De uitverkochte Rotonde in de Brusselse Botanique leek maandagavond eerder het feesttoneel voor een double bill dan een klassiek voorprogramma / hoofdact. Uit Los Angeles kwam Sextile overgevlogen en uit Antwerpen ruilde Kim Peers de catwalk in voor een portie darkwave met haar band Skemer. Het zou er een hele avond hevig aan toe gaan en de plankenvloer in de rotonde kon haar weerbaarheid uitgebreid demonstreren.
We hadden boegbeeld Peers en gitarist Mathieu Vandekerckhove (Amenra jazeker) graag op een sentimentele wijze een beschuitje geoffreerd om hen te feliciteren met de bijzonder knappe plaat Toasts & Sentiments maar we waren te fel onder de indruk van de sterke set die beiden brachten. Het is nu al reikhalzend uitkijken naar hun passage op Grauzone Festival 2024. Eyelashes opende hun optreden in het ‘skemerdonker’ maar het was vooral de übercoole coldwave sound van Seen die meeslepend en indringend de rotonde in de greep hield. We dachten even aan The Soft Moon (die hopelijk niet overlappen zodat we samen met Mathieu en Kim naar Vazquez kunnen luisteren in Den Haag).
Dat topmodel Kim (bekend van modehuizen Prada en Vogue, we gaan het herhalen tot de hele wereld het weet) een elegante uitstraling heeft en een femme fatale is, hoeft niet te verwonderen. Haar outfit was ten andere ook bedwelmend mooi en uitdagend schemerend transparant. Alles aan Skemer is gewoon intrigerend. Elke zucht licht, elke kronkeling, elke gitaaraanslag is beredeneerd en draagt bij tot een heerlijk samenspel van verleiding, mysterie en uiteindelijk een totaalpakket van theatrale hoogspanning die we niet al te vaak mogen bewonderen in het coldwave-genre. Als grote fan van Automatic juichten we Sunseeker toe en eigenlijk werden we enkel nog op geweldige songs getrakteerd. Hoe mooi klonk Kiss Me Kill Me wel niet? De punky sound van Skemer is een pluspunt. Automatic schreef ten andere ook een nummer dat in een modeshow werd gebruikt, dus de vergelijkingen waren skemer en inslag.
Mode en muziek waren mooi in balans. De stilistische pracht versterkte de knappe nummers en die maakten Kims bewegingen dan weer extra krachtig en dromerig. Totale Overgave bij Kim en Mathieu tijdens Out Of Favor, stuwende pompende minimalistische wavepracht die als een pasgeborene de brug maakte naar de nog stomender gebeurtenissen bij Sextile. Mogen we ook even onderstrepen dat Kim zowel in de lage tonen als de hogere zanglijnen over een stem beschikte die wonderwel bij de muziek aansloot. Skemer een voorprogramma noemen doet dit duo oneer aan. We schrijven liever dat Skemer de eerste helft speelde van een dampende winteravond op Champions League-niveau.
Hoe opwindend kan je een band doen klinken op een podium?
Sextile schreef een masterclass podiumveroverend tekeergaan, een soort ‘bouncing theory’. Ze zijn al 8 jaar bezig en kenden al een zwarte pagina waar menig jonge band niet ongeschonden uitkomt. Gitarist Eddie Wuebben overleed vier jaar geleden op 29-jarige leeftijd. Sextile pakte dit jaar uit met een zinderend antwoord op alle verwerkte miserie.
Zanger en voornamelijk keyboardist Brady Keehn liet zich flankeren door gitarist en voornaamste knoppenmeester Cameron Michel, en door de zotte spring-in’t-veld en gitariste/zangeres Melissa Scaduto, die al even enthousiast achter de keyboard postvatte. Ze kwamen de nieuwe plaat Push, een opdonder vanjewelste, voorstellen en het publiek liet al van bij het knotsgekke en retestrakke Lost Myself Again de iconische plankenvloer trillen.
Alleen maar doldwaze taferelen zouden volgen. Liters zweet en een combinatie tussen podiumgekte, coole attitude en breedlachend spelplezier vormden het draaiboek voor een wilde avond vol postpunk met een dikke knipoog richting The Prodigy en pompende gabbergekte.
Het trio grossierde niet in fijnzinnigheid en het geluid leed daar in het begin fel onder, maar na een paar bangers kwam het goed met de klank. Stilstaan was al lang geen optie meer. Luister maar eens naar hoe Ripped ontspoort op plaat en live gingen Brady en Melissa daar moeiteloos over. Brady droeg constant een zonnebril en dat kwam nooit stoer of hautain over, wel cool. Melissa was mooi om naar te kijken en ze liet haar geverfde haren mooi opveren tegen een stroboscopisch lichtbehang.
Het al wat oudere Hazing sloot best mooi aan bij wat Skemer deed. Soms leken Melissa en Brady middenin een competitie touwtjespringen verwikkeld waarbij ze het touw stomweg vergeten waren. Het straalde natuurlijk af op het publiek waar de deining niet meer in te dijken bleek.
Zonder setlist op het podium was het soms moeilijk de rollercoaster te volgen. Was het tijdens Plastic dat er voor het eerst water gesproeid werd over de eerste rijen? Eender welke setlist had dit nooit overleefd want Melissa stond op haar hakken in de nattigheid rond te hossen. Crash leek dan misschien een rustpunt maar het is één van onze favorieten en overigens meegeschreven door Izzy Glaudini van jawel Automatic. Halle Gaines van Automatic speelde een maand of 2 geleden overigens mee met Sextile tijdens één show.
Diep in het slot was er het opruiende Disco, gevolgd door een onwezenlijk episch Crassy Mel waarin vooral Melissa “all the way ging”. Gaat dit nummer over haar? Zou best kunnen!
Sextile ging bij een overdonderend gejoel en applaus even de coulissen in om dan nog twee stampers toe te voegen aan hun statement. Sextile is de perfecte symbiose van felle beats, vrolijkmakende ritmes en punky gitaargeweld. We dachten met Living Colour ons oudejaar gehad te hebben maar Sextile zette de dampkap een standje hoger en de potten pruttelden hevig. Het was een “push” over de limiet maar om het alweer in voetbaltermen te beslechten, niet elke duw is een fout.
SKEMER : website – instagram – facebook
SEXTILE : bandcamp – instagram – facebook