Doe jezelf een plezier. Indien je deze show van Indochine nog niet hebt gezien, lees dan niet verder. Neen, we zijn nooit uitblinkers geweest in het verkopen van onszelf, maar wat Indochine twee dagen aan een stuk in Paleis 12 liet zien grenst gewoonweg aan het ongelofelijke.
Een show die bommen geld heeft gekost (en dat met tickets van 40 euro!) en die de fans van de eerste tot de laatste seconde weg blies. Nou ja, eerlijk is eerlijk, de kans dat u op 3 november aan het atomium zal aanschuiven voor hun derde show is bijster klein. Indochine is in Vlaanderen nauwelijks bekend (bestaan ze nog?), maar eens een centimeter over de taalgrens waarschijnlijk de populairste groep die je bedenken kan, en dat vier generaties lang. Twee keer Paleis 12 uitverkopen in een paar minuten tijd, doe maar na! Vier jaar aan de top (we klinken bijna als K3), maar met een sound die geen tikkeltje gedateerd klinkt. Tja, dat noemt evolutie.
Indochine heeft op audiovisueel vlak de lat voor zichzelf enorm gelegd, en dat bleek ook op de 13 Tour niet anders, een tour die is opgebouwd rond hun laatste album 13 en die bijna integraal werd gespeeld. Heerlijk toch? Nieuwe platen worden gemaakt om gespeeld te worden, misschien kan iemand dat aan wassen beelden geworden jukeboxes als The Human League uitleggen?
Er werden uiteraard wel wat hitjes gespeeld, maar Indochine heeft nooit op het verleden geteerd, maar altijd geleefd met het heden, en daarom staan ze er vandaag nog altijd (en sterker dan ooit), ook al vragen ze zich in Station 13 af hoe het nu verder moet nu Bowie er niet meer is. Een vraag waar we al twee jaar geen antwoord op kunnen verzinnen…
Vijf voor negen (of neen, zondag was het kwart voor negen) doofden alle lichten uit en op een megagroot ufo-achtig scherm dat in het midden van de gigantische zaal hing, werden we ondergedompeld in wat de big bang voorstelde. En jawel, net op het moment van de knal, floepen de talrijke blauwe lichten aan en zien we de helden van de dag.
Black Sky wordt ingezet, en dat is meteen het startsein voor wat songs uit 13. Bij Henry Darger, de tweede song in de set, krijgt het publiek onmiddellijk een lading zilverachtige confetti over zich. Tijd voor feest dat twee en anderhalf uur gedrenkt was in melancholie zoals alleen Indochine het kan.
Nicolas Sirkis die er tegenwoordig uitziet als een kruising van Johnny Halliday, Simon Le Bon en David Bowie (drie keer bingo!) paradeert met de grootste nonchalance en zelfvertrouwen over de catwalk die bijna 3/4e van de zaal in beslag neemt. Sirkis wil gezien worden, zelfs bepoteld worden, zo stapt hij tijdens Tes Yeux Noirs het podium af en wandelt hij als een geile voyeur doorheen zijn leger fans. Misschien al de truken van Dave Gahan geleerd (inclusief het gat zwieren), maar Nicolas Sirkis blijft Nicolas Sirkis. Een ster. Een die ons doet lachen en springen (A L’Assaut of de verplichte afsluiter L’Aventurier), maar even goed iemand die ons tranen in de ogen kan doen krijgen. La Vie Est Belle over die persoon met wie je aan je sterfbed wil eindigen of de bevestiging van onze eigen nietigheid (Kimono Dans L’Ambulance inclusief een clip die je doet slikken) of het mysterieuze Gloria (zaterdag was Asia Argento er zelfs live bij!).
Veel oude nummers zijn er niet gespeeld, de lange set wordt zelfs afgesloten met een track uit de nieuwe (Karma Girls), maar we hoeven ze niet te horen, want hoewel 13 een album is die tijd nodig heeft, blijft die samen samen met Wax en 7000 Dances één van hun beste. Er zijn natuurlijk ook de publiekslievelingen, maar die worden allemaal mooi verpakt in een medley (Les Tzars, Paradise en Canary Bay).
Indochine mag twee keer terug komen, hoewel ze in feite dat twaalf keer mochten. De eerste keer met een intieme set (een akoestische versie van het nog altijd heerlijke Electrastar en J’ai Demandé A La Lune) en natuurlijk Trois Nuits Par Semaine. Een tweede keer om de naam Bob Morane te schreeuwen!
We zijn het vergeten voor de hoeveelste keer ze het op Brusselse en Waalse grond hebben gedaan, maar Indochine heeft dit weekend bewezen dat ze één van de beste bands ooit zijn. Marcher jusqu’ à la mort avec toi…