Het Waregemse CC De Schakel zit helemaal in het nieuw en daar mogen ze terecht heel trots op zijn. Op donderdag 28 september werd het concertseizoen in de prachtige Schakelbox geopend door drie frisse, Belgische bands.
Spitsen werden afgebeten door de 17-jarige Limburgse Ise Smeets uit Bree, die zich op het podium gewoon als ISE laat aanspreken.
Twee zaken vielen op toen ISE het podium betrad: haar zelfverzekerde tred en présence en het AC/DC High Voltage t-shirt. Twee keer gescoord en er was nog geen noot gespeeld.
De hattrick kwam er echter toen Smeets begon te zingen. Ja hallo, wat was dat?!
Vanaf opener Reset tot afsluiter Go Cry stond het publiek (wij inclusief) met open mond en flapperende oren te luisteren naar het stemgeluid van ISE. Krachtig, 100% erop en mét een grain zoals we die ook kennen van Miley Cyrus (we moesten bij sommige nummers trouwens wat aan Cyrus denken). Zichzelf begeleidend op gitaar gedrenkt in galm en echo demonstreerde ISE wat ze allemaal in petto heeft. Van zacht en breekbaar tot krachtig uithalend en alles wat zich daar vocaal tussenin bevindt: ze kan het blijkbaar allemaal.
Sterke nummers en goede teksten ook trouwens waarbij het wat ingetogener Goodbey Letter ons zeker zal bijblijven. Af en toe ontwaarden we wat country invloeden met de bijhorende flips tussen gewone en kopstem. Deed ze prima, maar het is wel een truukje dat, wat ons betreft, best maar met mate gebruikt wordt.
We hebben toch een beetje te doen met de andere Limburgse Sound Track kandidaten want met ISE in de buurt blijven er sowieso maar twee finaleplaatsen meer over. Niet dat wij daar ook maar iets over te zeggen hebben natuurlijk. Meer weten over ISE, lees dan zeker ook het interview dat we recent met haar hadden naar aanleiding van haar deelname aan Sound Track.
Wie ondertussen al het volledige Sound Track parcours achter de rug heeft is Luca Missiaen die in Waregem in zijn eentje The Christian Club kwam vertegenwoordigen.
Voor wie nog steeds niet van The Christian Club gehoord heeft (wie zijn die mensen?): de club waarover sprake is geen club en ze is alles behalve christelijk. Maar wat is ze dan wel? De band is het geesteskind van de 23-jarige (ex-?)wijsbegeerte student Luca Missiaen die ooit in zijn eentje begon maar ondertussen een aantal gelijkgezinde muzikanten rond zich verzamelde. Check hier het interview dat we een tijdje geleden hadden met de band voor meer achtergrond informatie.
In Waregem zagen we Luca, voor het eerst sinds een tijdje, terug alleen op het podium staan. Een beetje schuifelend want het was “Wel wat wennen om hier alleen te staan”. Niet dat we daar nadien iets van gemerkt hebben want de set klonk retestrak en duister als de nacht. En da’s precies zoals we The Christian Club graag horen!
We snappen natuurlijk wel dat het fijner is om met een band op het podium te staan, maar de intieme sfeer van één man/ één gitaar zorgde er wel voor dat de nummers dubbel zo stevig binnenkwamen. En binnenkomen deden ze want de grafstem van Missiaen blijft werkelijk uniek; zeker wanneer hij, af en toe, uithaalt, een octaaf hoger schakelt en even boven de grafzerk komt uitpiepen.
Het hoogtepunt (een niet ze toepasselijke term in deze context) in de set – die eigenlijk alleen uit hoogtepunten bestond – was de sobere uitvoering van Hell waarin Missiaen ons verbaasde met prachtig gitaarspel waarin hij boventonen en basnoten combineerde. Machtig.
Afsluiten deed hij met Spin The Wheel een nieuw nummer dat op de nieuwe ep zal staan . Een plaatje waar wij in ieder geval naar uitkijken.
Tijd voor de hoofdact van de avond met De Nieuwe Lichting winnaars Jack Vamp & The Castle of Creep met aan het stuur en aan de bas Arthur Boussiron.
Jack Vamp & The Castle of Creep laat zich nogal beïnvloeden door dode mensen als Prince, Marvin Gaye en David Bowie en vindt van zichzelf dat ze wel een beetje klinken als een triootje van The Police, Talking Heads en Ariel Pink. Als we de band op Spotify beluisteren dan horen we dat ook wel, alleen zat de geluidsmix in Waregem zo met zichzelf in de knoop dat het soms moeilijk was om dat bandgeluid nog te herkennen. Het zat namelijk zo: de geluidsman van de band kon er niet bij zijn omdat hij naar de formule 1 was gaan kijken in Qatar! Het is allemaal een kwestie van prioriteiten natuurlijk!
Boussiron stond aanvankelijk wat onwennig op het podium en al snel bleek waarom: het was de eerste keer dat hij optrad zonder zijn mutsje op. Die onzekerheid was evenwel nergens voor nodig en halfweg de set leek het euvel overwonnen en kregen we zowaar enkele sexy danspasjes te zien. Artur is eigenlijk best wel een showbeest dat momenteel nog net wat teveel gevangen zit in een zelfgebouwde kooi. Uitbreken is de boodschap.
Muzikaal moesten we af en toe een beetje denken aan The Van Jets al heeft Jack Vamp & The Castle of Creep wel een uitgesproken eigen geluid en sterke nummers. Die Prince cover van I Could Never Take the Place of Your Man had dan ook niet gemoeten van ons. We horen de band heel graag nog eens opnieuw als hun geluidsman terug in het land is.
