Tekst: Jef Versmissen
Foto’s: Dirk Wouters
Op zaterdag 11 maart bracht Ramkot haar langverwachte bezoek aan de Lux in downtown Kempen. Ze brachten hun nieuwe plaat In Between Borderlines mee en daar hadden we godverdomme graag bij geweest. Maar dat klotevirus besliste er anders over en nu liggen we hier op zaterdagmiddag onder een berg dekens vol Dafalgan naar die nieuwe plaat te luisteren.
Opener Don’t Drop Down heeft dezelfde dealer als het vettigste van Monster Magnet. De ruige riff jaagt het virus door mijn lijf en het lukt me al met één wenkbrauw mee te rocken. Ramkot vervolgt met Exactly What You Wanted, opnieuw die space rock met een stevige geut sixties-stonerstuff? Bestaat dat woord? Wel, vanaf vandaag wel, en vooral om Ramkot te definiëren.
Nummer drie, Tied Up, en de gas mag er even af. Even maar, want schijn bedriegt. Beatlesachtige samenzangen? Check. Poppy sounds uit de Pet Sounds Studio? Check. En onverwachte overgang naar nummer vier? Check dus zeker ook Heart Shapes Mind, waar we lekker vettige grunge horen composteren met vrolijk zingende vogeltjes op een waslijn vanachter in den hof. De pillen werken blijkbaar.
I Can’t Slow Down, nummer vijf, is zowaar een normaal nummer. Echt waar. Maar ook hier horen we weer de moerasgitaren die het opnemen tegen die mooie samenzangen. En ondertussen is mijn teen vanonder het deken ook al aan het mee sjokkelen.
Dancing In A Dream haalt de mokerslagen van Led Zeppelin boven, maar draait er halverwege wel een kermisorgel tussen. En opnieuw die verslavende stemmetjes. De nekwervels spannen zich, een lichte headbang tegen het bezwete kussen. Ramkot lijkt er in te slagen om gewoon Corona te genezen, iets waar China, Europa of de USA toch meer moeite mee hadden.
Titeltrack In Between Borderlines hangt in een hangmat ergens op een eiland in de Zuid-Chinese Zee. Een hippiegitaar die te veel kilometers vrat, een zatte heilige op een synthesizer. Maar gelukkig pakken de demonen het gewoon opnieuw over. One More is lekker rocken in goede Belgische traditie, rechttoe, rechtaan, scheef genoeg om hiermee gewoon hun eigen goesting te doen. Wat Evil Superstars, wat Triggerfinger, maar vooral veel lood in de gitaren, zoals we ze graag hebben.
Ondertussen hebben we een paar nieuwe Dafalgans achterovergeslagen. De kat hangt in de luster en de kiekens zijn ontsnapt. Ik zet In Between Borderlines nog eens op en hoop dat we een volgende keer er wel geraken. Gelukkig was onze fotograaf er wel bij en kon hij deze prachtige foto’s nemen.
Ik bel nog even naar Marc Van Ranst over mijn bevindingen en draai terug mijne nest in.
Het voorprogramma The Love was ook wegens ziekte vervangen door Wixcakes, een band uit Hasselt en zeker een band om in het oog te houden! Ze speelde oorverdovende, aanstekelijke fuzz garagerock. Het dak van zaal Lux was er al af en Ramkot moest nog beginnen..
WIXCAKES
RAMKOT
