Tekst: Kris Verdonck
Foto’s: Cindy Michel
De kleine zaal van de Grote Post was slechts halfgevuld, maar de aanwezigen waren getuige van een indrukwekkend concert van Pieter-Jan De Smet en zijn band PJDS. Openen deed hij solo met Baby’s in the World, zichzelf begeleidend op een White Falcon Gretsch, “omdat hij er goesting in had”.
Drie nummers later betraden zijn kompanen het podium. Teun Verbruggen op drums, Frederik Segers op gitaar, Jan Dusnoy op keys en met als nieuw gezicht een besnorde Alan Gevaert op bas, “bekend van dEUS en allerhande universiteiten”. En kon de gitaar even aan de kant, want als frontman beschikt De Smet over de juiste moves.
Het funky Black & Blue bleek de perfecte openingsdans van de volledige band, met een stevige groove van Verbruggen en Gevaert, waarop de gitarist en de keyboardspeler tekeer mochten gaan. Afgaande op het applaus, geroep en gefluit was het publiek direct mee. Daarin herkenden we de Zwammadammen, die mee figureerden in een videoclip van PJDS, en nadien kwamen vertellen dat ze helemaal verkocht waren. “Doet ons denken aan Bowie en Johnny Cash.” Misschien een vreemde combinatie op het eerste zicht, maar het klopt wel ergens.
PJDS en band zijn dan ook een bende eigenzinnigaards. De man spreidt zijn hits en minder gekende, maar straffe dingen uit over een set van bijna anderhalf uur.
Met daarin centraal het nieuwe album Extinct Birds, een plaat die niets dan lovende reviews kreeg, en die – voorlopig ? – op dovemansoren stuit bij the Powers that be in de media en in de algoritme gestuurde programmatie.
Hoe klein of hoe groot ook, telkens geven de mannen van PJDS zich volledig. PJDS verdient dan ook een groter publiek. Wat we telkens merken is dat de mensen die hem nog niet kenden, na een concert volledig overtuigd zijn. Als frontman hoef je De Smet niks te leren. Een combinatie van Elvis, Bowie en andere muzikale helden. En zijn compagnons de route zijn bij de besten van het land. Ze spelen of speelden bij Arno, Stadt, FES, dEUS, Roland en andere grootheden en zijn op zichzelf al een kwaliteitslabel. Zo komt Frederik Segers als gitarist heel rustig over, terwijl zijn gitaar de gekste geluiden produceert.
Teun Verbruggen klopt de meest complexe drumpatronen, altijd met de glimlach. De songs die deze heren spelen zijn heel erg origineel. Zo refereert een van de vorige singles, Love must Wait, naar de voodoo van New Orleans, maar de donkere en stomende groove is vintage PJDS.
PJDS is wereldklasse, we waren blij dat de Grote Post dit op het programma durfde te zetten. Waarop wachten de andere zalen en festivals nog?
PJDS Facebook – Instagram – Website
