Aan muziekfanaten die zelf een organisatie op poten zetten en zelf concerten organiseren is er in Gent geen gebrek. Eentje om aan te cirkelen en voor altijd te houden is Oorpijn. Altijd op een andere locatie, naar eigen zeggen steeds flirtend met de decibellimiet (daarom noemt het Oorpijn, weet je wel!), en gratis en voor niets!
Plaats van afspraak deze vrijdag was Trefpunt, een paar cafés verwijderd van waar het voor de hoofdact in december in Gent allemaal mee begon. Heisa en de Kinky Star dus. Maar laten we eerst maar wat woorden vuil maken aan de eerste band, want die waren zoals te verwachten beregoed!
Ze zijn met drie, maar Grotto maakt lawaai voor zes! De drie vonden elkaar tijdens Desertfest en dan weet je meteen dat gitaristen Marvin Dinneweth, Jeroen Moerman en drummer Arno “Tucker” Cottyn tuk zijn op stonerrock en andere vette riffs.
Alle songs zijn instrumentaal, en hoewel psychedelica zonder zang wel eens vervelend kan zijn, is dat bij deze West-Vlamingen nu eens niet het geval. De reden is gewoon omdat alles zeer intens wordt gespeeld, en dat ze je meteen naar een ander oord meesleuren, ook al is dat een verlaten woestijn waar je wegteert van de dorst of een moerassig gebied waar je binnen de korste keren verzuipt.
Het T-shirt van Jeroen verraadt meteen alles: Sun O))). Vette psychedelica dus, en wellicht iets gemakkelijker te verteren mits de nodige middelen in het lijf. De volgelopen zaal was ondertussen een bewijs dat Gent leeft (neen, bruist!) en dat de jeugd van tegenwoordig zin heeft in iets anders dan de platgetreden padjes van hippe radiostations. Dit maar om te zeggen dat Grotto een straffe set heeft gespeeld. Oorpijn? Eerder oorsmeer…
Heisa maakt heisa, het ligt zo voor de hand dat we het een keer moesten zeggen. Aangekondigd door de organisator als TAKKETAKKE TAK TAK plets TAKKETAKKETAKKE plets TAK RAGARAGARAGATAKRAGA, en dat was niet eens gelogen, want zo begon zanger Jacques Nomdefamille de set.
Met een drumstick wat slagen hier en daar, iets brullend (nadien een fles spa omver gooien, we zien dan ook alles!) en beginnen aan de trip die Heisa heet. Je leest het veel, en je zult het in de toekomst nog vaker zien verschijnen op de betere muzieksites maar dit drietal uit Limburg heeft alles in zich om het ver te schoppen.
Het recept? Een van de strafste drummers die we sinds lange tijd aan het werk zagen (Jonathan Frederix), het betere gitaarwerk (Koen Castermans) dat wel eens durft te beuken en geruggesteund wordt door synths en allerlei stemvervormers. Hard, maar tegelijkertijd zeer toegankelijk. Het muzikale brein gericht naar de 90s, maar met het hoofd kijkend naar nu, want Heisa is niet de zoveelste band die zijn aansluiting probeert te vinden bij de nieuwe grungerevival. Heisa is zeer apart, net zoals we dat een half jaar geleden schreven, alleen mag je daar zes maanden ervaring bij optellen.