Acht bands die uitblinken in klasse en daaruit drie kiezen. Niemand die gisteren in de schoenen van de Gentse jury wilde staan om deze helse knop te doorhakken. Na een beraadslaging die waarschijnlijk één of meerdere Sedergines hebben gekost kwam de vakjury na de klok van tienen tot het besluit dat Peenoise, Meskereem Mees en Kosmo Sound met een trofee naar huis mochten. Een keuze waar we ons mee kunnen verzoenen, als we mogen onderstrepen (en dat deed zowat iedere aanwezige in De Centrale) dat iedere deelnemer door zijn uniek talent een heel klein beetje winnaar is.
PEENOISE
Sommige dingen staan in de sterren geschreven zoals bijv. het feit dat Peenoise één van de grootste kanshebbers was, al was het maar voor hun geluid dat in geen enkel vakje past behalve dan dat van “anders”. Prijs of geen prijs, maar dat werd het wel, toch wordt 2020 het jaar voor Peenoise met een nieuwe release, de opvolger van hun in 2017 uitgebrachte ep die werd opgenomen met Geoffrey Burton van Hong Kong Dong. Een band rond de drie broers De Sutter-Pinoy, live bijgestaan door Simon Raman en Karel Naessens. Een band waar je alles van kan verwachten behalve het gewone. Noisepoprock over een song die gaat over een melkman of een ingetogen (bere)versie van Lay All Your Love On Me van ABBA. Jawel, het kan allemaal en het lukt hun allemaal met zo veel gemak dat het letterlijk en figuurlijk surrealistisch oogt. Briljant, en een terechte winnaar.
UMA CHINE
Veel adem- of rustpauze was er voor Gilles Vandecaveye-Pinoy en Simon Raman niet, want twintig minuten later mochten die twee samen met de loeiende sirenes van Nele De Gussem en de zusjes Rana en Sherien Holail de kleuren van Uma Chine verdedigen. Iets wat ze gemeen hebben met Peenoise is dat unieke geluid waar je nooit zal in slagen om het te plaatsen zonder afbreuk te doen aan de originaliteit ervan. Door de madrigalen kom je misschien wel ergens bij Dead Can Dance uit, al was het maar om een vage richtingwijzer te plaatsen waar deze groep je naar toe tracht te loodsen. Geen winnaar, dat niet, maar dat heb je nu eenmaal met een concurrentie die er met de hakbijl doorwandelt. Wel onthouden we , of misschien nog beter herinneren, hoe uniek Uma China in België wel is.
KOSMO SOUND
Om als een winnaar door het leven te gaan zijn er verschillende pijlers, bijv. de kracht van een energieke liveshow. Het Gentse Kosmo Sound slaagde daar met brio in. Hun briljante mix van dubreggae, jazz en ska werkte op de dansbenen, en niet alleen op die van de eenzame danser Geert die de hele avond John Travolta een poepje liet ruiken, maar een hele zaal. Een band die perfect het evenwicht heeft gevonden tussen klasse en ambiance. Qua originaliteit misschien het minst van alle acht, maar niemand die om de hoogstaande kwaliteit van deze zes kan. Binnenkort op één lijn met Wadsdaman of Compro Oro om maar iets te zeggen. Maar ervan horen zullen je sowieso!
JULIEN FIRMIN
Als er een prijs zou bestaan voor virtuositeit dan ging die ongetwijfeld naar Julien Firmin. Een Gentse muzikant die zich niks aantrekt van hypes, maar op zijn eigen elan een mengeling van blues en alt pop brengt. Zelf dachten we meer dan eens aan Dire Straits en dat was niet eens slecht bedoeld, au contraire. Een eigen stem en straffe songs, maar ook een beetje te gevangen in het “kijk eens wat ik kan”-patroon waardoor zijn muziek net iets te vaak geschikt is voor conservatoriumstudenten met een uitmuntend puntenlijstje. Dat er potentie, en vooral talent, in deze jonge kerel zit staat buiten kijf, dat hij er ooit zal staan al even zeer.
MESKEREM MEES
Dat groots talent vaak gepaard gat met timide artiesten werd met glans bewezen door de jonge zangeres Meskereem Mees. Meer dan eens wees ze erop dat ze snikverkouden was en daardoor misschien niet het gehoopte niveau zou kunnen halen (op een kuchje na, hebben we daar niets van gehoord) of gewoon nederig zeggen hoe dankbaar ze was dat ze het tot de finale van Sound Track heeft kunnen schoppen. Meermaals vergeleken met de groten der aarde, al was het maar om het feit dat Meskereem over een stem beschikt die je genadeloos meezuigt. Samen met celliste en soulmate Febe Lazou toonde de jonge Gentse hoe eenvoud magie kan worden. De kracht van alleszeggende schoonheid. Eerlijk is eerlijk, iedereen was er rotsvast van overtuigd dat dit jong talent bij de drie gelukkigen zou zitten. Maar na afloop niemand die zich daar vragen bij stelde, Meskereem Mees is misschien wel qua gestalte klein, in de muziekwereld staat het nu al vast dat dit een zeer grote dame zal worden.
LINDE
De prijs voor meest uitzonderlijke stem ging sowieso naar Linde Muylaert. Wat deze vrouw met haar stem kan grenst aan het indrukwekkende, alleen schort er nog iets aan de songs. Linde is een band die grossiert in typische IJslandse soundscapes en dat kan qua sfeer wel tellen, maar met zo’n stem kan je meer dan wat ze nu doen. Het is wellicht ook daardoor dat ze naast de prijzenpot grepen, want ook Linde is zo’n band waar je in de toekomst nog veel van zal horen. Alleen mag het niet beperkt blijven tot het scheppen van een unieke sfeer.
LEOPARD SKULL
Het geweld van de gitaren werd voor het laatste behouden. Leopard Skull. Als er in België één band zich met de hand uit het psychedelische moeras weet te trekken dan is het de band rond Harm Pauwels wel. Welcome Home is een psychedelische popplaatje die thuishoort in eindejaarslijstjes met stijl. De Maldegemenaar zag de “bui” al hangen want midden in zijn set vertelde hij het publiek hoe sterk hij onder de indruk was van de geleverde prestaties van zijn “concurrenten”. Het is dan ook enkel daardoor te wijten dat Leopard Skull niet kon doorstoten in Gent. Moesten er vier winnaars bestaan, dan zaten ze er ongetwijfeld bij. Of ze daar nu ongelukkig moeten mee zijn, betwijfelen we, want Leopard Skull is stevig genoeg om buiten zijn niche te treden, want dit is kwaliteit van een wel zeer hoogstaand niveau.
DEPTHS
De vreemde eend in de bijt kwam uit het Meetjesland met Depths. Deze lawaaimakers hadden hun podiumplaats in Gent te danken aan een alles verschroeiende set in de N9, maar in Gent ging het iets minder vlot. Niet dat we niet onder de indruk waren de amen ra-achtige geluiden, maar een stemmetje in ons oor fluisterde ons toch in dat dit een band is die je vooral op een klein podium dient te zien. Al bij al vonden we het jammer, want we maar al te bereid om ons te laten vermorzelen door de pletwals die ze een paar maanden geleden in Eeklo op ons afstuurden. Niets verloren, want Depths. heeft genoeg klasse in huis om ons nog meerdere malen van onze stoel te doen vallen.
