Foto’s: Kris Van Den Bossche
De Engelse singer-songwriter en multi-instrumentalist Ed Harcourt werkt al sinds 2000 aan zijn solo-carrière en wordt daarnaast regelmatig gevraagd als gastmuzikant bij onder andere Patti Smith, Mariane Faithfull, The Libertines en The Afghan Whigs. Hij schreef ook nummers voor onder andere Sophie Ellis-Bextor, Paloma Faith en Humanist. We kunnen dus gerust stellen dat de man van vele markten thuis is. In maart verscheen zijn 10de studioplaat El Magnifico waarop Halcourt opnieuw uitpakt met prachtige, melancholische pianopop. Ed kwam dat nieuwe album voorstellen in De Casino met Tom Bright in het voorprogramma.
Tom Bright is Engelse singer-songwriter die net zijn derde langspeler Somewhere Anywhere uitbracht en waarvoor Ed Harcourt instond voor de productie. Tom werkte ook samen met Ed op zijn vorige plaat Legacy, waarop ze samen het duet Chip Off The Old Block opnamen. Tof dus dat beide heren nu ook samen op tournee gaan.
Al speelt Harcourt mee op de nieuwe plaat, toch stond Bright alleen op het podium in Sint-Niklaas. Hij bracht intieme versies van zijn liedjes op akoestische gitaar en met zijn zachte, warme stem waar toch een klein ruw kantje aan te horen was. Dat ruwe, korrelige kantje viel in De Casino nog meer op omdat de man de dag ervoor in Parijs in de tequila was gevlogen, waardoor zijn stem soms wat op die van Paolo Nutini leek.
We kregen een kleine bloemlezing van een halfuurtje uit de drie album van Bright en die klonk heel boeiend. De man zong met veel passie zijn dromerige sfeervolle composities en wist daarbij de aandacht van het publiek een hele set lang te behouden. Natuurlijk klinken de liedjes op de albums meer gelaagd en divers, maar de pure, intieme versies zijn ook best aangenaam om naar te luisteren. Toen Nick Etwell (ex-Mumford And Sons) het podium betrad en Tom, tijdens het prachtige Remarkble Things, begeleide trompet, kregen we toch al een beeld van hoe het nummer met meer arrangementen klinkt. Het was geleden van 2020 dat Tom Bright op een podium te zien was in ons land en we hopen dat hij snel nog eens terugkomt met een band zodat we zijn liedjes in hun volle glorie kunnen beluisteren.
Na een pauze van een paar minuten verscheen Ed Harcourt al op het podium samen met Nick Etwell. Ook Ed bracht een set met intieme versies van zijn liedjes waarbij hij zichzelf afwisselend begeleide op piano en gitaar. Etwell voegde afwisselend trompet, bugel, subtiele percussie toe en nam de piano partijen voor zijn rekening als Harcourt gitaar speelde. Eerlijk gezegd heeft Harcourt ook niet veel meer nodig want hij heeft een geweldige stem en nummers die staan als een huis. Soms loopte Harcourt gitaar, drums en percussie die hij dan aanvulde met piano en Etwell op bugel of trompet waardoor we toch subtiele laagjes kregen. Die pure, intieme versies volstonden dan ook om ons aan te verwarmen.
Natuurlijk stond het prachtige album El Magnifico in de spotlight; hij speelde er acht nummers uit. Vooral Into The Loving Arms Of Your Enemy (met ritmebox), Strange Beauty (dat hij opdroeg aan de net overleden Quincy Jones) en Seraphine (dat hij solo bracht op piano) deden ons kippenvel krijgen. Vreemd genoeg werd de set aangevuld met ouder materiaal zoals God Protect Your Soul van de debuutplaat Here Be Monsters dat een jazzy randje kreeg door de aanvulling van Nick Etwell op zijn bugel. Undertaker Strut werd door Ed en Nick samen aan de piano gebracht. Van het tweede album kregen we From Every Sphere en de rocker Born In The 70’s waarbij Harcourt gitaar speelde, Etwell hem vervoegde op piano en Tom Bright de backings en de akoestische gitaar voor zijn rekening nam. Tijdens dat nummer werd het publiek trouwens gevraagd om de outro mee te zingen. Zijn vorige twee platen werden volledig genegeerd.
Maar Ed is ook een flexibele muzikant en hij speelde ook enkele verzoekjes zoals de oudjes The Birds Will Sing For Us en tijdens de bisronde Loneliness dat hij, naar eigen zeggen, al heel lang niet meer live had gespeeld. Daar viel gelukkig niks van te merken.
Voor de afsluiter van de set Until Tomorrow Then zette Ed eerst de backingtrack op en trok hij daarna de zaal in al zingend. Hij zette zich op een stoel tussen het publiek om dan terug het podium op te kruipen en het nummer aan te vullen met jazzy piano klanken terwijl zijn kompaan Etwell trompet speelde. Het duo kreeg vervolgens een welverdiende staande ovatie kreeg. Na een paar minuten kwamen Ed – uitgedost met het kitscherig glitterjasje dat hij ook draagt op de cover van het album El Magnifico – en Nick terug en terwijl ze door de zaal liepen, brachten ze het titelnummer van de nieuwe plaat. Harcourt op akoestische gitaar en Etwell op trompet. Tof want iedereen zat op een stoel aan een tafel en enkele stoelen werden door Ed redelijk stevig uit de weg geruimd.
Het moet voor beide artiesten niet evident geweest zijn om een show te spelen op een maandag, maar als dat al zo was, dan hebben wij daar niks van gemerkt. Het was enorm genieten van de intieme set van Tom Bright en de wondermooie show van Ed Harcourt die liet zien dat hij zelfs met een sobere aanpak groots kan klinken.
Tom Bright: Facebook – Instagram
Ed Harcourt: Facebook – Instagram