Isolde Lasoen was dikwijls te zien achteraan het podium bij The Happy, The Whodads, Billie King als drumster; later werd ze vast bandlid bij DAAN waar ze ook haar talent op flugelhorn en vibrafoon kon etaleren. Maar eigenlijk is Lasoen ook een talentrijke songschrijfster. Dat merkten we al toen haar ep L’inconnu verscheen, die ze uitbracht als Isolde et Les Bens en het album Cartes Postales dat ze dan weer uitbracht onder de naam Isolde. In 2021 releasete ze een cover van The Four Horsemen van Vangelis en Demis Roussos, of Aphrodite’s Child. De eigen versie verscheen onder haar volledige naam en we kregen toen ook het nieuws dat ze voor haar te verschijnen soloplaat volledig haar eigen ding wilde doen.
Lasoen studeerde jazz aan het Koninklijk Conservatorium van Gent waar haar liefde groeide voor rijke arrangementen, epische melodieën en jazz. Die invloeden verwerkte ze op Oh Dear, haar eerste soloplaat die net verscheen bij Mayway Records. De nieuwe is 100% Isolde Lasoen, een album waarin invloeden van soundtracks, psychedelica, progressieve rock en Franse muziek uit de jaren ’70 naar voren komen. Een prachtplaat. We waren benieuwd of die indrukwekkende sound en arrangementen ook live zo intens klonken en dus gingen we eens luisteren in de Viernulvier in Gent.
De Nederlandse/Marokkaanse singer-songwriter Roufaida mocht het voorprogramma verzorgen. Ze creëert een eigen pop universum met Noord-Afrikaanse elementen en invloeden van Arabische dichters, gnawa groove en de muziek van Björk, Fairuz en Nilüfer Yanya. In 2015 debuteerde Roufaida onder de naam Southbound en op 20 april verschijnt haar titelloze debuutep onder haar eigen naam.
De Rotterdamse singer-songwriter stond alleen op het podium en werkte met loops van onder andere haar eigen stem voor de backings; en zwoele ritmes. Ze zong met een fluwelen stem terwijl ze zichzelf afwisselend begeleidde op akoestische en elektrische gitaar en op guembri (een soort van Marokkaanse basgitaar). Haar composities zijn even kleurrijk en speels als die van Laura Mvula in combinatie met de soul van Lianna La Havas, dit alles overgoten met een Noord-Afrikaans tintje. De meeste teksten zijn in het Engels maar ze heeft ook enkele songs in het Arabisch.
Met haar dansbare nummers wist ze het publiek volledig mee te krijgen, bij de meer fragiele nummers werd haar prachtige stem echter weggeblazen door het lawaai in de zaal. Haar nummers klinken origineel en hebben veel diepgang. We gaan nog veel horen van dit 27-jarige talent.
Na de mooie solo show mochten Isolde en haar band het volledige podium inpalmen. Want al brengt ze haar muziek nu uit onder eigen naam, toch brengt ze nog alle Les Bens mee voor de optredens. Ze liet zich door Ben Bruinin op bas, Ben Van Camp op gitaar en Luk Vermeir op keys. De enige nieuwe muzikant op het podium was Bernd Coene (Steven Troch Band, Raman, Tiny Legs Tim…) die voornamelijk de vibrafoon, keys, percussie en backings voor zijn rekening nam maar ook af en toe de drums overnam van Lasoen.
Helaas geen strijkers of blazerssectie, maar financieel is het tegenwoordig niet meer haalbaar om met twaalf muzikanten op tournee te gaan.
We hebben de strijkers en de blazers evenwel niet gemist. Isolde is een topmuzikante dit zich laat omringen door andere topmuzikanten. De band klonk erg strak door de ijzersterke ritmesectie. Van Camp is echt een straffe gitarist, Vermeir tovert magische klanken uit zijn synths en ook Coene is een sublieme aanwinst voor de volledige band. De muzikanten zijn zo goed op elkaar ingespeeld en spelen met zoveel goesting dat het erg aanstekelijk werkt.
De straffe composities van Oh Dear komen live met veel overtuiging binnen.
Lasoen schitterde, ook door haar zilveren glitterpak, met haar prachtige zang en geweldig drumwerk. Alles klonk perfect. De Franse 70’s spionage soundtrack meets Air van Muse Au Musee, het steenbok tripje Capricorn Avenue, Wishfull Thinking (waar Isolde de drums verliet om vooraan het nummer te zingen), het zalige instrumentale Bed & Breakfast (Toots Thielemans meets Dave Bruback) en het vurige The Four Horsemen met in de hoofdrol gitarist Ben Van Camp die zich ontpopte tot een reïncarnatie van Jimi Hendrix.
Bertrand Burgalat was niet aanwezig om Douce Mélancholie mee te zingen maar Van Camp nam zijn tekst voor zijn rekening en deed dit op voortreffelijke wijze. Ook Daan was er niet om Batterie in te zingen, zijn deel stond echter op tape waardoor hij er toch een beetje bij was. Op de setlist stond ook Evil Elvis, het nummer dat Lasoen schreef om Belpop-held Mauro Pawlowski te eren in het programma Belpophelden op Radio 1.
Lasoen nam nog geen volledig van haar vroegere werk en speelde ook nummer uit Cartes Postales (Hurt, Provocateur en Road N°1) en Perdu uit de ep L’Inconnu. Die nummers missen een beetje de gelaagdheid van het nieuwe werk op Oh Dear, maar op zich passen ze zeker wel tussen het nieuwere materiaal. Isolde is door de jaren heen gegroeid als frontvrouw – wat niet evident is als je achter een drumstel of vibrafoon zit – zodat ze het publiek ook altijd meekreeg, zelfs bij het bijzonder moeilijke meezing moment tijdens Ghosting.
Ergens hopen we dat Isolde Lasoen en haar super straffe band ooit de kans krijgen om deze top nummers live te brengen met een volledig orkest, zoals vroeger wel eens de gewoonte was. Langs de andere kant klonk het met zijn vijven ook al subliem.
Je kan Isolde Lasoen en haar band nog aan het werk zien op:
31/03 – Het Depot, Leuven
06/04 – Wilde Westen, Kortrijk
06/05 – Labadoux Festival, Ingelmunster
ROUFAIDA: Facebook – Instagram
ISOLDE LASOEN: Facebook – Instagram