De mooiste stad van Vlaanderen had één van de mooiste zangeressen van de voorbije kwarteeuw uitgenodigd in de majestueuze Handelsbeurs. Heather Allison Frith uit het Britse overzeese Bermuda schreef in 1994 Walk This World onder haar artiestennaam Heather Nova en diezelfde wereld ging voor haar open.
Heather Nova en band kwamen in Gent hun toch al tiende plaat Pearl voorstellen. Bijna een kwarteeuw geleden zagen we Heather als twintiger furore maken met de plaat Oyster, die ze toen hoog op de affiche van het al lang ter ziele gegane Rock Caracalla bracht. Die periode van hoogconjunctuur en de succesvolle opvolger Siren leverden ook optredens op Cactus en de main stage van Rock Werchter op. Haar gestrande huwelijk na 20 jaar was de grootste drijfveer voor de nieuwe plaat Pearl die dan ook de kapstok vormde waaraan de set was opgehangen.
De ogen de kost geven op een concert loont altijd de moeite. Nu eens zien we de mensen rondom ons in trance, een andere keer kunnen ze een geeuw nauwelijks onderdrukken of zien we de eerste rijen repetitief licht headbangend genieten van een avondje uit. Bij een Heather Nova show verraadt de reactie op de gezichten een verregaande vorm van adoratie. De blik in de ogen van een gemiddeld iets minder jong publiek liet soms uitschijnen dat ze naar de mooiste zonsondergang ooit aan het kijken waren. Toegegeven, er zijn lastigere opdrachten denkbaar dan anderhalf uur naar Heather Nova te moeten kijken en luisteren.
Toen Heather het podium opstapte stamelde de man naast mij de mythische woorden die meteen alles verklaren: “Dat is dus gewoon een godin hé”. Een heel concert lang moest deze godin inderdaad geen moeite doen om het publiek intens stil of laaiend enthousiast en rithmisch applaudisserend uit de Bermudadriehoek te laten komen. Elk nummer werd met extatische kreetjes onthaald en de smartphonebatterijen draaiden op volle toeren.
Siren-hit London Rain zat al erg vroeg in de set en presenteerde een kwartet dat erg gerodeerd stond te spelen. In deze constellatie stal la Nova uiteraard de show aan het leliestatief – bloemen aan het microstatief is dus echt de nieuwe rage – en wisselde uithalen op haar akoestische gitaar af met haar geweldige stem. De plaat heette in 1998 niet zomaar Siren. De op Pearl na best vertegenwoordigde plaat op de setlist want driekwart van de nummers werden uit drie van haar tien platen gepuurd, best wel opvallend.
Heathers kristalheldere stem blijft zelfs tijdens pompende rocknummers als Save A Little Piece Of Tomorrow makkelijk bovendrijven. Dit nummer beschrijft Greta Thunberg-gewijs haar angst voor een gezonde wereld. “Back when there was a choice. I’ll save a little piece of tomorrow. For you, child”. Het is geplukt van een plaat die de groene gedachte vol uitademde.
300 Days At Sea is in Bermuda louter op zonenergie opgenomen. Een ander nummer van deze plaat maakte zwaar indruk. Het had thematisch zomaar op Pearl kunnen staan. De tekst van Everything Changes is bitter en hard. “Even the pain hurts like it should. Heart becomes whole when you give up the fight. I feel no hate, I feel no weight”. Heather speelde dit solo met een bezorgde en tegelijk zwoele blik, imponerende stem en ogenschijnlijk achteloos tokkelend op haar gitaar. De zachte glooiing in de strofes van Rewild Me werden een paar minuten ervoor een beetje in de kiem gesmoord door de bombast in het refrein.
Dat The Wounds We Bled wel op Pearl staat verraadt de titel al, maar het is toch vooral All The Rivers van de nieuwe plaat die hoge ogen gooide. “It’s a fire, It’s the way it grows when you feed it”. Berit Fridahl, de uitmuntende gitariste, doet het nummer uitblinken met een heerlijk gierende jankende gitaar. Het was niet voor het laatst dat Heather haar gitariste vol bewondering aanstaarde.
Het stokoude My Fidelity en het kakelverse Some Things Just Come Undone haalden zelfs vergelijkingen met een geïnspireerde PJ Harvey naar boven want het nerveuse gitaarspel en de flukse songstructuren halen extra diversiteit boven in het klankpalet dat Heather in haar mars heeft, en het zijn knappe songs. Dat ontbrak dan weer bij het eerder vlakke I Wanna Be Your Light waarin de engelenstem van Heather Nova de meubelen redde.
Haar stem blonk ook uit in de lichtgolvende americana van Sea Glass. Mooie nummers maar ze maakten bij ons toch minder los. Even was er consternatie en hilariteit in de zaal toen de bassist Gent met Brugge verwarde en beschaamd door Heather zelf tot de orde werd geroepen. Het was dan vooral wachten op de Oyster-culthits. Walk This World kregen we helaas niet te horen, Verona evenmin. Dat Island wel op de setlist stond is geen verrassing. Zeker niet nadat Heather Nova recent in het reine kwam met de man waarover het in dat nummer over misbruik gaat. Island blijft een geweldig nummer waarbij haar stem door merg en been sneed. Het kippenvel stond in de aanbieding en een ademloos toekijkende zaal was diep onder de indruk.
Met Just Kids werd de kaart van de indierock weer getrokken. De warme gitaren leken in het heetst van de strijd weggeplukt uit de Crazy Horse-stal en de typische seventiesgloed zou nadien vooral in het zinderende bis-slotnummer Sugar opzien baren. Een nummer dat stevig rockte en waarbij de band achter een muur van feedback afscheid nam van een dankbaar en verliefd publiek. Want zeg nu zelf, hoe kan je nu niet verliefd worden na anderhalf uur Heather Nova live? Zelfs de flard Crowded House deed ons denken “dit overstijgt het origineel”.
De kracht en schoonheid van Heather Nova ligt in de spontaneïteit waarmee ze zingt en naar de fans kijkt, een combinatie van dankbaarheid en verlegenheid. Maar ook de goed ingespeelde band, de jarenlange ervaring en dan vooral het feit dat ze gewoon gemaakt is voor het podium, zorgen ervoor dat ze de klasse van het podium laat druipen. Sommige vrouwen worden met een engelenstem en de uitstraling van een diva geboren, Heather Nova is meer dan dit. Ze is een godin. En ze zei ‘dankjewel’ en de uitspraak was niet alleen vlekkeloos maar het klonk nog gemeend ook.
