Fotografie: Hannelore Dieleman
Meer dan 25 jaar op de teller, terug in de sterkste bezetting, een resem hits op zak,… niets meer te bewijzen? Hooverphonic wil in ieder geval vooruit blijven kijken. Alex Callier kondigde op de derde avond in thuisstad Sint-Niklaas nieuw werk aan dat moet leiden tot een albumrelease in 2024. Naast de hits en bandfavorieten, zouden we ook een vijftal nieuwe nummer te horen krijgen.
De set begon met United States Of Amnesia, dat startte met een tape, waarna de muzikanten druppelsgewijs op het podium kwamen en invielen. De dresscode was duidelijk frisse lentetinten, getopt met een fluoroze jasje van diva Geike Arnaert. Het eerste nummer ging over in The Last Thing I Need Is You, dat ondanks de nog naar de zangmicrofoon zoekende geluidsmix, voor de eerste rillingen zorgde. In George’s Cafe kregen we de eerste James Bond gitaarlijntjes van Raymond Geerts, die er duidelijk veel zin in had.
Tijd voor nieuw werk. The Best Day of Our Life werd door Callier in duo geschreven tijdens een songwriters sessie en gaf de rijke harmonische wendingen die we bij Hooverphonic mogen verwachten. De frontman voelde zich in zijn sas in zijn thuisstad en nam een paar keer de tijd om een babbeltje te doen, al dan niet in het plat “Sinnekloases”, zodat ook iedereen in de zaal zich aangesproken voelde.
En de muziek uit die rijke catalogus bleef maar komen: Waves, The Night Before in een nieuw arrangement met knappe dynamische drums van Arnout Hellofs en Callier op bassynth. Anger Never Dies met op keyboard dat aan Strawberry Fields herinnerende mellotrondeuntje.
Nog meer jongere en oudere hits: Romantic, Eden in een vertraagde dramatischer versie en dan Vinegar & Salt waarin toetsenman Geert Noppe de gouden zang van Geike Arnaert solo mocht begeleiden. In deze naakte versie bleek eens te meer wat voor een knappe zangeres Arnaert is. Een tikje theatraal, gesloten en mysterieus, pratend met de handen, maar de beste zangeres van het land sinds Jo Lemaire. Een diva uit de zwart-wit films zoals ze niet meer gemaakt worden kortom.
Jackie Cane was nog een onvervalst hoogtepunt, waar “de Mon” voor zijn gitaarlijntjes door Geike zowaar op een kus werd getrakteerd!
Enkele nieuwe nummers konden ons minder overtuigen: Don’t Think (uit als single) drijft op een hiphopvibe en dit mocht gitarist Raymond Geerts conform de kleurenpolicy op een gele tamboerijn begeleiden. Por Favor wordt de volgende single en kon zich niet onderscheiden van de Latino cliché’s. One Two Three mikt ook op de dansbenen, maar doet niet veel meer dan dat. Vlug naar Badaboum waarin tweede gitarist Pieter Peirsman zijn onmiskenbaar zangtalent in duet vooraan op het podium mocht etaleren. Somebody maakte op nobody een grootse indruk.
De set veerde voor het einde gelukkig nog op met flag song Mad About You en Amalfi, een classic van toch ook alweer tien jaar oud. Even aanstippen wat voor een fijne verschijning Raymond Geerts op het podium is. Enthousiast als een jong veulen met een hoedje, maar tegelijk een zeer fijnbesnaarde gitarist die altijd de juiste dingen speelt en ook stilte kan laten, waar de song het vraagt.
Tijd voor de bissen dan. Alex Callier vroeg een applaus voor zijn petekind concertzaal De Casino, die als club zijn stad Sint-Niklaas nieuw leven heeft ingeblazen. Daar konden we ons helemaal in vinden. En we kregen 2Wicky dat voor de 17-jarige Geike Arnaert en de band in 1996 een doorbraak betekende en tot in de States werd meegezongen.
The Wrong Place (remember Eurosong) bleek helemaal geen fout nummer. De tienjarige Roos mocht van de eerste rij verhuizen naar het podium en met tamboerijn (op de tweede en vierde tel!) Sometimes meemaken. Een gedurfde finale volgde met het club-nummer One Way Ride uit de beginjaren en het nagelnieuwe Fake Is The New Dope, dat de openingstrack van het nieuwe album moet worden onder het motto de beste dingen voorop. “We are living in a plastic world”, ging het, maar gelukkig was deze nieuwe ballad niet van plastiek, maar een waardige eindnoot.
Hooverphonic gaat richting de dertig en is stilaan internationaal erfgoed aan het worden. Sommige renovaties konden we minder smaken, maar het siert de band dat ze blijven vernieuwen, terwijl ze altijd op hun classics kunnen terugvallen en er met elk album wel één of twee aan die lijst toevoegen.
Hooverphonic is deze zomer onder meer nog te zien op Labadoux Ingelmunster, Boerenrock (jawel), Kortenaken en Gent Jazz. En ook in een vakantiebestemming in uw buurt: Istanbul, Praag,… Wij wachten op die Italiaanse data.