Voor sommige bands lijkt het echt niet te lukken, maar kijk, na 20 jaar hopen hebben we ons eindelijk kunnen laten onderdompelen in de live-magie van het onnavolgbare progrockensemble The Mars Volta. De band uit Texas toert naar aanleiding van hun vorig jaar verschenen zelfgetitelde plaat waarvan ze eigenlijk maar twee nummers spelen. Van ons favoriete album, Bedlam In Goliath, een extreem compromisloze oplawaai, plukken de heren niet meer. Maar vermits hun comeback volgt op zowat een decennium radio- en andere stilte, hebben we hier heus geen traan voor gelaten. Al helemaal niet omdat we verrukt konden reageren op het nieuws dat Teri Gender Bender voor de warming-up mocht zorgen in het sprookjesachtige Eftelingachtige decor van het Rivierenhof in Deurne.
Teri zagen we in 2019 al aan het werk met haar garagepunkcombo uit Mexico, Le Butcherettes. Vermits ze in een band zit met Omar van The Mars Volta is de keuze om haar mee te nemen op tour niet zo verrassend. Teresa Suárez Cosío is de officiële naam van de knotsgekke meid met de geschilderde snor en het foute Barbiepopgewaad. Wat ze brengt onder haar solo artiestennaam ligt deels in het verlengde van wat we van haar gewend zijn. Muzikaal zit ze vaak op de golven van de Yeah Yeah Yeahs te dobberen, en we hoorden in het OLT veel muzikale intermezzo’s die leken te verwijzen naar Siouxsie in een theatrale Björk-versie.
Syria Ignore opende haar set waarvoor ze een heus kwartet had meegezeuld in haar roze zog. Wie haar nog niet kende zal onder de indruk geweest zijn van haar prachtige stem en verbouwereerd door haar looks en bizar gekronkel rond het microstatief. “You’re so vintage” klonk het, maar het was vooral Teri die authenticiteit combineerde met een flink uitvergrote ‘lak aan alles’ mentaliteit. Misery And Us klonk als de PJ Harvey anno 2001. Teri ging weinig flatterend door de benen en keek tegelijk het publiek aan met een “you didn’t see this one coming did ya”-blik in de guitige ogen. Voor Córtate El Pelo veranderde het OLT echt in een theater want we hoorden een bezeten Teri plots een Mexicaans stuk proza uit het hoofd declameren op dramatische wijze.
De pompende basdrum in dit nummer en haar extravagante podiumact zullen ongetwijfeld mee hebben bijgedragen tot het feit dat Iggy Pop haar ook al uitbundig bejubelde. Zoals zij is er geen tweede, Like No One Else dus. Nog een naam waarmee we kunnen jongleren is die van Amanda Palmer en haar Dresden Dolls. Teri Gender Bender live is van het soort ‘boeiendheid’ die verslavend gekmakend werkt. Als ze “you really want me you really do” zong deed ze dit met een blik waarbij iedereen op de eerste rijen ongemakkelijk wegkeek. Oosterse ingrediënten werden in een met obscure hiphop-accenten verrijkt Get Your Money Straight With Me verwerkt.
Alweer zo een song met een Beyoncé-esque dwingendheid die bol stond van de geniale vondsten. Vermits er voor de pers geen frontstage was hadden we knus in de tribune van het amfitheater plaatsgenomen. Toeval of niet, voor het optreden van The Mars Volta kwam Teri gezellig bij ons zitten. Tijd om herinneringen op te halen aan het Charlatan-optreden en een fijne babbel met de immer goedlachse Teresa. De avond kon al niet meer stuk en de Texaanse chaos moest nog losgelaten worden.
Het ledenbestand van The Mars Volta leest als een mini-telefoonboek met vooral veel passanten om de band live als een band te laten klinken. Als we even mogen teruggrijpen naar die dag waarop Omar Rodriguez-Lopez (gitaar) en Cedric Bixler-Zavala (zang) beslisten om het razend populaire At The Drive-In op te doeken werd toen meteen duidelijk waarom die beslissing er was gekomen. De muzikale koers kon niet langer gevaren worden met de andere bandleden die als postrockers alleen verder gingen onder het vlaggenschip Sparta. Die komen overigens na de zomer hun debuutplaat integraal spelen in Brussel. Omar en Cedric gingen verder als The Mars Volta en openden hun tweede leven met een heus statement van een album. Die plaat is De-Loused In The Comatorium en is 20 jaar geworden. De tweede helft van de set zou bijna volledig aan die plaat gewijd worden, tot groot jolijt van de aanwezigen.
Het OLT-optreden ging van start met het 17 jaar oude Vicarious Atonement en dat ging tergend slepend en traag vooruit, een handelskenmerk van de Texanen die als geen ander nummers een ‘indommel-met-onverwacht-eruptie-effect’ kunnen bezorgen. De setting was eerder donker, de bandleden waren statisch en de aandacht werd vooral getrokken door de hoge spiegels achter de band die mooi het publiek in het openluchttheater in spiegelbeeld projecteerden. Niets dat we niet hadden verwacht want de band is één groot levend bewijs van complexiteit, gelaagdheid en hun live-optredens worden op grootse wijze in een conceptkleed gestoken, net als hun albums dus.
Vind maar eens songs die de tien-minutengrens niét halen in hun oeuvre. L’Via L’Viaquez was één van de songs die geplukt werden uit Frances The Mute. Snedige gitaren volgens de leer van Jane’s Addiction werden zonder aanwijsbare reden plots in een zwoel tango-dans moment omgetoverd waarna Omar Rodriguez-Lopez de song weer in hun oorspronkelijke staat herstelde. Het hyperkinetische Cygnus… Vismund Cygnus van dezelfde plaat was vintage Mars Volta. We vroegen Teri hoe een band zo ongelooflijk vermoeiend maar tegelijk verslavend kan klinken? Ze moest het antwoord schuldig blijven. Als je op het punt lijkt te komen dat je de structuur in een song bevattelijk dreigt te vinden, dan wordt dit melodisch fundament bij The Mars Volta genadeloos met aardplaat en al vanonder je weggeveegd.
Het soulvolle, jawel je leest dit echt, nieuwe Shore Story was het auditief ankermoment om deel 2 van de show in te luiden, dat deel waarin we dus met zijn allen gede’lousioneerd’ in coma zouden worden gewiegd. Waarom The Mars Volta als naam? Mars is het gevolg van hun adoratie voor science fiction, Volta komt uit een boek van Federico Fellini over zijn films. The Volta is een steeds terugkerend patroon van verandering en ommekeer. Cicatriz ESP en Televators openden de deuren van het comatorium. Waar Cicatriz een lastig te doorgronden parel van een progrock-anthem is, bleek Televators vandaag nog steeds een heerlijk live-wegdroommoment. En jazeker, Bixler-Zavala is nog steeds erg goed bij stem.
Drunkship Of Lanterns was het gejaagde epos dat de parterre deed ontploffen en de tribunes deed rechtveren. Cedric ging een gevecht aan met zijn statief, we zijn er nog niet helemaal uit of het statief verloren heeft. In combinatie met de invallende duisternis was de teneur van dit nummer bevreemdend mooi en luguber tegelijk. De ultieme explosie werd ingeluid door slotnummer Inertiatic ESP. Volslagen gekte en euforie waren op hun plaats in een dansend en springend Rivierenhof.
The Mars Volta was verre van een hapklare brok, slingerde ons ongeveer 2 volle uren mee in een dolle reis door haar planetenstelsel en werd vooral ijzersterk na een uur. Of we ze vandaag nog relevant moeten noemen valt te betwijfelen want 80% van de set is circa 20 jaar oud, maar het is een band die elke zelfverklaarde alternatieve muziekfanaat wil gezien hebben en in het OLT bleek waarom. The Mars Volta blijven live op een geniale manier vermoeiend. Of ligt het toch gewoon aan de zomerwarmte?
