Helmet, ‘the thinking men’s metal band’ is één van die groepen die een prominente plaats innemen op onze soundtrack van de nineties. De New Yorkse band stelde donderdagavond, in Sint-Niklaas Dead To The World voor. Het achtste album van de Helmet-catalogus. Het vierde sinds de heroprichting in 2004.
Heroprichting mag met de nodige korrels zout genomen worden, want van de fenomenale line-up van weleer blijft enkel kwaad genius Page Hamilton over. Maar de oorspronkelijke (g)roepnaam bekt promotioneel beter dan ‘Hamilton Solo’. Vandaar.
Luminous Dash zakte met behoorlijk wat mixed feelings af naar het Waasland wegens koele minnaar van reunited bands en van groepen die aan een tweede of zelfs derde leven toe zijn. Soms schrikbarend lang na het artistieke hoogtepunt. Voorbeelden te over van steengoeie bands die zichzelf in de vernieling spelen. En/of het eigen repertoire contamineren met irrelevante rommel. Zei daar iemand Pixies? Helaas.
Local H was de gangmaker van dienst in De Casino en deed dat verre van onaardig. Het energieke duo Scott Lucas – Ryan Harding uit Chicago warmde de zaak perfect op met de heavy rock waar ze al 25 jaar een patent op hebben. Zonder al te veel commercieel succes. Lucratief of niet; de harde, minimalistische powerrock met stevige grunge accenten mag vast en zeker gehoord worden. Voor het laatste nummer kregen beide mannen versterking van de Helmet boys (minus Hamilton) die breedlachend het podium kwamen opstuiven.
Helmet – opperhoofd Hamilton had er donderdag zichtbaar zin in, maar ging eerder twijfelachtig van start met Swallowing Everything van het album ‘Monochrome’ (2006). Een weinig aansprekende, slepende binnenkomer die bovendien wegzonk in een zwakke mix. Vocals were nowhere to be heard. You Borrowed, tweede op de setlist bracht wat beterschap, maar nam de twijfels allerminst weg. Het nummer werd een kwartmaat trager uitgevoerd dan het origineel. Het kwam vlak, routineus en bij momenten vermoeid over.
Het werd snel duidelijk dat ook voor de hard-hitting New Yorker de tijd niet had stilgestaan. Hamilton is er intussen 56 en dat is best onhandig als het beste van je werk de schuimbekkerij van een kwaaie 26-jarige moet ventileren. De kwaaie scherpte bleek grotendeels verdwenen. Kwaad ja, nog steeds. En met reden(en). Snedig al lang niet meer.
De foutloos acterende begeleiding, bassist Dave vierde in De Casino zijn 40ste verjaardag, compenseerde één en ander wel, maar kon het schrijnende gebrek aan dash niet verdoezelen. Ook moeilijk te verdoezelen; de onkennelijke zwakte van de songs met de stempel Helmet 2.0. Dat reikt nog niet eens tot aan de enkels van de eerste albums. Het publiek – gemiddelde leeftijd 45 – onderging het allemaal braafjes en brak pas een eerste keer wat uit de passieve modus toen Unsung werd ingezet.
Na vijftig minuten rommelen, met Drunk In The Afternoon en I Love My Guru als genante dieptepunten, verdween Helmet al een eerste maal in de coulissen. Gelukkig voor de oude fans was de bisronde uitgebreid met een vijftal nummers. Het allerlaatste nummer mocht het publiek zelf kiezen en dat werd enigszins voorspelbaar Meantime. Een dijk van een nummer dat ondanks de zwakke uitvoering de handen alsnog stevig op elkaar kreeg. Andere klassiekers als Sinatra, Wilma’s Rainbow en Rude bleven haperen in de kleedkamer.
Hamilton deed na de show zijn uiterste best om zelf niet meteen in de kleedkamers te verdwijnen en nam de tijd om met iedereen die dat wou te babbelen. En op de foto te gaan. Matige show van een sympathiek icoon dat zijn beste dagen gehad heeft. Jammer genoeg. Voor wie daar geen graten in wil zien; Helmet speelt deze zomer op Graspop.