij zijn fan, en kijken vol verwachting uit naar zijn nieuwe plaat. Wanneer deze uitkomt weten we niet, toch liet hij uitschijnen dat de songtitels al gekozen zijn, en wij die nog niet mogen weten. De pestkop nam met zijn schoenen in de hand een integere buiging en legde zo onbedoeld een link met het volgende optreden.
Geboren onder de goedkeuring van Matador Records mochten we Matmos verwelkomen in de Singel, vergezeld van Jeniffer Walsh. Het trio had veel weg van de crediteuren/debiteuren-sketch van Jiskefit en had zin in een straffe improvisatie set die humor niet schuwde. Het soort geestigheid waar de meerwaardezoeker zeker de link kon leggen met een muzikaal verwantschap van het Leugenpaleis. Een soort van spoken word waar het typetje Joe Roxy zijn volledige zelf kon zijn met absurdistische filosofische nonsens. Drew Daniel en Jennifer begonnen met minimale glutsch and cuts waarop honden wel eens heel slecht op konden gaan door de hoge frequenties, en juist vooraleer ze met het schuim op de bek gingen blaffen kwam M.C.Schmidt ze vervoegen.
Wat toen volgde was een waar kerstdiner waarbij het koppel Matmos een verre vriendin hadden uitgenodigd om mee de hapjes voor te bereiden aan een tafel vol met allerhande lekkers, van vreemde objecten tot tal van computergestuurde machinerie.
Alles dat los of vastzat werd in de bereiding gegooid van wat een ononderbroken optreden was. Dat ze veel bij te babbelen hadden, als dolgedraaide besties communiceerden ze over alledaagse onderwerpen, en ook het minder alledaagse Candy Crush. Ook wanneer een saaie nonkel begon door te bomen over een bepaald onderwerp leek het geen smet te werpen over de leutige sociale context van dit gebeuren. Schmidt blaasde door de loftrompet over schoenen op een fetish-wijze. Strelend, en juist geen tong draaiend adoreerde hij het lederen schoeisel. “Shoes are good”. Daarom werd er vriendelijk verzocht om te gaan zitten en de schoenen wat rust te gunnen. “The Belgian shoe consul will be happy”
Eenmaal de pret terug in de raket zat werd het weer een bijwijlen theatrale ode aan de fun, niet de hits. “Vibes Only!” Met de experimentele knapperende en krassende beats leek het alsof er zand in de bereiding zat en flirte ze met salon-noise terwijl alles vakkundig werd gemanipuleerd door Drew. Alles, incluis zichzelf, werd gesampled als was het een ware lust voor zij die het absorbeerden. Een ballon ontving lucht, en bracht vervolgens flatulentie saus ten gehore tot hij uiteindelijk ontdaan van alle lucht neer kwam aan onze schoenen. Met occasionele flarden housebeats werden we ook bedankt voor onze aanwezigheid terwijl ze hevig zwierend, met de poep op de stoel, totaal losgingen. De beste kerstfeestjes zijn degene waar gedanst wordt, toch?
Dat ze onze geest hebben geprikkeld als een pittige peper in een culinaire cactussoep! De vanzelfsprekendheid van het leven werd met deze set deftig met een korrel zout genomen, en gehypnotiseerd door de schoenen mantra zijn we midden in de nacht nog gaan aanbellen bij schoenengigant Wouter Torfs, deze was echter niet op het appel. Blij dat we Matmos live hebben kunnen bewonderen, en we raden iedereen met een gezonde interesse in onconventionele acts aan dat ook te gaan doen als ze ons land werderom aandoen!
Setlist Owen Pallett: Aragon Of Order – Fire-Mare – The Great Elsewhere – New Song #1 – Perseverance Of The Saints – The Butcher – Song Song Song – New Song #2 – E Is For Estranged – The Riverbed – Song For Five & Six
Setlist Matmos/Jennifer Walshe: Pure Improvisatie
Owen Pallett: Facebook – Instagram – Website
Matmos: Facebook- Instagram – Website
Jennifer Walshe: Instagram – Website