Zelden het publiek op een dansvoorstelling om bissen horen smeken. Zelden een danseres horizontaal op de schouder van een solerende gitarist gezien. Zelden het publiek zien meedansen en -brullen tijdens een ‘dansvoorstelling’. Voetvolk veegt dan ook, ahum, zijn voeten aan conventies en tralala. Dit is geen voorstelling. Dit is alles tegelijk.
Een hete woensdagavond in een oude hangar aan het station van Oostende. Een grote voormalige werkplaats, ingericht met ijzeren tafeltjes en een podium, fabrieksachtig verlicht met witte LED’s. We zien versterkers, een drumstel en een vierkante neon boven een riser.
Drummer Fred Heuvinck komt als eerste op het podium. Hij steekt een sigaret op. Een indrukwekkend gespierde man in een rood sportpak. Beetje angstaanjagend ook. Er hangt dreiging in de lucht. Hier gaat iets gebeuren.
Dan volgen de twee andere muzikanten en de vier dansers. Ze stellen zich woordenloos voor en stilaan komt een feestje op gang op een bezwerende beat. Een hypnotische trip van een uur begint.
Het publiek is heel divers – weinig Oostendenaren, wel hippe gsm-kinderen die wijn hebben binnensmokkeld en willen feesten. De kunstgalerijtypes, aangetrokken door de kleine hype rond Voetvolk. Toeristen. Zelfs een echte Bomma Punk, een vriendelijke vrouw van zeventig met een mohawk in rood, geel en groen. Ook het VRT-nieuws is er. Want ja, hier staat iets te gebeuren.
En er gebeurt veel. Tegelijkertijd. Verspreid over het hele podium. Je komt ogen en oren te kort.
De muziek is woordenloos en een genre moet nog uitgevonden worden. Een mix van kraut, elektro, techno, rock en veel meer. De beat van Heuvincks beat is meedogenloos. Pas op het einde zal hij even rustigere passages inbouwen. Het staande publiek danst ondertussen mee. De bas van Maarten Van Cauwenberghe is hypnotisch.
Dat Elko Blijweert een van de meest begenadigde gitaristen is, weten we al een kwarteeuw. Zonder dat het een circusact wordt, danst hij wild spelend mee of heeft een danseres op zijn schouder. Het gebeurt gewoon op het podium. Blijweert kiest de juiste sound voor de passages. Nu eens klinkt zijn gitaar als een EBM-synthesizer, dan weer als een razende overstuurde machine.
Na een uurtje is de trip voorbij. Of toch niet. Bis, roept de zaal. En ze krijgen er. Dansers en muzikanten nodigen het publiek op het podium uit om mee te dansen. Feestje nummer twee barst los. Wordt vervolgd. Onder andere op Pukkelpop.
