Op 1 november binnenkomen in de Club B52 en er Morgan King met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht ‘Shhh, I’m a sexshopper’ horen zingen … waarom zouden we dààr eens geen traditie van maken ? Een fijne start van de avond, hoewel hij aangaf dat hij de gitaren miste in Sex Shop, maar weigerde om deze met playbacks te laten afspelen. Een muzikant. Een echte. Nog net op tijd om ook nog zijn laatste nummer Alien mee te pikken.
Club B52 is de eerste stop die Lene Lovich en haar band maakt op hun net gestarte Europese tour. En wat een band!
Net voordat Mrs. Lovich zelf op het podium verscheen, nam gitarist Jude Rawlins het woord en schrok de fotografen even beleefd af. Achter de synths verscheen de pittige Kirsten Morrison die in het voorprogramma ook al haar eigen, prachtige stem liet horen. Morgan King voelt zich zichtbaar even goed achter zijn drums als voor de microfoon en bassiste Valkyrie straalde, letterlijk en figuurlijk. Wanneer Lene Lovich zelf het podium opstapte, voelden we meteen haar knappe dualiteit die ze ook in haar stemtimbre legt, dat toont ze ook visueel: de ijzingwekkende kilte die ze kan uitstralen alsook het speelse, verleidelijke poppetje dat ze met haar 63 lentes nog steeds is.
Met What Will I Do Without You? bewees ze meteen dat ze er met haar volle, eclectische stem volledig staat. Hello! De angstaanjagende geluiden, vergezeld van haar opengesperde blauwe ogen zetten Blue Hotel in, waarmee ze het publiek welkom heette. Kirsten Morrison is een ware tovenaar op de toetsen en dat liet ze horen in Maria.
Bijna poëtisch deelde Lene het volgende mee: ‘Love. Love at first sight. It happens.’ Enkele verliefde blikken kruisten mekaar in de donkerte van de B52 en Telepathy werd ingezet. Vol klinkende synths en heerlijke gitaren hoorden we in Momentary Breakdown,dat bulkte van speelse melancholie.
En dan volgde onze favorite O Seasons O Castles met theatrale synths en gedempte drumslagen. Prachtig… ‘Hungry Spirits. Call me… free!!’ In Bird Song sprongen vooral ook de rondspokende opera-backings door Morrison er uit. Wat een stem heeft deze dame.
‘What do you want?’ Materialisme vernihiliseren blijven ze doen met New Toy, het nummer dat dan ook een zeer hoog punkgehalte blijft hebben. One In A Million dreef het tempo nog wat op, waarna Lucky Number volgde, het nummertje uit 1979 waarmee ze in de hitlijsten scoorden. Koekoeksgewijs echode het publiek bezield mee.
Angels contrasteerde knap met Wicked Witch, dat ze ons na een spoken spell erg overtuigend bracht, gekruid met enkele pittige, venijnige lachjes. Een geruststellende boodschap…: ‘In the dark there is light.’ Ze zei het met een overtuigende zekerheid en krullende mondhoeken en liet het gedreven nummer Light over ons heen stormen. ‘So take my hand and we shall dance. Dance until the end of time.’ Graag, Mrs. Lovich, wanneer spreken we af ?
De band keert nog even terug voor enkele bisnummers, waaronder You Can’t Kill Me,met een fantastisch aanstekelijk drumritme door Morgan King en virtuoze pianoklanken.
‘We have got to go now. Otherwise we couldn’t come back. We’ve really got to go… home.’ Met Home sloot dit icoon – die haar pluimen niet snel zal verliezen binnen de newwave- en (post)punkscene – het concert af. Wat een vrouw… Lene Lovich – Lene Lovely – Lovely Lene Lovich … Love you, Lene Lovich!
https://www.facebook.com/groups/467657180265571/
