De muziek van Marissa Nadler kreeg al verschillende labels mee, van delicate folk, dreampop, gothic folk, americana tot meditatieve ambient en experimentele blackmetal. Haar muzikale carrière begon in 2004 met het album Ballads Of Living and Dying en het is logisch dat ze door de jaren heen experimenteerde met diverse genres om haar eigen sound te vinden. Dit jaar bracht ze haar negende officiële studioalbum The Path Of The Clouds uit. Sinds het begin van haar carrière verschenen er ook platen in eigen beheer met demo’s en covers, daarvan heeft ze er ondertussen al 11 van uitgebracht.
The Path Of The Clouds is het eerste album waarbij Nadler zelf achter de productieknoppen zat. Ze werd vergezeld door harpist Marry Lattimore, Cocteau Twins/Lost Horizons bassist en Bella Union labelbaas Simon Raymonde, Emma Ruth Dundle, Black Mountain zangeres Amber Webber en Milky Burgess van Asva. Het album werd geschreven en opgenomen tijdens de corona-pandemie en Marissa verdiept er zich in de liefde, mystiek, metamorphoses en moord.
Tijdens de Europese tournee van Nadler mocht contrabassist en componist Pieter-Jan Van Assche alias Innerwoud het voorprogamma verzorgen. Hij werkte de voorbije jaren samen met Aïda Gabriëls, Astrid Strockman en Colin H. Van Eeckhout aan dansperformances en een hedendaagse opera en maakt deel uit van Zura Zaj. Onder het pseudoniem Innderwoud brengt hij sfeervolle muziek die zweeft tussen drone, ambient en neoklassiek. Vorige maand bracht hij zijn tweede album Furie uit bij Consouling Sounds. We omschreven het toen als: “Een dystopische luisterreis met griezelige en zwartgeblakerde melodieën vergezeld van een hoge radioactieve fall-out”.
Helaas was de Rotonde van de Botanique nog niet voor de helft gevuld toen Innerwoud aan zijn set begon. Wederom geldt hier het cliché “de afwezigen hadden ongelijk”. Pieter-Jan bracht een wondermooie, intense set van een half uur waarin hij zijn composities aan elkaar had gebreid. Samen met zijn contrabas en een loopstation bracht hij prachtige melancholische klanken. Door het overweldigend mooie geluid leek soms alsof er een volledig strijkersensemble op het podium stond. Hij gebruikte de pure klanken van zijn contrabas zonder er effecten aan toe te voegen wat een mooi donker geheel vormde dat meestal zacht en warm was maar soms ook heel heftig kwam aanstormen. Wij genoten ten volle van wat Van Assche alleen op dat grote podium neerzette. Wij hadden ons geen betere openingsact kunnen voorstellen bij de weemoedige klanken van Marissa Nadler.
Voor Nadler werd de Rotonde goed gevuld en zij kon, samen met Milky Burgess en Monika Khot, voor een bijna volle zaal spelen. Blijkbaar is het voor Marissa ook crisis want ze bracht geen drummer mee. Burgess nam naast de meeste gitaarpartijen ook de synthesizer voor zijn rekening en moest af en toe de backingtrack aanzetten met de drums, terwijl bassiste Khot af en toe de drumcomputer bediende. De Amerikaanse zangeres had blijkbaar last van een verkoudheid maar daar merkten we niks van, ook al zei ze tijdens het bisnummer Fifty Five Falls dat ze het niet volledig kon brengen omdat haar stem het bijna aan het begeven was.
Marissa Nadler bracht een bloedmooie set met haar prachtige “murder ballads”. Ze moest zelf een beetje lachen met donkerte van haar nummers en dat ze zingt over duistere thema’s en daarom wilde ze het publiek soms aan het lachen krijgen… Na twee oudere nummer (Drive en For My Crimes) bracht ze met haar muzikale kompanen bijna het volledige The Path Of the Clouds album, alleen Turned Into Air liet ze links liggen. Hoe mooi dat het album ook klinkt, live komt het nog veel heftiger binnen omdat Nadler met zoveel overgave zingt. Ze vulde de set verder aan met nummers (Was It A Dream, Firecrackers en Dead City Emily) uit dat prachtig album July uit 2014.
Ook al speelde Simon Raymonde de meeste baspartijen op het meest recente album, toch deed Monika Khot dat live even perfect als de vroegere Cocteau Twins-bassist. Burgess vulde de nummers van Nadler meestal heel rustig aan al vond hij het blijkbaar ook tof om zich nu en dan eens uit te leven tijdens een vurige solo. Marissa focuste zich vooral op haar magnifieke zachte zang en het tokkelen op haar gitaar. Na haar betoverde set kwam Marissa alleen terug op het podium en bracht ze Fifty Five Falls, waarmee ze bewees dat ze eigenlijk ook in haar eentje heel diep kan raken.
We verlieten de Botanique op wolken. We waren getuige geweest van een prachtige avond met twee sublieme concerten waar we nog lang van zullen nagenieten