Niemand die gisteren in de schoenen had willen staan van Vaal. De meeste Kreun-ticketjes waren gekocht om de Whispering Sons te zien (je moet de dingen zeggen zoals ze zijn), en toen deze wegens familiale omstandigheden genoodzaakt waren om een week van hun concertlijst te schrappen werd deze iewat ondankbare taak in de schoot van Vaal geworpen. Het enige wat de drie muzikaal gemeen hebben met de fluisterende zoontjes is de roep naar de duisternis.
Timo Bonneure (synths), Arjen Verswijvelt (zang) en Jelle Wulleman (gitaar, saxofoon) slaan geen microgolfoven aan diggelen, wel scheppen de drie West-Vlamingen (tegenwoordig naar de Arteveldestad gemigreerd) soundscapes die muzikaal tussen Swell Maps en de Portables zitten.
Niet gemakkelijk te verteren zoals dat heet, zelfs intrigerend en vooral innemend. Het publiek dat vooral uit oude knarren bestond (en naderhand over meer jaren op de identiteiskaart beschikte dan de hoofdact) bleef met interesse kijken. Grif toegegeven, de wens om de beste band van dit moment (Whispering Sons dus) te zien was er, maar daar kan Vaal niets aan doen.
Wie weet mag Andy Gil van geluk spreken dat hij niet na de Whispering Sons moest spelen (de komende weken doen ze dat in Duitsland wel). Niet dat de postpunk van Gang Of Four slecht was, dat is het nooit, wel wist je dat de Whispering Sons met gemak de Britten naar huis zouden hebben gespeeld.
Het probleem met de Gang Of Four is datgene wat je hebt met zo wat alle oude bands die decennia lang op het podium blijven: teren op het verleden tot dat er van die goede ouwe tijd niets meer overblijft.
Bij Gang Of Four heb je gewoon de indruk hebt dat je naar een veredelde tributeband aan het kijken bent, want Gil is het enig overblijvende lid. De andere drie zijn er na 2008 (of later) bijgekomen waardoor de stamboomgeschiedenis van Gang Of Four meer en meer op die van The Fall lijkt.
Een bejaarde Gill met rondom zich drie jonkies. Niet dat het zo veel deert, zanger John “Gaoler” Sterry doet het verre van slecht alleen klinkt deze band meer Bloc Party dan Gang Of Four.
En toch wordt zowat het hele debuut Entertainment! uit 1979 erdoor gehaald. Beginnen met Anthrax en al gauw volgden Not Great Men, de knallers (en beste songs van de avond) At Home’s A Tourist en I’ve Found That Essence Rare, maar ook Damaged Goods en Return The Gift of (de schande) I Love A Man In An Uniform. Deze laatste gelukkig in een voortreffelijk postpunkjasje, en niet de rommelversie die we meestal op newwavefuifen voor hoogbejaarden moeten aanhoren.
Aan fantastische nummers geen gebrek, zelfs het nieuwe Ivanka (ja, juist over haar!) is verre van slecht. Degelijk gespeeld, en zelfs de gebruikelijke microgolfoven die aan diggelen geslagen wordt op He’d Send In The Army zorgt voor (ha!) entertainment. Allemaal puik werk, alleen stond gisteren niet Gang Of Four in Kortrijk.
Copyright foto : Karim Hamid.