De vierde editie van Sound Track is alweer even aan de gang. Overal in Vlaanderen worden voorrondes afgewerkt en de concurrentie is moordend. Wat meteen opvalt: het niveau ligt hallucinant hoog. De jury zal er haar hoofd over breken, zoveel is zeker. Wij trokken naar de N9 in Eeklo om te zien hoe het er daar aan toeging.
Frans Kalf, de band rond Mika Ram, mocht de spits afbijten. Poëtische teksten trokken ons mee in zijn lichtjes cynische, maar tegelijk ook vrolijke universum, waar een gebroken hart en een schaterlach probleemloos naast elkaar bestaan. De muziek deed denken aan Spinvis, maar dan met een eigenzinnige twist. Een opener om van te smullen.
Daarna was het de beurt aan Marcelle, het project van Marte Truyers samen met Cedric op contrabas. De naam Marcelle is een ode aan Marcel, haar overleden haan, en aan alle nonkels met bierbuiken. hoe kan je daar nu niet nieuwsgierig van worden? Wat vooral bleef hangen, was Martes prachtige stem. Hoewel ze beweerde niet goed te zijn in bindteksten, kwam het allemaal erg naturel over. Haar songs vertelden verhalen, soms fluisterzacht, soms aan een sprankelend tempo. Af en toe waanden we ons zelfs in de wereld van Amy MacDonald. Intiem, folky en gewoonweg charmant.
Tatête, het project van Nicolas Mouquet, bracht minimalistische indie folk die tegelijk troostend en ontregelend klonk. Zijn intieme songs, in het Frans en Engels, riepen op om jezelf te blijven in een wereld vol kunstmatige perfectie. Folk met een rauw randje, gedragen door warme akoestische gitaren en een ontwapenende eenvoud.
Daarna werden we compleet omvergeblazen door de energie van Wodiwo. Hun muziek verenigt rauwe kracht met breekbare melancholie. Met behulp van een loopstation bouwen ze hun songs laag per laag op: Odile legt de basis met diepe baslijnen en een expressieve stem, terwijl Oskar met dynamische percussie en ongewone vocalen voor ritme en contrast zorgt. Het resultaat is een collage die ongepolijst maar krachtig klinkt, minimalistisch in vorm en rijk aan textuur. Hun songs zijn atypisch en hebben een bijna theatrale insteek, met aandacht voor performance, kostuums, verzonnen talen en een sterke podium présence. Het publiek had er zichtbaar zin in, want stilstaan was simpelweg onmogelijk. Zonder twijfel dé verrassende act van de avond.
SEXTC, de band rond frontman en gitarist Kaine Chapdam, bracht ons met volle kracht terug naar de punk van de jaren negentig. Hevige riffs, meeslepende refreinen en een energie die tot ver buiten het podium spatte. Kaine stond vaker tussen het publiek dan op het podium, wat voor heerlijke chaos zorgde. Hard, rauw en rechttoe rechtaan, maar vooral: overtuigend.
Birame bracht een performance die zowel kwetsbaar als krachtig aanvoelde. Voor hem is muziek de brug tussen zijn queer identiteit en zijn multiculturele roots. Met een mix van introspectie en storytelling verkent hij thema’s als identiteit, geloof en zelfaanvaarding. Zijn sound beweegt zich tussen elektro-akoestische texturen binnen en buiten de grenzen van pop en r&b. Voor de artiest met Senegalese roots maakt muziek deel uit van een persoonlijke zoektocht, waarbij een crucifix zijn symbolisch kompas vormt. Hoewel r&b de basis blijft, waagt Birame zich met gemak aan een kleurrijk palet van invloeden. De band speelde strak, het geheel klonk warm, gelaagd en professioneel uitgewerkt.
Daarna werden we ondergedompeld in een andere wereld met Nana Osei Twum Barima, een meesterlijk muzikant, zanger, percussionist en danser, diep geworteld in de rijke muzikale tradities van Ghana. Hij speelde op de seperewa, een Ghanese harp-luit met een resonerend, bijna hypnotiserend geluid. Zijn heldere, expressieve stem en de organische klanken van zijn instrumenten vormden samen een bezwerende ervaring. Voeg daarbij de sitar van Nicolas Mortelmans, en we waanden ons meteen in verre oorden.
Slowcooker, bestaande uit Ellis Blondeel, Brecht Vissers, Vincent De Prez en Jonas Hollevoet, sloot de avond af met een mix van postpunk, lo-fi, garagerock en een vleugje psychedelica. Hun set dreef op een hypnotiserende bas en bedwelmende gitaren die af en toe deden denken aan The Cure. De band bouwde langzaam spanning op, laag per laag, tot alles uitmondde in een roes van geluid en gevoel. Een perfect slotakkoord voor een avond vol ontdekking, diversiteit en talent van eigen bodem.
Rest ons nog enkel een dikke pluim te geven aan de organisatie en crew van N9: supervriendelijke mensen die alles tot in de puntjes perfect lieten verlopen. Het geluid en licht waren van topkwaliteit, wat de avond nog net dat tikkeltje magischer maakte.
Instagram: Frans Kalf, Marcelle, Tatête, Wodiwo, SEXTC, Birame, Nana Osei Twum Barima , Slowcooker