Enkele weken geleden kondigden we ze reeds aan, de gratis extra dag op Gent Jazz! Een dag met alleen maar Belgische bands waarvan er drie zouden strijden voor de titel Gent Jazz Talent 2025. Als kers op de taart stonden er daarna ook nog eens twee toppers op het podium gepland met het Gentse Steiger en de Brussels heren van ECHT! Maar voor het zover was, dus eerst de drie kandidaten voor de trofee en vooral voor de daarbij behorende goodies!
Neen, 17u30 is niet per se té vroeg op de avond voor een eerste concert, maar toch stond er nog niet al te veel volk op de wei voor de Garden Stage toen Tomas Casella (ja, broer van…) en zijn band aan hun set begonnen.
We zagen Tomas al als muzikant in de band van zus Helena maar hij heeft ook zijn een groepje, met Helena aan de piano deze keer. Maar eerst verscheen Tomas solo, met gitaar, op het podium. De man heeft een geweldige stem en weet hoe hij schone melodietjes uit zijn gitaar kan toveren, ook qua uitstraling zit het wel snor trouwens. Het duurde evenwel een nummer of twee eer de eerste onzekerheid wat verdwenen was, maar toen kwam de set echt wel goed op dreef.
Tomas doet het op z’n Portugees en de zuiderse vibes van de set in combinatie met de stralende zon op de wei deden hun werk. Cocktailtijd dus al bleven wij, zoals steeds op en top professioneel, lurken aan ons watertje.
Gent Jazz Talent dag was trouwens ook een beetje familiedag want niet enkel stonden broer en zus Casella samen op het podium, we ontwaarden ook een groot deel van de rest van de familie en heel wat vrienden op de wei. Gezellig dus en broodnodig ook als je de publieksprijs wil winnen, al leek dat al op voorhand een verloren strijd aangezien de wei pas later op de avond goed zou vollopen.
Een set van een half uurtje is kort en het vraagt best wat inspanning van de artiest om op zo’n korte tijd een sfeer op te bouwen. Casella slaagde daar deels in al had het voor ons gerust nog een half uurtje langer mogen duren. Maar goed, dezelfde regels gelden voor alle drie de bands natuurlijk.
Om 18u45 mochten Rebecca Driesmans, Louise van den Heuvel en Victor Khaddaj, samen BEX laten zien waarom zij aanspraak menen te mogen maken op de Gent Jazz Talent award. Familie kan je de drie artiesten niet noemen maar het zal toch niet veel schelen. Louise won in 2022 trouwens al eens de Jong Jazztalent Gent wedstrijd met het geweldige Dishwasher_ dus zij kent ondertussen het klappen van de zweep.
De band draait natuurlijk vooral om Rebecca en de bijzondere muzikale wereld die ze weet op te bouwen met haar synths en kenmerkende stemgeluid. Wat een stemcontrole heeft deze vrouw!
Intieme, fragiele nummers die eigenlijk het best beluisterd worden met koptelefoon of in een intieme setting. Het was dan ook maar de vraag of de Garden Stage in de blakende zon, de ideale omgeving was voor deze set. Zeker de eerste nummers kwamen daardoor onvoldoende tot hun recht en je hoorde de aandacht bij het ondertussen al wat aangegroeide publiek gaandeweg verslappen. In de tweede helft ging het er wat steviger aan toe en kwam er hier en daar zelfs wat beweging in de toekijkende massa. Of het zou volstaan om de publieksprijs te winnen is een andere vraag.
Die vraag werd al snel beantwoord toen de eerste noten uit de sopraansax van Ornella Noulet geperst werden. Wat was me dat! Voor zowat iedereen op de wei was Ola Tunji op voorhand zo’n beetje de grote onbekende, maar dat zou niet lang meer duren.
De band laat zich inspireren door de spirituele jazz van John Coltrane en liet daar in haar spel ook geen enkele twijfel over bestaan. Samen met Egon Wolfson (drums), Loïc Lengagne (piano) en Anthony Jouravsky aan de contrabas vormt Ola Tunji een redelijk klassiek jazzkwartet, maar wat ze brengen is dat helemaal niet. De energie die vanaf seconde één de weide instroomde was verbijsterend en werkte zo aanstekelijk dat het wat ingedommelde publiek letterlijk opveerde.
Ola Tunji doen het nog maar een paar jaar samen en toch klinkt het ensemble alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Alles klopte gewoon, het virtuoze pianospel van Lengange maar vooral de ronduit geschifte genialiteit van Noulet maakten diepe indruk. Het feit dat de festivalweide ondertussen goed was volgelopen en er al wat pintjes de keelgaten waren ingegoten, speelde uiteraard ook een rol om bij het publiek de eerste schaamte te overwinnen – we moeten daar niet flauw over doen – maar toch: de sfeer zat voor het eerst echt goed!
Ornella was ook de eerste die wat uitgebreider het woord richtte tot het publiek. Ze deelde een pleidooi tegen de onverdraagzaamheid die onze wereld lijkt te overspoelen. Mooi natuurlijk dat ze zoiets doet, of het veel zoden aan de dijk brengt is een andere kwestie, maar we gaan hier niet te zuur zitten doen.
Ola Tunji slaagde erin om op een half uur te doen waar de andere twee bands niet in slaagden en dat is niet de schuld van tekortkomingen van de andere bands maar zuiver het gevolg van de kracht van Ola Tunji zelf. Het mocht dan ook niet verwonderen dat ze zowel de publieksprijs als de prijs van de professionele jury mee naar huis mochten nemen.
Instagram: BEX – Gent Jazz – Ola Tunji – Tomas Casella