Statements, een mens heeft er niets aan, maar wie woensdag in de Gentse Vooruit was, kon er niet naast kijken. Drie Belgische bands die tot dusver (en wellicht nooit) geen seconde airplay op de radio hebben gekregen, maar wel voor de meest hysterische taferelen zorgden die we dit concertjaar hebben gezien. De show was er zo eentje als die van Nirvana in Gent in 1991, één die je moest gezien hebben om het later met trots aan uw kleinkinderen (of bij gebrek aan, gewoon aan uw kat) te kunnen vertellen dat je erbij was.
Het slotfeestjes van Autumn Falls was er één waarop de Belgische tricolorevlag met trots gehesen werd. De Belgische muziekscène zit vandaag meer dan ooit in de lift en vreemd genoeg verkoopt ze de andere landen een flinke trap in hun luie reet. Eigenzinnig, zonder toegevingen, en met fans die zichzelf volledig uit de bol laten gaan. Ja, Sire, dit is rock ’n roll.
Drie bands waren erbij, een Waalse en twee Vlaamse, of om er nog een ander statement bij te halen. Muzikanten doen niet wat politici doen, deze muziekscène is er één zonder overbodige taalgrenzen of hoe l’union fait la force meer dan ooit zijn juiste betekenis krijgt.
Om stipt acht uur (jawel) gaf Aurélie de aftrap voor zo’n 25 minuten vertier. Wie dit jaar Cocaine Piss nog niet zag is ofwel niet buiten geweest, of heeft simpelweg geen concertleven. Onze favoriete Luikenaars stonden dit jaar zo wat overal, maar de smakelijke kers op de taart (naast de festivals natuurlijk) was toch de Vooruit. De zaal was al meer dan aardig gevuld en dikke pech voor wie Aurélie 25 minuten op het podium wilde zien, want na een aantal songs verdween ze naar aloude (goede) gewoonte tussen het publiek in. O ja, wat we moeten er nog over vertellen? Een band die punk weer de betekenis van punk heeft? Een band die de essentie van een song in 90 seconden kan vertalen? Zoiets… Zo lang er mensen zijn zoals Aurélie, Julien, Mathias en Yannick zijn zal punk nooit sterven…
Net zoals Cocaine Piss is ook Brutus een band die in het buitenland meer dan goed boert. Het jaar loopt op zijn einde, en voor het trio een meer dan geslaagde, en dus besloten de drie om er een waar feestje van te maken.
We kregen de gebruikelijke songs uit hun meer dan voortreffelijke (zeg maar meesterlijk) debuut, maar als extraatje ook nog eens schoon volk zoals Anne-Sophie van High Hi en Brent Vanneste van Steak Number Eight op het podium. En het was meer dan zo maar eventjes komen mee jammen, een meerwaarde bleek het. Ondertussen had Brutus ook het eerste leger crowdsurfers aan zet gekregen. De Gentse concertzaal danste zalig op en neer, en zeggen dat het andere kanon in de coulissen zat te wachten. Brutus walste de zaal letterlijk plat. Loeihard, en duidelijk een band die nog veel hoofdstukken in zijn biografie kan schrijven.
Vijf weesgegroetjes en evenveel onze vaders voor onze ledematen. Autumn Falls beloofde zijn bezoekers een feestje dat tot vijf uur ’s ochtends zou duren, maar eerst was er de kamikaze van Kapitan Korsakov, door de kenners kortweg KKK geheten.
Elf jaar geleden opgericht, en van éénmansproject dat vanuit de lokale cafés is uitgegroeid tot het ultieme rockmonster van dit land. Het trio begon met hun meest melodieuze nummer ooit (Caramelle), meteen gevolgd door The Looder uit hun debuut Well Hunger. Pieter-Paul Devos ging onmiddellijk uit zijn bol en toonde zich anderhalf uur lang waar hij meester in is: een zaal plat spelen. De baslijnen van Pieter Van Mullem gingen door merg en been, en iedere slag van Sigfried Burroughs was er één om rillingen van te krijgen.
De band wist maar al te goed dat dit een show ging worden om in hun boekje te onderstrepen. Terecht, de trein van Kapitan Korsakov haperde geen seconde en in de Vooruit leken ze wel de beste (Belgische) band. Zalig, en zo reageerden ook de fans die net als Pieter-Paul het publiek indoken. Geen security die regeltjes oplegde. Alles mocht, Kapitan Korsakov maakte van rock ’n roll opnieuw een feest. If I’m alive or I’m bored, if I’m dead or ignored, you’ll be on my mind.
Kapitan Korsakov en adrenaline waren in de Vooruit synoniemen. En omdat het toch feest was, kreeg het publiek nog een uitsmijter als cadeau: Brutus klom samen met Korsakov het podium op om een grandioze versie van Total Eclipse Of The Heart (jawel, Bonnie Tyler) neer te zetten. Pieter-Paul werd letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. Een show die door iedere aanwezige met het adjectief legendarisch zal worden bestempeld…