‘Heb jij wel al eens gehuild?’ ‘Ja. Drie keer. Bij het overlijden van mijn lief, na mijn eerste orgasme en bij het optreden van Head On Stone.’
En het is maar net zo wat Nele Janssen – die we ook kennen als frontvrouw van Peuk – veroorzaakt wanneer ze in haar eentje – onzeker en zenuwachtig – achter de piano plaats neemt. Met Head On Stone weet ze – met enkel een piano en haar stem – de meest uitgesproken emoties te verklanken. Diepdonker laat ze de tonen inslaan, ravissant speels druppelen en heersen in de tracks waarin ze noten laat ademen rondom haar zang.
“I’ll die if you’re gone. No room will fit me. No you, no me.”
Haar stem, die puur en eerlijk sober klinkt, mist geen enkele toon en matcht perfectionistisch met wat ze op piano neerzet. Speels breekbaar en eigentijds laat ze de klassiek opgeleide pianiste in zichzelf horen.
We zien Nele versmelten met de piano tijdens At The Fire, terwijl ze de diepe donkerte laat dreunen, maar evengoed ironische opflakkeringen laat waaien. “Do your special dance… movements are inside the fire, but I am somewhere else…” Als een opgegroeid wonderkind vertelt Nele krachtige verhalen met de opeenvolging van haar noten, gedachten en woorden.
Melancholisch stuwt ze met de linkerhand diepdonkere akkoorden, terwijl ze er rechts lichte melodieën over laat dwarrelen.
“I want to fly over the sea. I want to kiss all of your fish.”
Ze vlindert op de ivoren toetsen met de zwaarste emoties in Away … “You are strong, you’ll be okay…”. De tracks zijn een confrontatie met de eigen breekbaarheid die in elk van ons schuilt.
“Run up the tower. Who will jump first? Who will feel the sunshine never again?”
Alle kleuren van de regenboog verdwijnen in het grijs, laat ze weten. De prachtig verwrongen boodschappen in de teksten raken.
“Puke me out and love my sin.” Sin. Wij houden van elke seconde ervan.
Mijlenver ligt dit van wat ze bij Peuk al even geniaal bij mekaar schreeuwt en hoe ze er, samen met Dave en Jacques, een knap geluidsmuurtje optrekt met haar gitaarspel. Head On Stone doet qua intensiteit niet onder. Ook al gaan er enkele namen als Yann Tiersen (Amélie Poulain), Cat Power, PJ Harvey en – hoewel een heel ander stemtimbre en sfeer, qua kracht en indruk – ook Tori Amos, Nele Janssen zet met Head On Stone haar eigen krachtige uniciteit neer.
Deze intieme performance van Head On Stone is ongetwijfeld iets wat veel meer mensen zouden moeten gehoord hebben. En tegelijk iets wat je stiekem, enkel door jezelf gekoesterd, wil vast houden.
