Het is feest in de Gentse binnenstad, Democrazy viert zijn veertigste verjaardag en bezet 11 dagen de stad met talloze concerten, party’s, projecten en samenwerkingen op verschillende locaties. Wij trokken naar de voormalige elektriciteitscentrale waar de mooie Turbinezaal het decor was voor een avondje neoklassieke elektronica en postrock. Artiesten van dienst waren Gert Keunen en Boshaard.
Neoklassieke ravers zo omschrijven Dominique Vantomme en Toon Bosschaert zichzelf die samen het duo Boshaard vormen. Ze openen hun set met Bosvloeker. Meteen worden we in vervoering gebracht door lieftallige fluitende vogeltjes en visuals die het nummer op gang trekken. De track bouwt mooi op met Vantomme op piano en Bosschaert die de elektronica voor zijn rekening neemt. Tijdens het nummer gebruikt Bosschaert de gyro functie van de op-z, een sequencer die geluid maakt in combinatie met een beweging, dit zorgt voor een dreigende toon in het nummer en is een mooie aanvulling.
Gorzen begint snoeihard en ontdooit in een compositie die laag per laag opgebouwd wordt tot een ultieme ambientklassieker. Het pianowerk van Dominique wordt live geprojecteerd en in combinatie met de lichttechniek zorgt dit voor de passende visuals.
In Fuisce ligt de focus in het begin op de pianoklanken die Vantomme produceert. Opnieuw worden hier laag per laag electronische elementen toegevoegd die de song naar een climax brengen, waarbij je het gevoel krijgt dat het nummer op ieder moment kan ontploffen. Dit gebeurt echter niet, maar de elektronische dreun die Bosschaert in het nummer steekt veroorzaakt bij menig mensen in de zaal goedkeurende hoofdknikjes.
Afsluiten doen ze met Gavers, Pt.1 & Pt.2. We belanden terug bij de fluitende vogels die een sfeervolle soundscape inleiden met pianowerk en dreigende elektronica, wat in tempo en intensiteit toeneemt. Een meer dan waardige afsluiter van de heren van Boshaard.
Gert Keunen is een manusje-van-alles maar we kennen hem vooral als de man achter Briskey. Onder zijn eigen naam besloot hij zich tijdens de coronaperiode te herbronnen en kwam het geesteskind Heis tot leven. Een album dat hij volledig zelf maakte, van de composities tot de mastering. Het album kreeg mooie kritieken en werd omschreven als post-cinematic, een auditieve film vol instrumentale muziek die je meeneemt op reis door Noorwegen en IJsland.
Openen doet Keunen met Kria. De cello en de instrumentale touch zetten meteen de toon voor een avond vol suspense en verbeelding die ons doet wegdromen van bevroren landschappen. De drums en contrabas vallen in en nemen ons op sleeptouw in een wereld van opwindende en imaginaire fantasie.
Nummers als Isdal en Liland kunnen we het best omschrijven als postrocktracks die opgebouwd worden met een vleugje downtempo elektronica.
Deze avond werd Gert bijgestaan door topmuzikanten als Hélène Deklerck op de drums, Zjef Van Steenbergen op de double basse en Nelle Bogaerts op de cello. Dat Nelle Bogaerts ook over een uitstekende zangstem beschikt, horen we op het nummer Geysir. Een prachtig nummer dat ons van begin tot einde begeestert, vol met spanning en dreiging wachtend op de geiser die gaat spuiten.
Havn was de eerste single van Heis die we te horen kregen en is live even impressionant als op het album. De piano, cello en terug de zangstem van Nelle geven het nummer een epische touch waar de mensen in de zaal van genieten. Veldgeluiden als de Hurtigruten aan de haven van Tromsø of de deur van een oude Toyota Corolla hebben allemaal een belangrijke betekenis op deze plaat en maken de nummers intens, weemoedig en zorgen voor een mythische sfeer.
Zoals beloofd bracht Gert ook enkele Briskey-nummers van de laatste plaat Before During After. Songs als Le Desir de l’Autre en The Man With An Oiled Mustache That Ends In Two Short Pikes werden heel zorgvuldig gebracht. Met Spellbound laten ze ons een laatste keer genieten van hun kunnen en verlaten de muzikanten één voor één het podium waarbij Keunen met zijn subtiel gitaarspel een einde brengt van een uiterst genietbare avond.