Of het de jongste plaat Another Mimosa (2019) was of eerder een flinke zin voor nostalgie dan wel de bands livereputatie die voor een hopeloos uitverkochte zaal zorgde op zaterdag 11 januari 2020 laten we het in het midden. Of Barry White daadwerkelijk ons leven redde, durven we te betwijfelen al scandeerden we dat wel samen met de rest van de zaal met luide stem vol overtuiging mee. Fun Lovin’ Criminals bezorgden Antwerpen een feestje van formaat en speelden letterlijk ten dans voor een overvolle De Roma. De unieke mix van hiphop, funk, latin grooves, soul, jazz en rock ’n roll waarmee het New Yorkse trio in 1996 vriend en vijand omver blies, staat ook in 2020 nog als een huis, zoveel is duidelijk. Huey Morgan scandeerde “this is your Saturday!”, de band hielp daaraan en zorgde dat het voor velen een Big Night Out was.
Voorafgaand aan de show van het trio uit Brooklyn, mocht dj Mateo DiFontaine, die later ook mee met de band op het podium speelde, de dan nog maar halfvolle zaal opwarmen. Er werd al flink wat gedanst, maar de nogal eentonig ei zo na uitsluitend met hiphop gevulde set kon toch niet echt iedereen bekoren. Naar het einde toe kwam er wel wat meer variatie in DiFontaine’s playlist. Na een nogal vreemde mix van Public Enemy, The White Stripes en Lenny Kravitz, weerklonk Frank Sinatra’s Theme From New York New York, waarop Fun Lovin’ Criminals ten tonele verscheen.
Het trio opende met Korean Bodega, dat behoorlijk rommelig en overstuurd klonk waardoor we maar weinig verstonden van Huey Morgans vocalen. Tijdens Passive/Agrressive leek het euvel nog niet meteen verholpen maar toen het trio Loco inzette bleek aan de juiste knopjes gedraaid en kon het feest ook voor kritikasters als ons écht beginnen. In geen tijd werd De Roma meegenomen in een onweerstaanbare groove en vanaf Loco, zelfs tijdens de wat rustigere nummers die ook niet van grooves gespeend bleken, stond eigenlijk niemand in het publiek ooit echt stil. Beentjes stilhouden was geen optie. Behalve dan voor de mensen in de zitjes. Dat had ook Huey gezien: “Jullie zitten daar rustig relaxt, beentjes over elkaar. Goh, ik begrijp dat hoor, ik ben 51, ik relax ook al eens graag. Maar nu niet, nu doen we ons ding, en ik hoop dat jullie er van genieten. Hoe je dat doet maakt niet uit, het is jullie zaterdagavond!”. De flamboyante zanger was vol lof voor de zaal en verzekerde het publiek dat hij ‘on fire’ was.
En dan knalde het trio een geweldig Back on the Block door De Roma. Het geluid zat nu echt helemaal prima en zo merkten we voor het eerst op de avond op hoe fijn en loepzuiver dat gitaarspel van Huey eigenlijk is. Klasse! De hele avond was de sympathiek frontman ook gul met het uitdelen van plectrums. Hij leek er ook op toe te zien dat die kleinoden ook terecht kwamen. “Good catch, Baby!”. Een ronduit verrukkelijk Swashbucklin’ in Brooklyn werd vervolgd door een niet minder fijn City Boy, om dan uit te barsten in een meesterlijk King of New York. “En deze song ligt aan de basis van King of New York”, leidde Morgan The View Belongs to Everyone in, gedreven door een lome groove maar niet minder fantastisch, enkele onverbeterlijke praters ten spijt. Waar waren die ‘lul niet-lollies’?
Zalige trompetpartij van Brian Fast Leiser trouwens.Toch ongelooflijk hoe veelzijdig deze muzikant is. We zagen en hoorden hem vooral op keyboard, maar Leiser speelde ook bas en trompet, niet alleen in The View Belongs to Everyone trouwens, en deed allicht nog meer. Tijdens een van de songs wees Huey ons erop dat ’this brother’ wel acht instrumenten had bespeeld. Wanneer hij de ‘recentere Fun Lovin Criminal’ drummer Frank Benbini aan het publiek voorstelde ging dat dan van: “Hi everyone this is Frank, hi Frank this is everyone”.
Of we klaar waren? Niet wachtend op een antwoord werd Will I Be Ready door zaal gepompt, met het De Roma-publiek als sing-a-long-koortje, gevolgd door een toepasselijk broeierig Too Hot en Up On the Hill. “Een van de dingen die ik zo leuk vindt in deze band is déze volgende song; hierin kunnen we ons uitleven met flink wat delay en wah wah-gitaar” en een bruisend en opperst vitaal Southside met wervelende gitaarsolo van Morgan was ons deel. En ook Smoke ‘Em was een waar feest met nog meer gitaarsalvo’s van Huey.
Met het onvermijdelijke, maar nog steeds verfrissende Scooby Snacks werd de finale van de set ingezet, die uiteindelijk werd besloten met een ronduit fenomenaal vet Big Night Out. Maar eerst nog doemde een gigantische discobal op en werd gescandeerd door de hele zaal hoe Barry White ons leven gered had. Jawel, Love Unlimited! Huey dankte het publiek uitvoerig, het trio groette lang en uitdrukkelijk en wenste het publiek nog een “Gelukkig Nieuwjaar”. Band af, zaallichten aan. Het zag er niet naar uit dat Brooklyn boys nog zouden bissen. Dit was zo goéd, maar véél te kort! Oh, en schrijf maar dat de Huey er op zijn 51e nog sexy uitziet” werd ons door een dame ingefluisterd…
Terwijl we nog van gedachten wisselden over het concert, verscheen drummer Frank Benbini plots opnieuw op de scene, de man zette in op drums en akoestische gitaar, en de andere Criminals kwamen toch ook terug. “Stick ‘em up punk, it’s the fun lovin’ criminal!”. Ja, die classic hadden we nog niet gekregen, verdorie. Akoestisch gestart, om dan heerlijk elektrisch te ontaarden, werd The Fun Lovin’ Criminal alsnog gelost. Met het heerlijke gezapige aan Louis Armstrong We Have All The Time In The World werd het nieuwjaarsfeestje met Fun Lovin Criminals besloten. “We’ll be back”, had de band ons nog toegeroepen. Wel, dat is dan afgesproken, wij tekenen graag opnieuw present.