Het liep niet meteen storm woensdagavond in Muziekcentrum Kinky Star voor de double bill Meersmans – Lamiroy. Het anders zo rumoerige muziekcentrum maakte zich in een haast gewijde stilte op voor wat ging komen. Twee maal solo, twee maal akoestische gitaren, twee maal Antwerps, twee maal wars van hippe trends en ander eigentijds gekakel. Eerder ongewoon ter hoogte van de Vlasmarkt. Het kan niet alle dagen kletterende noise of doom metal zijn. Uw man ter plaatse trok een blik ruimdenkendheid open en maakte het van dichtbij mee.
Jonas Meersmans, vroeger actief bij het even hectische als experimentele gezelschap Codasync opende de avond. Geen elektrisch geladen gitaargeweld meer voor Jonas na het verdwijnen van die band. Wel complexe soundscapes die uitsluitend op akoestische gitaar worden vormgegeven. De affiche beloofde “donker fingerpicking gitaarspel” en dat bleek geen halve seconde naast de waarheid te zitten.
Meersmans startte met een nieuw nummer (Kiranuga) en werkte zich vervolgens geconcentreerd door zijn instrumentele set. Enkel het stemmen van de soms onwillige gitaar tussen de bedrijven door kon hem uit zijn focus halen. Toen dat halfweg de set beduidend meer tijd nam dan wenselijk, bedankte de perfectionist op het podium het publiek voor het geduld (“Bedankt dat jullie niet zijn weggelopen”).
Naar het einde van de set toe werd Michaël Lamiroy uit datzelfde publiek geplukt om het laatste nummer –Eindstrijd te ondersteunen op viool. Het subtiele samenspel gaf de virtuositeit van Meersmans beduidend meer ademruimte. Wat ons betreft was dit veruit het beste, misschien moet hij dat wat meer doen. ’t is maar een suggestie.
Michaël Lamiroy (25), zachtmoedig singer-songwriter met Antwerpen als thuisbasis en ook actief in Tin Fingers, tekende voor het tweede deel van de avond. Op de playlist; nummers van de vorig jaar verschenen ep Sundrops, een cover (kleinkunst!) die inderhaast aan de playlist werd toegevoegd naast nieuw materiaal dat binnenkort op een nieuwe ep zal verschijnen.
Lamiroy brengt naar eigen zeggen spacefolk. ’t Is maar hoe je ’t noemen wil. Wij hoorden en zagen vooral een gedegen singer-songwriter van de klassieke soort die gezapig, zonder haperen, door het eigen werk laveerde. Lamiroy, deel van Stubru’s ‘Nieuwe Lichting in 2015, opende met What’s True, piekte met Sundrops en sloot sterk af met The Breeze.
Net na dat laatste nummer verschool de Antwerpse songsmid zich achter één van de geluidstorens voor het meer eisende publiek. Ook een manier om aan te geven dat er geen bis komt, applaus of geen applaus. Geen bis dus, maar met twee maal negen akoestische nummers die soms akelig dicht tegen de perfectie aanhinkten mocht het publiek sowieso tevreden huiswaarts keren.