KILLING JOKE Antwerpen, De Roma (30/10/2018)
“Good evening everyone, we love you so much more than Brexit!” brulde Jaz Coleman door de zaal van De Roma, nadat Killing Joke ons met de bijzonder strakke setopener Unspeakable ongenadig naar het koude politieke klimaat van 1981 had terug geflitst. Of het nu dan zoveel beter is? Als antwoord volgde een subliem European Super State uit 2010, nog steeds hyper actueel. De toon was gezet.
De Laugh At Your Perrils veertigste verjaardagstournee van Killing Joke bracht hen dinsdagavond 30 oktober 2018 in De Roma, en de Britse postpunkpioneers maakten er een intens feest van.
Coleman, weerom met witgekalkt gezicht en gehuld in zwarte overal, bewoog zich mechanisch en hypnotisch over het podium, diens olijke, soms duivelse grimassen waren er ook nog. De gimmick die de Killing Joke-zanger zich eigen maakte blijft overeind. Wat belangrijker is, het geluid zat erg goed, Coleman was goed bij stem en de band stond rete-strak.
Yes, it’s fucking political, kennen we als onze favoriete song van Skunk Anansie, het geldt ook nog steeds als adagio van Killing Joke. En Jaz Coleman wil dan al eens een preek afsteken, over de zorgwekkende ontplooiing van de NATO in Noorwegen bijvoorbeeld, als inleiding tot New Cold War, of zijn de boosheid etaleren bij 9/11 om een bruut Loose Cannon in te leiden. Of hoe Coleman zowel Angela Merkel als Donald Trump de mantel uitveegde om vervolgens een fantastisch Follow The Leaders in te zetten. Dat Coleman over de vette groove van Bloodsport heen preekte, had dan weer niet echt gehoeven, wat ons betreft.
Politiek of niet, Coleman’s bezwerende en huilende vocalen klonken prachtig, die unieke gitaarklank die Geordie er weerom uit kon persen, die pompende bas van Youth en de killer drums van Big Paul Ferguson, en de minstens even essentiële keys van Reza Udine maakten het tot een geweldige beleving.
Wat ons opviel was dat het publiek, op die ene kleine moshpit rechts van ons na dan, er behoorlijk tam en gelaten bij stond. Toch niet allemaal de Nostalgie-luisteraars die voor die éne hit kwamen? Jawel, een meesterlijk, Love Like Blood werd wel degelijk gespeeld als eerste bis. Coleman droeg het nummer op aan de betreurde bassist Paul Raven die toen bij de band speelde. Potige versie trouwens van deze eighties classic en enige hit van de band.
We waren behoorlijk blij om een bijzonder energiek extatisch en bezwerend Labyrinthte mogen beleven, alsook, keurig opgespaard voor de bisronde, een al even machtig als krachtig Pandemonium, dat daar zijn vaste plaats blijkt te vinden in goed gezelschap van Wardance.
In de staart van de set regeerden een weerom magistraal The Wait, niet voor niets een van onze absolute favoriete Killing Joke-songs en een deels door Youth gezongen Pssyche. Youth had de song al huilend als een wolf ook ingezet, en tijdens de uitvoering van dit anthem was de band zowaar vrolijk aan het dollen met elkaar. Killing Joke en vrolijk in één zin?
De goed uitgebalanceerde set was geconcentreerd rond de drie recentste albums, Absolute Dissent, MMXXII en Pylon, met toch ook bezoekjes aan Killing Joke (2003) , Night Time en het majestueuze Pandemonium. En natuurlijk die twee iconische eerste albums Killing Joke en What’s This For. Deels een trip down memory lane dus, maar met toch ook voldoende recent werk.
Bij afloop van het concert groette de band het publiek uitvoerig en Coleman kreeg het laatste woord: “Is has been a fantastisc tour, and what a lovely forty years it was”.
Na afloop liepen de meningen over het optreden wat uiteen, velen vonden het fantastisch, anderen hadden (nog) meer verwacht. En dan waren er misschien diegenen die zich niet aan pakweg aan dat Asteroid meebrulmoment of de brute power van The Death And Ressurection Show verwacht hadden, wie zal het zeggen?
Wij zagen een sterk concert van onze favoriete postpunk-helden. Happy Birthday, Jaz, Youth, Geordie en Big Paul!
foto © Karim Hamid