Indien je ouder dan 30 bent, betekent K’s Choice ongetwijfeld iets voor je. Een naam die niet uit de Belpopgeschiedenis is uit te wissen. Een band met de destijds schuchtere Sarah Bettens, het chiromeisje dat het later tot rockster zou schoppen en in België samen met Yasmine één van de spreekbuizen van de lesbiennes werd. Sarah had altijd wel iets te vertellen, ofschoon ze het altijd zeer beschaafd deed. Een beschrijving die tevens geldt voor haar band die ze in 1994 met haar broer Gert oprichtte: braaf, maar steeds met kwaliteit.
Sarah lachte er in Gent mee dat destijds haar platenfirma er vrede moest mee nemen dat ze niet de gedroomde singer-songwriter was die men in haar zag, maar dat ze voortaan alle muzikale dromen met haar broer wilde vervullen. Het publiek viel meteen voor The Choice, ofschoon het noodgedwongen K’s Choice werd (volgens Wikipedia zit Jozef K. uit Kafkas boek daar voor iets tussen). Ondanks het feit dat België al lang nieuwe helden heeft, is K’s Choice nooit uit de ether verdwenen en mogen er volgend jaar 25 kaarsjes worden uitgeblazen. Een feestje dat volgens de sympathieke Sarah zal worden gevierd met een speciale plaat en dito tour.
Nog eventjes wachten, eerst zijn er nog The Backpack Sessions, zeg maar K’s Choice in een unplugged-versie waarbij Sarah en Gert samen met oudgediende Reinout Swinnen (wel met nieuwe tennisschoenen aan) op toetsen een resem oude nummers en onverwachte covers brachten.
Een gewaagde set. Niet de grote hits, wel een keuze van aangrijpende songs die tot op het bot werden uitgekleed. Tijd voor bezinning, ofschoon Sarah zich met haar bindteksten als een gezellige roddeltante gedroeg. De fans wisten sinds gisteren dat ze een stoomkoker had gekocht, met haar eerste lief naar Tina Turner in het Sportpaleis ging en dat ze voor het spelen van een optreden graag gestoomde groentjes lust, maar eens ze zong, werd de zaal muisstil.
Zelfs wie niet wild is van de FM-rock die K’s Choice muziek kenmerkt, kreeg gisteren een compleet ander beeld van de twee Bettens te zien. Sarahs fragiele en tegelijkertijd sterke stem was loepzuiver en ook al is Gert niet de rockster die je voor de spiegel wil zijn, blijf je met open mond kijken naar wat die man kan. Neen, alles was uiterst braaf, zelfs de keuze van de covers was dat (van I Can’t Stand The Rain van Ann Peebles tot Blauw van The Scene), maar ze waren wel bloedstollend mooi.
Een echte theatertour dus (inclusief met een pauze die de sfeer brak), en in de Handelsbeurs voor het eerst voor een staand publiek gebracht. Volgens Sarah was het Gentse publiek het meest fijne tot hier toe, en ook al zegt ze waarschijnlijk deze woorden ook in de andere zalen, hoorden we een aangeslagen artieste.
De Belgische muzikante die zich naar eigen zeggen nog steeds als een zeventienjarige jongen kleedt en in Amerika woont, herinnerde er ons aan hoe de wereld op één week was veranderd. Woorden van haat en egoïsme van een krankzinnige idioot die in de jaren 30 een natie knettergek maakte, lijken opnieuw aan de orde te zijn. Sarah vroeg ons om dit niet te vergeten. Omdat muziek genezend werkt, nodigde ze ons uit om anderhalf uur de ogen te sluiten en wat weg te dromen. Missie volbracht, ook al wist toen niemand dat op dat moment een Canadese dichter voorgoed zijn ogen sloot.