In 2022 debuteerde het Londense postpunkgezelschap DEADLETTER met de ep Heat!, een plaat vol straffe nummers die gelukkig wegbleven van de platgetreden paden van de postpunk. We hielden ons hart vast toen de band besloot om samen te werken met producer Jim Abbiss (die ook samenwerkte met Adele, Editors en Artic Monkeys) voor hun debuutplaat Hysterical Strenght. Gelukkig liet Abbiss de band zichzelf zijn waardoor het een zalige schijf werd waarop saxofoniste Poppy Richter meer op de voorgrond mocht komen.
Net voor de release van het album verliet Poppy helaas de band zodat ze vóór de releasetournee nog op zoek moesten naar een vervanger. Die zoektocht verliep vrij vlot. Nathan mocht mee op deze tournee om haar te vervangen maar is nog geen officieel lid van de band, en Deadletter kan alsnog vertrekken op Europese tournee. Twee jaar geleden stond de band trouwens nog in de Bar en nu mochten ze de Trix Club laten vollopen.
Het voorprogramma werd verzorgd door Lice uit Bristol. Dit viertal combineert postindustrial, minimalisme, prog en lyrische elementen tot één avontuurlijk geheel. Ook deze band bracht in september haar debuutplaat Third Time At The Beach uit, maar kreeg niet zoveel media aandacht als Deadletter. Het viertal maakt wat meer experimentele liedjes die minder toegankelijk zijn maar daarom niet minder boeiend.
Lice liet de, toch wel redelijke slappe, dancetrack Perfect van Mason vs Superstar afspelen als intro. Het verband met de muziek van de band was ons niet meteen duidelijk. In de studio gebruikt Lice elektronische drums maar live brengen ze een drummer bij. Het klonk daardoor in Trix een pak steviger en intenser dan op de plaat. De studiotracks klinken allemaal vrij ingehouden en chaotisch, live was er van subtiliteit geen sprake en kregen we vooral een chaotisch noise brij. Het leek op een combinatie van de crustpunk van Extreme Noise Terrror met de jonge Sonic Youth en Cabaret Voltaire. Soms leek het wel het alsof de muzikanten elk een ander nummer aan het spelen waren, terwijl zanger Alistair Shuttleworth er heel de tijd overheen moest roepen en tieren terwijl hij zijn stem ook nog eens extreem vervormde.
Dat Shuttleworth er na elk nummer vanuit ging dat hun muziek het knapste/mooiste was dat het publiek ooit al gehoord had, overtuigde ons niet om Lice in ons hart te sluiten. De chaos, de op hol geslagen synth loops, overstuurde vioolklanken, metal gitaarriffs, overstuurde bassen, krachtige drums die de songs opvulden met moordende ritmes… het was allemaal wat teveel van het goede, of het slechte zo je wil. Wie Lice ooit aan het werk wil zien moet de studio opnames volledig loslaten en zich verwachten aan een heftige lawaailawine.
Bij de heren van DEADLETTER ging het er gelukkig iets melodieuzer aan toe. De band kwam op en zette meteen het gedreven Credit To Treason in. Na de intro kwam zanger Zac Lawrence cool het podium opgewandeld in ontbloot bovenlijf. Zijn teksten spuwde hij met veel passie de zaal in. De toon van de avond was meteen gezet, ook al was het publiek nog niet meteen mee. Zac hitste hen voortdurend op en tegen het vierde nummer Bygones kwam er wat vuur in de zaal. Toen de frontman tijdens Degenerate Inanimate de zaal indook, was het publiek eindelijk helemaal wakker.
Publiekslievelingen More Heat en Hysterical Strength hielden het vuur in de zaal stevig brandende maar bij A Haunting verzwakte de vlam. Gelukkig volgde het oudje Madge’s Declaration (dat spontaan werd meegebruld), het vurige Hero en het rustige Practice Whilst You Preach waarin Lawrence werd opgetild en door zaal gedragen terwijl hij bleef doorzingen. Terug aangekomen op het podium nam Zac zijn akoestische gitaar ter hand om mee te spelen met het meeslepende Auntie Christ.
Daarna begon de band aan hun slotoffensief met de meest energieke songs uit het oeuvre. Bij Relieved en Mere Mortal ging het dak van de Club er bijna af. Tijdens Deus Ex Machina stapte Lawrence terug de zaal in en zette zich in het midden neer. Een groot deel van het publiek deed hetzelfde. Naarmate het nummer naar de bom van een refrein verdorde, kroop de man richting podium zodat bij het refrein iedereen recht sprong en de frontman terug op het podium stond. De stevige set werd afgesloten met Binge en It Flies die de zaal deden exploderen.
Nathan, de vervangsaxofonist, speelde de pannen van het dak en Poppy werd eigenlijk niet gemist. Alles klonk strak en ijzersterk en werd perfect aangevuld door Zacs vrij koele manier van zingen die ook past bij zijn energieke présence.
Dat de zaal niet volledig was uitverkocht, kwam misschien doordat Nick Cave een paar kilometer verderop het beste van zichzelf aan het geven was in het Sportpaleis of misschien is de band dan toch nog niet zo heel bekend. Iets zegt ons echter dat het niet lang meer zal duren voordat DEADLETTER ook op de grotere podia te zien zal zijn.