Weinig bands kunnen op hun palmares schrijven dat ze in het Sportpaleis hebben gespeeld. Dat is geen ramp want vaak zijn het de bands die in de luwte, ver van alle toeters en bellen, met spannende dingen bezig zijn, die kunst met de hoofdletter ‘K’ tot muzikaal leven roepen. Eén van die bands komt uit Brussel en ook wel een beetje veel uit Frankrijk en maakt al bijna 15 jaar boeiende noise, industrial en postrock. THOT bracht vorige maand haar vierde album Delta uit, de opvolger van de epische noisetrip Fleuve, nu toch al 7 jaar geleden. Deze Delta kwam opperhoofd Grégoire Fray voorstellen in de Orangerie van de Botanique. Net als ons begreep de programmator dat dit prachtalbum niet met 1 maar met 2 voorprogramma’s mocht worden ingeleid en zo geschiedde.
Het trio Fowv (uitspreken als fauve) opende de juni avond die als november aanvoelde. Het zijn Brusselaars die alternatieve rock speelden die vaak erg melodisch klonk. Vorig jaar brachten ze een ep uit, Joy Reclaimed. De leuze die ze omarmen luidt “Exorciser. Crier. Guérir. Libérer. Reconnecter”. Heel ambitieus en we kunnen niet zeggen dat ze hun instrumenten niet beheersten. Ulrich Shadeck liet af en toe flarden riffs à la Living Colour bewonderen en het geheel klonk als een commerciële versie van Helmet. Stevig dus maar we werden eigenlijk alleen meegesleurd door het bijzonder overtuigende krachtpatservertoon van drummer Jonas Sanders. Eigenlijk zong Shadeck te gepolijst waardoor zijn stem vaak niet voldoende krachtdadig was en wat verdronk in de gitaarbrij. Iets teveel Bring Me The Horizon om de pas half gevulde Orangerie aan het kolken te brengen.
Kolken deed de bijna gevulde zaal wel vanaf de eerst logge metalbasgitaaruithalen van alternatieve post-hardcoreband Villenoire, eveneens ‘Brusseleirs’ maar wel met een extra gitaar. Oordopjes waren geen overbodige luxe. Het ging ongemeen hard maar ze wisten ons makkelijk te overtuigen. De rond hossende zanger had goed opgelet tijdens de studies Zack De La Rocha en gromde al bijna even overtuigend, weliswaar met een ander stemtimbre. Nummers als Stockholm View en een strak Stay Where You Are kwamen goed stevig binnen maar het waren single Rest Amazed en afsluiter Ready To Lie die het meeste indruk maakten.
De drummer keek bijna met doodsangst de zaal in en brieste als een stier in een poging de razendsnelle gitaarpartijen te kunnen bijhouden. Meer zelfs, hij joeg ze nog extra aan en leverde toch één van de strafste drumprestaties die we sinds lang zagen. Hij was voordien al een deel van zijn drumstel verloren toen dat van het kleine podium tuimelde. Villenoire had bijna op eigen houtje de podiumsetting verbouwd, maar de versterkers met stickers van Sunn 0))) verdwenen toch.
THOT zou gaan optreden in een erg sfeervol decor met een dubbele percussie/drum-opstelling. Ouwe getrouwe Lukas Melville zat non-stop verborgen in een donkerblauwe drumwaas en had in het prille begin van het optreden al een probleem dat toch een paar minuten interventie vergde. Live shows met technische problemen juichen we toe, het maakt alles zoveel authentieker toch? De percussionist was natuurlijk Michael Thiel en in een uithoek stond bassist Stéphane Fedele geposteerd. Hun samenwerking zorgde voor een muur van noise die meer lucht doorliet dan het THOT ten tijde van Fleuve. Dat lag uiteraard aan de melodische benadering van de Delta-plaat die voor die hard fans misschien wel een stijlbreuk kan vormen maar door ons fel bejubeld werd.
Grégoire legde achteraf uit dat THOT niet alleen staat voor kracht en een muur van industrial noise maar eigenlijk die kracht haalt uit vrouwelijke elegantie. En Fray kon niet eleganter geflankeerd zijn dan in de Orangerie het geval was. De band wordt live al een tijd versterkt door de veelzijdige pianiste en zangeres Anaïs Elba die bij THOT headbangend een toren keyboards bespeelde en haar wilde haren de vrije loop kon laten. Iets wat ze bij haar solo project Sïan Able meer gekadreerd moet doen. Anaïs is de perfecte vrouw om voor engelachtige backing vocals te zorgen en ze was bloedmooi in haar outfit met ontblote rug. Voor deze album release show had Grégoire nog een – en daar daar hadden we op gehoopt – verrassing in petto. Geen backing zangeressen, geen mysterie uit Bulgarije (Le Mystère des Voix Bulgares), maar een welgekomen mysterie uit Frankrijk dat voor het eerst in vijf lange jaren haar opwachting maakte op het podium. Juliette Mauduit, zangeres op de laatste platen en de Méandres ep was er tot haar verhuis naar Frankrijk op het podium nog bij in de periode 2018-2019 en ze bewees nogmaals dat haar elegantie (prachtig lang kleed en golvende haren) haar gouden stem accentueert en het niveau van een THOT-show naar het zenit brengt.
De soundcheck vond plaats bij geluiden van een klaterend beekje dat uitmondde in een ambient eruptie. De lichten werden gedoofd en de intro van Euphrate kondigde zich aan. De volgorde van de plaat werd in een blender gedraaid en kwam er anders dan op Delta uit maar de gekozen volgorde werkte wonderwel. Anaïs liet het concert ontbranden als in een versnelde kille Depeche Mode-eighties song en Grégoire gooide er zijn passionele stem en teksten bovenop waarna Lukas en Michael simultaan deze heerlijke opener tot ontplooiing brachten. Het spervuur aan gitaren in de finale ging hand in hand met de theatrale stem van Juliette. De toon was méér dan gezet. Céphéide was dan een snelle noiserocker in de THOT-traditie van het vorige decennium.
Dit paste muzikaal perfect bij Morning Waltz en daarna ook bij het enige nummer dat uit een andere plaat werd geplukt. Duna uit het album Fleuve was een lap van wel acht minuten die het tempo even terugschroefde maar dat compenseerde met een loodzwaar industrieel geluid. Trent Reznor nog aan toe zeg! Zoals reeds gemeld klinken de nieuwe nummers transparanter en dat stelde Fray in staat om zich meer als een orkestmeester te kunnen gedragen. Hij had het zelfvertrouwen van een heerser hoog op een heuvel en leek meer dan ooit tevoren van zijn gitaarspel te genieten. We vonden dit misschien wel de sterkste bandprestatie ooit van THOT. Vroegere shows gingen wel degelijk naar een climax maar waren vaak ook hier en daar loodzwaar om te verteren. Bij een knaller als Duna hadden we geen moment dit gevoel. Dat we Lenka Dusilova niet zouden missen tijdens Sleep Oddity wisten we al meteen toen we Juliette zagen verschijnen.
Een vaak gehoorde opmerking na het optreden in de serres van de Botanique was “het optreden was erg mooi”. Niet meteen een adjectief dat we een paar jaar geleden gekoppeld hadden aan deze band maar de nieuwe nummers zijn ook gewoon erg mooi. Sleep Oddity zal wel een verwijzing zijn naar de seventies progrock en naar Bowie maar we horen veel Steven Wilson in dit nummer. De keyboards van Anaïs jengelden en in het slot passeerden na de break flarden Pink Floyd. De epische finale met duozang Grégoire-Juliette en backings door Anaïs vormde een absoluut hoogtepunt. Het tweede deel van het concert bulkte van de diepgewortelde schoonheid en veelgelaagdheid van de nummers. Verstilde Nine Inch Nails met ultra dreiging waarbij ultra staat voor de plaat van Depeche Mode uit 1997 overmeesterde ons totaal bij het sublieme Blind Streets. Het optreden was al helemaal geen headbangfeest meer maar werd een totale luisterervaring met een piekfijne lichtshow en een wonderwel gerodeerde band.
The Last Solstice deed postrock op unieke wijze vermengen met Tsjechische en Bulgaarse invloeden. Vergeet immers niet dat veel nummers hun oorsprong kenden in volle covid-miserie in 2021 toen Grégoire samenwerkte met een paar ronduit indrukwekkende artiesten uit die landen. Ook Juliette was er toen bij en dat resulteerde in de opnames van de geweldige videoclip bij Hüzün dat gisteren de finale inluidde en waarvan wij vorige maand beweerden dat dit het beste is wat THOT ooit maakte. Het nummer kreeg een extra lange uitvoering en bevestigde wat we vorige maand orakelden. Hüzün live was episch en onverantwoord ontroerend mooi. Hoe Maudit danste en zong was grote klasse en betoverend feeëriek. Het is dat nummer waarvan we nu al weten dat het altijd het beste nummer van het optreden zal zijn, maar het schreeuwt ongenadig om Juliette. De laatste drie minuten konden wedijveren met de totaalervaring die Three Days van Jane’s Addiction was vorige week. Hüzün is één van de beste nummers van 2024 tout court en het bewijs dat Grégoire Fray nog zoveel in zijn mars heeft.
Het optreden werd zonder bisronde beslecht met twee geweldige uppercuts. Bateleur en Supercluster waren natuurlijk een bisronde op zich en we gingen bewust postvatten voor Anaïs tijdens deze finale. Ze is de ongekroonde prinses van het elegant headbangen. En hoe zou het een dag later geweest zijn met de armspieren van de bateleurs eh we bedoelen de ‘batteurs’? Grégoire triomfeerde op de monitors en dook als bezeten de Melkweg in, op zoek naar een cluster van sterrenstelsels. Supercluster gromde en beet ons in het nekvel. Vrij snel na de show was de voltallige band aanwezig voor een praatje met de fans. Hoe ze na die uitbarsting van emotie, branie, inventiviteit en kracht nog de energie hadden is ons een raadsel. Maar THOT zal altijd een melancholisch mooi mysterie blijven. Qua alliteratie kan dit wel tellen. THOT we er met zijn allen bij neervallen….
