We stapten zondagavond concertzaal De Kreun binnen met een volzin in ons achterhoofd. Het Wilde Westen voorzag The Invisible Blue Unicorns: A Musical Phantasmagoria with Mick Harvey, JP Shilo & Sometimes With Others. J.P. Shilo zou er aan beginnen om 20 uur, Sometimes With Others zou een half uur later al van start gaan en een klein uur later zou hoofdact Mick Harvey zijn gitaar omgorden. De blauwe eenhoorns zetten op nochtans heel zichtbare wijze de programmator en meteen ook alle fans een feestneus want wie zagen we om 20 uur op het podium staan? J.P. Shilo is juist, maar hij stond daar niet alleen. Harvey verraste danig door alle acts samen op het podium uit te nodigen voor een bloedstollend mooi avondvullend programma in twee bedrijven, met een theatrale plas-, sigaret-, en drankpauze in het midden. Het leek wel een matchke minivoetbal met 5 spelers want 4 muzikanten bleven de hele tijd op het podium en er werd voortdurend gewisseld tussen 2 adembenemend mooie nachtegalen in de spits.
MIKA BAJINSKI @ SOMETIMES WITH OTHERS
We kunnen met gemak vijf alinea’s vol tikken over het belang van elk van de artiesten, en we gaan dat dus maar doen ook. De drummer van dienst was precies ene Sergio Herman, maar we vroegen nadien aan zangeres/gitariste Mika of hij nu echt zo goed kon koken. Dat bleek niet het geval te zijn maar ze vond de vergelijking wel hilarisch. De drummer bleek dus gewoon niemand minder te zijn dan Tobias Humble. Nederig diende hij zeker niet te zijn want hij is onder andere sessiedrummer bij Katie Melua, Tricky, Gang Of Four en een 30 tal andere artiesten. Adelbrieven alert! Mick Harvey blijft dus ook anno 2023 een man die maar met de vingers hoeft te knippen en de zotste muzikanten hangen aan zijn deurbel.
De gemiddelde leeftijd in de zaal lag heel hoog en dat is niet meer dan logisch. Het is vooral een schande dat de zaal niet uitverkocht was, meer zelfs, de opkomst lag bedroevend laag. Harvey wordt in augustus 65 jaar en zal dit jaar 50 jaar muziek maken. Even een kleine toelichting voor wie niet goed heeft opgelet tijdens de lessen esthetica en muziekgeschiedenis.
J.P. SHILO & MIKA BAJINSKI
Mick Harvey was vaste kompaan van een zekere Nick Cave, ten tijde van The Birthday Party, dat ze samen oprichtten, en later ook The Bad Seeds. Hij zat tien jaar eerder met Nick in de klas, hij is dus van Melbourne afkomstig. Hij was multi-instrumentalist op de eerste platen van The Bad Seeds want speelde zowel drums, bas als gitaar, afhankelijk van de bezetting van de band en het album. Hun wegen scheidden in 2009 nadat ze 36 jaar samen muziek maakten, 36!!! Alsof dit nog niet genoeg was, speelde hij ook mee op twee platen van PJ Harvey wiens legendarische album Stories From The City, Stories From The Sea hij co-producete.
En in De Kreun koos hij bewust voor een plaats in de schaduw van de andere artiesten op het podium. Een groot muzikant en een groot mens. De rol van Harvey was begeleiden op piano en inspringen op gitaar en bas wanneer het nodig was. En alles een beetje modereren aan de hand van wat Aussie humor zoals toen hij een paar concertgangers aanmaande op te letten als hij aan het praten was, of toen hij een minuut later iemand een hoed op het podium zag leggen. “Yes please do put your hats and other belongings on my stage.” Het was een dunne lijn met sarcasme, we geven het toe.
AMANDA ACEVEDO & MICK HARVEY
Zijn platenkast hebben we niet uitgespit, dat was ook niet nodig. Van zijn hand kwam geen oud werk, enkel werk dat nog moet verschijnen in september. Dan brengt hij immers Phantasmagoria In Blue uit, een plaat die hij maakte met de bevallige Mexicaanse Amanda Acevedo, zangeres en cineaste. En let nu goed op, hij ontmoette haar ooit in Mexico City toen hij daar tourde met jawel PJ Harvey.
We waren zes nummers in de set toen Amanda centraal in de spits kwam zingen, voornamelijk in duet met Mick, Harvey croonend en Acevedo zwoel half hijgend zingend. Het artwork draait rond een blauwe eenhoorn waarmee de naam van het rondrijdend circus verklaard is. Song To The Siren en Phantasmagoria In 2 werden van dat album geplukt maar het was toch vooral de Pat Benatar-cover van het 40 jaar oude Love Is A Battlefield dat hoge ogen gooide. En besef vooral dat Amanda erg indringend kan kijken.
Na de appelsientjes kwam het gezelschap terug het podium op voor het tweede luik van de show. Het eerste deel duurde een klein uurtje, na de pauze waren we gelanceerd voor ruim 80 minuten. Amanda en Mick eisten nog kortstondig de aandacht op. Hij in zijn Wilde Westen-hemd, zij in een sexy retro-kleedje met bijpassende knielange witte glanzende laarzen. Tijdens She Won’t grapte hij dat dit niet gaat over wat we wel dachten, en hij verwees naar Grinderman om onduidelijke redenen. Milk & Honey was het prototype van de zeemzoete ballad dat het soort stijlfiguur wordt voor het album, telkens met een behoorlijk warm aanvoelende Mexicaanse flair. En dan was het weer volop genieten van de bezetting waarmee de avond gestart is, de echte sterren van de avond waarover we het dus nog helemaal niét gehad hebben. Hoogtijd dus voor paragraaf zes.
De avond ging van start met de songs Invisible You (van de gelijknamige plaat) en Voodoo Talking. Beiden zijn songs van de imponerende gitarist J.P. Shilo. Ruim 20 jaar geleden zat Sonic Youth’s Steve Shelley achter de knoppen voor het debuut van het Australische slowcore-collectief Hungry Ghosts. De oprichter van die band heette John Brooks, het alter ego van de man die vandaag gewoon musiceert onder zijn geboortenaam, J.P. Shilo. Shelley bleef hem solo volgen. Shilo zit tegenwoordig ook bij de Aussies van Black Eyed Susans en maakte in De Kreun dubbel furore. Enerzijds met zijn imposante gitaarsolo’s, anderzijds met zijn wondermooie stem, die zowat het midden houdt tussen Nick Cave en Mark ‘Morphine’ Sandman zaliger. Muzikaal leken we ons steevast op Lynch-koers te bevinden want zijn manier van spelen was vaak vrij bluesy en neigde nogal naar het geluid van Angelo Badalamenti.
Stevige progrock van zijn hand deed de zaal kreunen tijdens het tweede gedeelte van het tweede gedeelte… Widow’s Peak maakte diep indruk maar het was vooral Where The Water Tastes Like Wine met haar ziedende luide snelle gitaren die Neil Youngs Crazy Horse deed steigeren. Na afloop stond J.P. rustig aan de zijkant toe te kijken en bleef hij dit halfverlegen doen, zelfs al kwamen de vinylkopers hem uitbundig bedanken voor zijn fabelachtige klasse. Onthou die naam, de man is ronduit geniaal. Voor het grootste deel van zijn onverdroten rockopera’s kreeg hij uitvoerig assistentie van de geweldige dame aan zijn linkerzijde. Ze is meteen ook de voornaamste reden waarom we naar Kortrijk waren afgezakt, sorry Mick! Ze komt uit Berlijn, heet Mika, en was aanwezig met 40% van haar band Sometimes With Others.
We hoorden een contrabas en zagen Yoyo Röhm, die een verleden en heden heeft bij Swans, Mick Harvey en Einstürzende Neubauten. Waren niet uitgenodigd? Kristof Hahn, van Swans natuurlijk, drumster Sara Neidorf en celliste Rachel Maio. Rachel was wél gevraagd maar speelde met een ander gezelschap in Utrecht. De dag na Kortrijk werd ze wel op de afspraak verwacht in Luik. Wie we nog niet volledig bij naam genoemd hebben is de drijvende kracht van de band, de gitariste, songschrijver en zangeres, Mika Bajinski. Haar nummers zijn dromerig, rokerig, broeierig en klinken tegelijk jazzy, smaken naar westerns en geuren naar avant-garde rock. Ze speelt gitaar met dezelfde grommende ondertoon als the good old piepjonge PJ Harvey. Haar nummers omschreef ze ooit als ‘dark, dissonant music for nighthawks’.
The One en het heerlijke Hey Hey Les Chevaux werden van hun ep Nous geplukt. Röhm wisselde als vanouds bas en contrabas af, maar Bajinski was in bloedvorm en zong geweldig. Na afloop zei ze ons dat ze tijdens deze tour al ontzettend veel heeft geleerd van Shilo. Ze verdween na Tamed het podium om plaats te maken voor Amanda maar kwam ijzersterk terug na de rust voor het onvergetelijke slothalfuur waarin ook de stevige lappen rock met Shilo furore maakten. Easy As A Gun is de beste westernsong die als een rode draad spaghetti westerns verbindt. Humor is de beste saus en zo werd het b-kantje van slotnummer Untitled, vorige maand op single uitgebracht, aangekondigd als volgt. “This song appears on the other side of Untitled, it doesn’t have a name yet, so it actually is the other side of the other side”.
Na Untitled zat het werk er op, Harvey kondigde aan dat ze met zijn allen naar de merch zouden komen. Maar dit geweldige optreden had haar diepste geheim nog niet ontbloot. Het kleinschalige doch volledig overrrompelde publiek bleef wild tekeer gaan en The Invisible Blue Unicorns kwamen terug het podium op. Deze keer met Amanda en aanvankelijk zonder Mika.
Kregen we toch wel een briljante cover van Bonnie & Clyde zeker? Mick was Gainsbourg, Acevedo uiteraard Brigitte Bardot. En het mooiste moest nog komen. Bajinski verving voor de laatste keer Amanda en zette de fenomenale cover van Whole Lotta Love van Led Zeppelin in.
Na het optreden vroegen we Mika wat ze vond van onze visie op deze geniale cover. “Mika, would you agree if we call this version the ‘To Bring You My Whole Lotta Love’-version?”Ze lachte en zei “this is exactly what it is”. Doe het haar maar eens na, op de fiets een PJ Harvey-benadering verzinnen van een rockklassieker. En het is wel degelijk op de fiets bedacht, dit vertelde ze ons immers.
YOYO RÖHM @ SOMETIMES WITH OTHERS
Iemand die het kan weten – want hij zit vaker in concertzalen dan in zijn living – zei ons later op de avond “ik kan niet bevatten hoe straf deze avond was”. Mick Harvey kwam langs om een nieuwe plaat en zangeres voor te stellen maar bleef een avond lang in een dienende rol. Hij verving op bas of gitaar de cello-impulsen van Maio, waardoor het geluid van het optreden uniek was. Geen enkel concert van deze tour zal geklonken hebben als in De Kreun. We hoorden muzikanten en zangtalenten aan het werk op een nauwelijks te evenaren niveau en kregen een geweldige inkijk in de decennia overspannende genialiteit van Mick Harvey. De Kreun was gisteren absoluut de plek waar mirakels plaatsvonden en water in wijn veranderde.
J.P. Shilo: Facebook – Instagram
Sometimes With Others: Facebook – Instagram
Mick Harvey: Facebook