Les Nuits Botanique, draaien op volle toeren. Ook tijdens deze editie van het jaarlijkse meerdaagse festival van Le Botanique, worden melomanen op hun wenken bediend met een veelheid aan stijlen en een keuze tussen gevestigde waarden en opkomend talent. Voor elk wat wils en ook nu valt er veel ontdekken. In Le Chapiteau regeerde zondag 30 april 2023 de Franse elektropop en indie, op deze alweer achtste avond van Les Nuits.
Laatkomers waren eraan voor de moeite want de avond was losjes uitverkocht. Daar had hoofdact Jeanne Added, koningin van de Franse artpop allicht wat mee te maken, of was dat toch reizende ster Zaho de Sagazan? Beide Françaises zetten een behoorlijk straffe show neer, waarbij het de set van de Sagazan was die ons compleet van onze sokken blies. Ja, laat dat maar meteen gezegd zijn, terwijl we nog wat aan het bekomen zijn.
OETE
Ondanks het vroege aanvangsuur was de tent, sorry Le Chapiteau, toch al goed gevuld toen Oete, né Thibauld Blond de avond op gang mocht trappen. De gesmaakte dansbare indiepop van de jongeman deed ons spontaan aan Suede denken, zelfs David Bowie in zijn glamrockjaren. Oete en beide bandleden stuwden fijne vibes door de zaal, met dansbare popsongs afgewisseld met wat rustigere passages, zoals Armes & Paillettes. Dan viel de breekbaarheid van het soms wat hese, dan weer ei zo na zagerige maar ook krachtige stemgeluid van de zanger op. “Deze kennen jullie misschien, het is een cover”. En bij de vitale cover van Idées Noirs van Bernard Lavilliers ging de tent aan het dansen.
ZAHO DE SAGAZAN
Toen in 2022 de singles La Déraison, Suffisament en Les Dormantes op Spotify landden, stonden we verstomd; meegezogen in de beklemmende sfeer van de nummers die maar bleven rondspoken in ons hoofd en ronduit geïmponeerd door dat bijzondere en krachtige stemgeluid van Zaho de Sagazan. Eind maart kwam het langverwachte debuut La symphonie des éclairs uit. Dat dat een absoluut pareltje werd, waarop de zangeres bevestigt en verder excelleert met meer beklijvende songs en haar stembereik nog meer etaleert, verklappen we nog niet. Dat we sowieso met hoge verwachtingen naar Les Nuits trokken, is evident.
Klokslag acht uur wandelde de Sagazan het podium op, de zangeres installeerde zich helemaal rechts op het podium, gedrongen in een hoekje, aan een kleine keyboard en zette La fontaine de sang in met zware en diepe stem. Het leek even of ze daar zo onbeweeglijk stil ging blijven zitten, maar zodra een basloop weerklonk, sprong de zangeres recht en stond ze vooraan op het podium. Een podium dat ze de hele set ten volle zou benutten. Ongelooflijk hoe de song zich opbouwde, vanuit het niets met eerst die pianopartij, en dan met steeds meer toegevoegde elektronica en effecten. Indrukwekkend hoe die stem van de Sagazan zich vlotjes van een laag naar een hogere timbre plooide, en weer terug. Wauw!
Op basis van die gekende drie singles had je je aan een frèle rustige, fragiele set kunnen verwachten, maar dat was buiten de Sagazan én haar percussionist en keyboardspeler, die haar ondertussen hadden vervoegd, gerekend. Geen intimistische set, met alleen maar breekbare liedjes. Nee, een heus dansfeest zou het worden. Met een verrukkelijk Aspiration werd het vuur aan de lont gestoken. Daarin verhaalt de zangeres hoe ze de sigaret afzweerde “A ma jolie cigarette, ma jolie cigarette, c’est ma dernière cigarette, de celles qui font tourner ma tête”. En een goedgevulde Le Chapiteu stond lustig te dansen. Het was vertrokken!
En toen het gloednieuwe nummer Le dernier des voyages door de zaal werd gejaagd, dreunde de hele vloer van de tent. Ook voer voor de dansbeentjes was Mon Inconnu, waarin de verliefdheid op een onbekende bezongen werd. De zangeres had ons eerst het verhaal gedaan over haar kortstondige liefdes en hoe ze al snel haar partner beu werd en weer wat anders wou. Dus dan maar dat onmogelijke scenario? Even flitste het door ons hoofd: horen we in deze tune een klein echo van Stromae’s Alors on Danse, of beelden we ons dat compleet in? De zangeres is fan, dat weten we wél…
Met het nog steeds prachtige Les Dormants werd een beetje gas teruggenomen, met de zangeres in parlando dan weer bloedmooi zingend, en met Je Rêve werden we vergast op een machtig mooie ballade, een heuse tearjerker zelfs, heerlijk gecroond door de Sagazan, alle registers van die prachtige stem benuttend, met zuinige percussie en keys op de achtergrond.
Nadat de Sagazan opnieuw onze en haar dansbeentjes aan het werk had gezet met Tristesse, een echte dancehall-classic in wording, beloofde ze ons nu een wat vrolijker nummer, daarbij grappend “maar anderzijds, zonder tristesse had ik géén album”. En een indrukwekkend mooi en pakkend La symphonie des éclairs werd opgedragen aan alle gevoelige mensen. Ook ingetogen en mooi en nét niet te klef was Dis-moi te que tu m’aimes.
Toen ze haar muzikanten, crew en iedereen bedankt had en ons beloofde in december terug te zullen zijn, vroeg de Sagazan zich af of Brussel kan dansen? “Komaan, Brussel, niemand ziet je, niemand kijkt naar je, ik wil iédereen zien dansen!”. En Dansez was een behoorlijke electro-uppercut vol vitaliteit, waarbij de hele tent daadwerkelijk stond te dansen en daveren, met de Sagazan die als een bezetene dansend te keer ging op het podium, het uitschreeuwend: “Dansez!!!”. Een denderend daverende finale van een erg sterk concert. 22 is ze nog maar, Zaho de Sagazan, dus alles kan nog. Om in de gaten te houden!
JEANNE ADDED
Tijdens de opbouw van het podium voor de hoofdact, met diverse platforms met een impressionant keyboard-eiland en maar liefst twee drumstellen, voelde je al enige zenuwachtigheid bij de fans. Wanneer dan de muzikanten het podium betraden, klonk luid applaus, geroep en gejoel, gekrijs zelfs. Toen Jeanne Added ten tonele verscheen, weerklonk zelfs oorverdovend puberaal gekrijs. Added liet zich het warme welkom welgevallen.
Gelukkig verstomde menig blijvende puberale kreet toch tijdens de ingetogen set opener It’s A Lie, eigenlijk een luisterlied. Sterk gebracht, met Added, letterlijk als enige in de spotlight, met zuinige keys op de achtergrond.
Wanneer de zangeres een diepe buiging maakte en het publiek hartelijk begroette, zag je pas hoeveel volk er eigenlijk op het podium stond. Twee percussionisten, een keyboardspeelster, een bassist en twee vocalisten die veelal op de achtergrond, soms in trio met Added de vocalen verzorgden, of als trio uitgekiende dansbewegingen maakten. Jawel, doorheen de hele show bleek uiterste zorg besteed aan de choreografie, uitgevoerd door het genoemde trio.
Centraal in de set stond de jongste plaat By My Side (2022). Na set-opener It’s A Lie, dat Added dus solo bracht, werd het lichtjes opzwepende Tree Song, gebracht met heel de band, waarbij de keys veel potenter klonken dan op het album, de stem van Added wat minder iel en voller. En ook de live-versies van Only Truth en Relax, om even bij dat jongste album te blijven, klonken erg goed. Au Revoir, ons absoluut favoriete nummer uit de nieuwe plaat, zou toepasselijk tot het allerlaatste worden opgespaard. Hoe Jeanne en band zich dan smeten op die song was fantastisch. Met een gretigheid die we elders in de set soms misten.
Blij met setlist-keuzes als het uptempo Off My Back (single, 2020), de sterke ballad Mutate (Radiate, 2018) en Radiate (Radiate, 2018), dat Added aan ons allemaal opdroeg. Merci, Jeanne!
Waarom een nogal banaal nummer als War Is Coming (Be Sensational, 2015) de set haalde is ons evenwel een raadsel. Op het album duurt dat nog geen drie minuten, in Brussel werd dat nodeloos lang uitgesponnen, allicht om beide percussionisten hun moment de gloire te gunnen, Ook in Relax waren die percussionisten ons iets te overijverig, de workoutsessie van Added en haar dansers/vocalisten was ook niet echt een meerwaarde. Ok, best wel leuk om te zien, maar toch.
De show van Janne Added was zeker goed, en die live band zette best wel een strak en straf geluid neer. Maar ergens misten we bezieling, panache en het o zo geroemde heilige vuur. Veelal klonk een en ander nogal steriel en braafjes, afgemeten, ingestudeerd en afgelikt. Steriel was de percussie dan weer niet, die stond vooral te luid. Verder was het een perfect geregisseerde, danspasjes incluis, professionele show. Iets te clean, en te weinig ‘rock-‘n-roll’ zeg maar. Dat klinkt eventjes wat streng, en misschien was het geweld van Zaho de Sagazan, voor ons eigenlijk dé artiest van de avond, ook gewoon geen eerlijke concurrentie en een ongelijke strijd. Wie zal het zeggen?
Al bij al een geslaagde ‘Franse avond’ in de Botanique, tijdens ons favoriete jaarlijkse festival, met Zaho de Sagazan als absolute uitschieter.
Check zeker de albums La symphonie des éclairs (Zaho de Sagan, Disparate, 2023), By My Side (Janne Added, Naieve, 2022) en Armes & Pailletes (Oete, Roy Music, 2023).
OETE: Facebook – Instagram
ZAHO DE SAGAZAN: Facebook – Instagram
JEANNE ADDED: Facebook – Instagram