Vorig jaar stond Sivert Høyem nog op het Cactus Festival met zijn band Madrugada en nu was hij terug in ons land, maar deze keer om zijn nieuw soloplaat On An Island te promoten. Sinds 2015 brengt de Noorse singer-songwriter soloplaten uit, ondertussen zijn het er al zeven. De nieuwe heeft hij opgenomen met Christer Knutsen op gitaar en drummer Børge Fjordheim in een oude kerk in het Noorse vissersdorp Nyksund. Het is zijn meest persoonlijke plaat tot nu toe waarop hij zichzelf confronteert met zijn demonen. Het is een bloedmooie, oprechte plaat geworden.
Ian Clement mocht de avond openen. We kennen hem van onder andere Wallace Vanborn en The Very Very Danger maar ook van zijn solowerk waarmee hij doorleefde folk rock serveert. In 2020 bracht hij het zeer persoonlijke See Me In Synchronicity uit dat echt een meesterwerk is. Momenteel is hij bezig aan zijn derde langspeler Skeleton Games dat in het voorjaar van 2025 verschijnt. Wij hoopten al een voorproefje te krijgen in De Roma.
Clement liet zijn band voor het grootste deel thuis. Hij kreeg alleen ondersteuning van Wallace Vanborn-collega Sylvester Vanborm op de drums en er liep een backingtrack mee met keyboard en baspartijen. Ian had vanaf het eerste moment iedereen mee met zijn mooie, intense liedjes en zijn pakkende, warme stem. We kregen in de veel te korte set een combinatie van nieuw en oudere nummers (met onder andere de donkere pareltjes Some Would Say en Hardly) die ons allemaal raakten. We hadden ons geen betere support act kunnen wensen want de meeslepende songs van Clement sluiten perfect aan bij de liedjes van Høyem. Het zou ons niet verwonderen dat Ian er, door zijn prachtige voorprogramma in De Roma, heel wat nieuwe fans bij heeft. Je kan Clement nog solo aan het werk zien op 31 juli in The Kudu Lodge in Wortegem.
Sivert Høyem bracht zijn vaste kompanen Knutsen en Fjordheim en de Noorse gitarist Cato Salsa en bassist Øystein Frantzvåg mee om zijn composities tot leven te brengen. Clement legde al een mooie basis en het druilerige regenweer zorgde er ook voor dat we zin hadden in een avondje vol donkere, melancholische liedjes. Het was dan ook logisch dat we vanaf het begin volledig meegezogen werden in die temperamentvolle nummers van Høyem.
De set opende met een dromerige duistere instrumentale intro om zo over te gaan in Lioness, het gedreven Black & Gold en het meeslepende Long Slow Distance.
Na dit vurig blok kregen we even tijd om te bekomen met het prachtige Two Green Feathers van de nieuwe plaat en diamantje My Thieving Heart. Daarna deed Sivert zijn jas uit (naar eigen zeggen voor het dramatische effect) om vervolgens het passionele Into The Sea in te zetten waarbij hij het publiek meekreeg om samen in de maat te klappen. Toen volgde er een intiem momentje met Prisoner Of The Road (een nummers dat hij schreef in opdracht van het Norwegian Refugee Council) dat Silvert enkel bracht op akoestische gitaar en waarbij Knutsen hem subtiel ondersteunde op piano. Na zo’n rustig moment werd er terug een donker gedreven vibe opgebouwd met Now You See Me/Now You Don’t waarbij de Høyem voortdurend het contact met zijn publiek opzocht.
Daarna werd er stevig ingevlogen met de rocker Give It A Whirl, het mysterieuze The Boss Bossa Nova en een krachtige versie van Moon Landing. Blijkbaar is de Noor een grote bewonderaar van Jacques Brel, hij hoopte dat Brel ooit in De Roma had gestaan zodat hij nog dichter bij zijn held zou komen. Maar ook is hij fan van de folky songs van Richard Thompson, voor het nieuwe Not Enough Light heeft hij dan ook die invloed gebruikt om dat nummer te schrijven. Knutsen mocht zijn accordeon bovenhalen om het nummer mooi in te kleuren. Om naar het einde van de set te gaan met het wondermooie The Rust en het ingetogen Sleepwalking Man.
Het publiek trakteerde Høyem en co met een minutenlange applausronde zodat we uiteraard een bisronde kregen. Sivert kwam alleen het podium op en bracht op akoestische gitaar een intieme versie van de Madrugada klassieker Majesty waarna de band hem vervoegde om het zeemzoete Run Away in te zetten. Sivert biechtte op dat hij door de jaren heen wat meliger was geworden dus wou hij afsluiten met Don’t Pass Me By. De vraag aan het publiek om mee te zingen met het refrein werd goed opgevolgd de meligheidsmeter ging de hoogte in. Een mooie afsluiter wel van een vrij intens en gedreven concert. Op de tonen van Patti Smith’s Broken Flag nam het gezelschap afscheid van het publiek onder luid applaus.
Ian Clement: Facebook – Instagram
Silvert Høyem: Facebook – Instagram