Wie Belgisch aanstormend talent wilde aanschouwen, moest gisteren in het Antwerpse Trix zijn. 9 van de 20 halvefinalisten van Humo’s Rock Rally probeerden de jury te overtuigen, maar ook wij tekenden present. Hieronder ons oordeel.
Marlijn had de eer om te openen en deed dat niet onaardig. De Nederlandse pop van de band rond zangeres Marlijn Spee klonk oprecht en verviel niet in tekstuele clichés. ‘Ik haat deze stad’, klonk het in het eerste nummer, waarna ze in de cover van Perfect Places van Lorde even duidelijk maakte welke plekken dan wel de moeite zijn. Boeien deed het niet de volle 15 minuten, een leuke binnenkomer was het wel.
Waar de 15-jarige (!) Anneleen Debaveye in haar preselectie nog alleen op het podium stond, had ze nu 2 muzikanten meegebracht die ze vooraf keurig voorstelde. Eentje daarvan speelde cajon, (dat percussie-instrument dat gebruikt wordt als de drummer zijn drumstel niet wilde meenemen), maar het meest opvallend was de uitstekende stem van Debaveye. Het klonk als Emma Bale die zich waagde aan electropop en het ‘meisje-op-de-opendeurdag’-gehalte lag wat aan de hoge kant, maar haar laatste song (Satisfied) mocht er zeker zijn. Geef ze een paar jaar en dat komt helemaal goed.
Dan had The Calicos duidelijk veel meer jaren ervaring op de teller. Hun americana stond als een huis in Trix en voor het eerst klonk de zaal niet te groot voor een band vanavond. De pedal steel van de gitarist kleurde de songs nauwkeurig in en vooral hun eerste nummer overtuigde. De knipoogjes naar The War On Drugs en pakweg Jason Isbell waren ons iets te opzichtig, maar de eerste overtuigende sollicitatie voor een plekje in de finale was een feit.
Vervolgens was het de beurt aan P.A.N.T.H.E.R, dat met een mannetje meer was in vergelijking met de preselecties. Dat een livedrummer op elektronisch drumstel niet altijd een goed idee is, bleek wanneer de band halverwege het eerste nummers door technische problemen moest herbeginnen. Hun songs klonken eigenzinnig, maar iets te eentonig om te blijven boeien. Niet catchy genoeg om een synthhitje te worden, niet uitgesponnen genoeg om helemaal in te verdrinken. Net toen we bij het laatste nummer helemaal mee waren, zat de set van P.A.N.T.H.E.R er op. Jammer!
Ugly Weirdo toonde zich even later als een intrigerend lofibandje van Sigi Willems, vaste klant op de Rock Rally. Vooral opvallend was zijn stemtimbre, dat het geheel een naïef tintje gaf. Ugly Weirdo klonk soms aardedonker, soms spacey, maar altijd eigenwijs, en zo hebben we het graag. Strak was het niet echt, cool wel. Of ze 22 april moeten vrijhouden in hun agenda? Moeilijk.
Winterfort had een veel fans, baritonsaxofoon en voorliefde voor hoekige ritmes meegebracht naar Trix. Die laatste twee versmelten lukte aardig en de charismatische frontman slaagde erin het publiek bij de les te houden. De cover van MGMT’s Electric Feel lag hen bovendien goed, maar door het verwachtingsscheppende ritmische vernuft doorheen hun set, voelde de afwezigheid van een climax aan als een serieuze domper.
‘Ik weet wat jullie jezelf zitten afvragen, mensen. Ja, wij zijn alle drie single’. Met die gevleugelde woorden betrad Walmok het podium. Hoewel er tekstueel nog wat werk aan is, maakte hij en zijn liveband indruk met onder andere een dikke meerstemmige autotune. Voeg erbij dat de instrumentale stukken nog beter waren vanwege de inventieve geluidjes die er in gestopt waren, weliswaar op de dunne grens met overdaad, en concludeer daarna dat dat Walmok zich stevig manifesteerde als toekomstig finalist. Schrijf maar op!
Voor wie wat moe begon te worden, was Diane Grace een welgekomen dreun in het gezicht. Een drummer die (quasi-naakt) zijn drumstel aan gort sloeg, een dwerg (!) aan de ketting gelegd rond zijn nek, een waterballonnengevecht op het podium een zanger verkleed in konijn die zich volpropte met paaseitjes en wortels. Kortom, het spannendste totaalspektakel in tijden. Of het muzikaal sterk genoeg was voor de finale is een ander paar mouwen, maar wij zouden dit wel eens in de AB willen zien.
Afsluiter was Danny Blue and The Old Socks, bekend van onder andere De Nieuwe Lichting. De jolige boys hadden een violiste en trompettist opgetrommeld en liet opvallend genoeg 6Ft Tall Baby (dat door Jan Paternoster werd geprezen op Studio Brussel) en Spotify-hitje King Of The Trashcan uit de set. Dat is moedig, alleen leek ook het spelplezier wat minder zo. Okselfris was het wel en de arrangementen voor viool en trompettist waren knap gedaan. Ondanks een moment van vertwijfeling in het eerste nummer, klonk de band straks genoeg (in het genre) en hun cover was bovendien van bovengemiddelde kwaliteit. Finalist? Waarschijnlijk.
Conclusie? Voor ons mogen Walmok en Danny Blue and The Old Socks naar de finale en is het voor The Calicos, Ugly Weirdo en Diana Grace afwachten hoe de andere halvefinalisten vandaag in de Vooruit presteren.