Tekst: Björn Comhaire // xPropaganda: Hans Vermeulen
Dag twee van het vijfdaagse zee- & zandfestival op het Klein Strand van Oostende.
Een dag met minder grote namen (en ook wat minder bezoekers) maar met een aantal bands die we erg graag nog eens live wilden zien en horen. Vooral Soulsister en xPropaganda stonden op ons verlanglijstje. Kwatongen beweerden dat Claudia Brücken en Susanne Freytag vrijwel uitsluitend nieuw werk zouden presenteren, moe van het steeds opnieuw moeten brengen van ondertussen ruim 35 jaar oude hits waarschijnlijk. Of dat zo was, lees je hieronder.
Maar laat ons vooral niet vooruitlopen op de feiten en beginnen waar we meestal beginnen, bij het begin dus.
Om 13u stipt was het namelijk aan T’Pau om het podium op te warmen voor wat nog komen zou. Na vrij stevig graafwerk in ons immer verrassende maar steeds vaker falende geheugen, konden we ons onderweg naar Oostende toch een tweetal nummers van opener T’Pau voor de geest halen: China In Your Hand en Heart & Soul. Waarschijnlijk ook de nummers waar het publiek op zat te wachten toen Carol Decker met vuurrode haren en veel goesting het podium kwam opgelopen.
T’Pau kende haar glorieperiode in de jaren 80 en begin jaar 90 maar hield het in 1992 officieel voor bekeken. Frontvrouw Decker doet het sindsdien alleen en belandde (zoals zovele andere eighties bands) in het retrocircuit.
Decker (nog net geen 65 jaar oud op het moment van de show) is nog vrij goed bij stem en hoewel de meeste nummers in de set weinig lichtjes deden branden, slaagde ze er wel in om het publiek te blijven boeien! Halverwege de show herkenden we die derde grote hit van de band Valentine, maar het was tot het laatst wachten vooraleer eerst Heart & Soul en tenslotte oerklassieker China In Your Hands ons deel werden. Een eerste meebrulmoment was geboren en dat om 13u45 zowaar!
Het was snel gedaan met meebrullen toen The Animals, of wat daar nog van overblijft (enkel drummer John Steel rest nog van het originele vijftal), het podium betraden. De groepsnaam The Animals betekent al lang niet meer wat ze ooit in de sixties betekende. De band uit Newcastle die oorspronkelijk bestond uit Eric Burdon, Chas Chandler, Hilton Valentine, Alan Price en John Steel, splitte al in 1966 en kende sindsdien meer dan twintig verschillende incarnaties met steeds wijzigende bezettingen.
Met The House Of The Rising Sun uit 1964 schreven The Animals een van dé oerklassiekers voor ieder zichzelf respecterend kampvuurgitarist, en je raadt het al… we moesten wachten tot het allerlaatste nummer vooraleer we het relaas over het New Orleanse huis van verderf te horen kregen.
Verder ging de set grotendeels aan ons voorbij. Niet dat de band slecht speelde of zo, integendeel, maar je kreeg toch echt wel het gevoel dat je naar een coverband eerder dan ’the real deal’ aan het kijken was en laat ons eerlijk zijn, de sixties zijn nu stilaan echt wel voorbij.
Op naar beter, veel beter zo bleek al snel toen ons eigenste Soulsister met elf (11!) man het podium betrad. Overdaad denk je nu misschien maar niet dus, want wat een geweldige band hadden Paul Michiels en Jan Leyers rond zich verzameld. Vanaf de eerste noot zat het goed en een uur lang werd de ene na de andere hit het strand opgegooid als waren het strandballen.
Het is nauwelijks te geloven dat Michiels ondertussen al 74 zomers op de teller heeft. Indrukwekkend wat die man op het podium staat te doen, waarmee we het jonge veulen Jan Leyers’ (64) kwaliteiten uiteraard niet willen minimaliseren. De combi werkt nog steeds.
En het publiek? Dat vond het geweldig! Waar T’Pau de eerste schuchtere zangers en dansers mee kreeg, ging nu heel de zandvlakte plat! Through Before We Started, Facing Love, Locks and Keys, Tell Me What It Takes… ze passeerden allemaal de revue. De boel ontplofte helemaal toen The Way To Your Heart het zwerk werd ingestuurd.
Wat een feest! Teksten werden van begin te eind meegebruld, heupen uit de kom gedanst, armen de lucht in gestoken en handen met veel geweld tegen elkaar gemept. Een show volgens de boekjes en eentje waar het plezier van afspatte zowel op als voor het podium.
Alleen al voor Soulsister was het donderdag de moeite om naar Oostende af te zakken!
Tijd voor nog een frisse zeventiger op het podium: Paul Carrack.
Ken je die nog? De man scoorde een eerste hit, How Long (1974), met zijn band Ace, deed daarna iets met Squeeze (Temptet, 1981) en bij Mike+The Mechanics (Silent Running, 1985) en kwam nadien ook solo enkele keren de hitparades binnengewandeld.
Dié Paul Carrack dus.
‘The man with the golden voice’ bracht, afwisselend aan de toetsen dan wel op gitaar een best-of-set (wat had je anders verwacht) met nummers als Don’t Shed A Tear, Living Years en het prachtige Over My Shoulder.
De hoogste noten haalt ie niet meer, maar verder speelden hij en zijn band een vrijwel foutloze set. Carrack zocht weinig contact met het publiek en echt spannend werd het nooit maar dat hadden we nu ook weer niet verwacht. We waren vooral blij dat hij zijn crooner covers thuisgelaten had.
Tijd voor iets helemaal anders met de Liverpoolse The Lightning Seeds een groep die al meer personeelswissels onderging dan Hot Marijke matrassen versleet. De enige constante sinds de band in 1989 het levenslicht zag, is gelukkig frontman en stemband Ian Broudie.
Hoewel de Seeds begonnen als studioband kwamen ze vanaf de jaren 90 ook al eens buiten. De band kreeg wereldwijd bekendheid toen hun nummer Change werd gebruikt in de soundtrack van de film Clueless (1995, Belgische release 1996) met de toen nog vrij onbekende Alicia Silverstone (die nadien een miljoenencontract aangeboden kreeg bij Columbia Pictures). Het nummer passeerde al vrij vroeg in de set en zorgde voor een enthousiast herkenningsapplaus van het publiek.
Broudie moest bij de start van de show even op zoek naar de juiste toonhoogte, maar eenmaal de stembanden correct gekalibreerd waren, was het genieten van nummers als Lucky You, The Life of Riley en uitsmijter Pure.
Een streepje synths hier, een goedgeplaatst gitaartokkeltje daar en de stem van Broudie. Met dat setje simpele ingrediënten maken The Lightning Seeds poppy Britpop die ook vandaag nog verrassend relevant klinkt. Een verfrissende keuze van de organisatie!
xPropaganda is een buitenbeentje op W-Fest. Niet zozeer omdat ze in de jaren ‘80 een iconische plaat gemaakt hebben, getiteld A Secret Wish, maar vooral omdat ze als één van de weinige bands nieuw albummateriaal kwamen presenteren. The Heart Is Strange heet die plaat en ze is verdomd goed. Dat was ook setopener Dr. Mabuse om maar meteen een prijsbeest in de arena te gooien.
Zoals gebruikelijk wisselden de ‘Propagandames’ Susanne Freytag en Claudia Brücken elkaar lief en braaf af in de spotlights en aan de microfoon. Ze zijn altijd het uithangbord van de band geweest maar werden door het verdwijnen van Mertens en Dörper om contractuele redenen verplicht de naam Propaganda te wijzigen. Nu heten ze gerichter xPropaganda, voorheen was dat Du:el, naar één van hun grootste hits.
De klassiekers kwamen er aan, met in eerste instantie The Murder Of Love. Susanne en Claudia zagen er gelukkig uit en klonken ook nog steeds goed bij stem. De wisselwerking tussen beiden werd een gezamenlijk feestje tijdens het bloedstollend mooie nieuwe Beauty Is Truth. Mooi hoe beide eighties-diva’s elkaar trots aankeken. Voordien passeerde al het knappe Don’t You Mess With Me. De nieuwe songs kregen veel bijval maar vanzelfsprekend was het herkenningsgejuich een pak intenser bij Dream Within A Dream.
De versie van Frozen Faces was een hoogtepunt in een set die eigenlijk mee bewoog op het ritmisch uitgetekend patroon van de op de launchpad tokkelende Freytag. Het publiek voelde zich als een zandduiveltje in een zoutwatervat en de gsm’s gingen de lucht in bij afsluitende monsterhits Duel en P-Machinery. De zegetocht was compleet en we waren nog een paar uur Donnerstag. Ook op vrijdag gaan we met veel plezier terugdenken aan dit heerlijk optreden, de perfecte mix tussen ‘goud oud’ en fonkelend nieuw.
Voor velen, en niet in het minst de uitgebreide Duitse delegatie, was met xPropaganda meteen ook het hoogtepunt van dag twee voorbij. Toch moest dé headliner er toen nog aan beginnen. Daarvoor moesten we terug het kanaal over voor Squeeze.
Met bescheiden en minder bescheiden hitjes als Cool For Cats, Up The Junction en Temptet (zie hierboven) zijn ze een typisch jaren 80 product. De band ging ook in de jaren 90 nog even door en zette een punt achter hun activiteiten in 1999. Zoals zovele eighties bands in die tijd, waagden ze zich in 2007 aan een reünietournée en het spel was terug op de wagen. In 2010 brachten ze een soort van best-of album uit met nieuwe versies van oude hits en in 2015 en 2017 kwamen ze zelfs met nieuw werk.
Founding fathers Glenn Tilbrook en Chris Difford voeren de troepen nog steeds aan en daar mogen we blij om zijn.
Dat constant blijven touren heeft trouwens zijn vruchten afgeworpen want Squeeze is een goed geoliede live machine die er staat. Alleen nemen ze dat laatste misschien net iets te letterlijk want, zoals we wel vaker zagen op dag 2, mocht het wat ons betreft toch net iets dynamischer.
En zo werd dag 2 van W-Festival eigenlijk best een goed en vooral erg gevarieerd dagje strandplezier. Hét donderdagse hoogtepunt was zonder twijfel de stomende doortocht van Soulsister maar ook xPropaganda, The Lightning Seeds en Squeeze lieten een sterke indruk na. Op naar dag 3!