Nilüfer Yanya, de 29-jarige Londense met de meest diverse roots heeft een abonnement op de Orangerie van de Botanique. Ze kwam er eind maart 2022 haar vorige plaat Painless voorstellen en ze deed dit zondag fijntjes over voor opvolger My Method Actor die zowat twee maand uit is. Hoe divers haar roots zijn, hoor je zeker in haar nummers. Haar mama is van gemengde Iers-Caraïbische komaf (Barbados eilanden) en haar vader is Turks. We verwachtten een heerlijk gewogen gemiddelde van haar laatste twee albums, ook haar sterkste exploten, dus laat maar komen Nilüfer.
Voor het zover was, werden we graag nog even opgewarmd. Chauffage van de dag was deze keer de jonge kerel Eli Smart. Hij is pas 21 en is een singer-songwriter uit Hawaii, Kauai om precies te zijn. Uit die hoek komen ze niet zo gauw overgevaren op onze vaderlandse podia. Echt letterlijk hoef je dit niet te nemen want hij maakt al een paar jaar muziek aan de boorden van de Merseyside, Liverpool dus. Er is zelfs een naam voor wat hij doet, kijk eens aan. Zijn muziek wordt liefkozend als ‘aloha soul’ betiteld. Razend benieuwd of we hier door opgewarmd zouden raken. Zijn invloeden mogen we situeren rond Gladys Knight en Prince. Tot daar volgen we nog. Rest de vraag of de Britse soul succesvol ‘gemerged’ wordt met zijn tropische roots.
Laten we beginnen met te stellen dat Eli over best veel troeven bleek te beschikken. Engeland wordt overspoeld met singer-songwriters maar het is de kunst om iets te doen wat niemand je voordeed. Eli is Smart want hij schrijft voornamelijk catchy indierocksongs met veel variatie maar ook met een herkenbare maar nooit overdreven palmboomwind die de nummers fris en vrolijk houdt.
Hij opende met een bluesy gitaargeluid en liet in de volgende nummers Hawaiiaanse kruiden aanrukken die voor een unieke geluidscombinatie zorgden maar tegelijk zijn sterkste troeven etaleerden. Eli heeft een verdomd knappe stem, hij beheerste zijn instrumenten en toverde heerlijke riffs uit zijn materiaal. Er valt wel meer over te zeggen want normaal treedt hij met band op. Nu stond hij daar alleen, met zijn gitaar, basgitaar, sampler-pedalen en zijn gsm.
We zijn er nog niet uit wat we nu eigenlijk vinden van wat we hieronder gaan beschrijven, feit is wel dat Eli erg zelfzeker en charmant overkwam en dat liet de balans in zijn voordeel overhellen. Hij had kunnen opteren om zijn nummers akoestisch te brengen maar hij besliste om een synth-applicatie op zijn gsm te koppelen aan zijn instrumenten. Hij legde uit dat hij geen berichten aan het lezen was maar liet zijn gsm op zijn snaren synchroniseren met zijn gitaar wat meteen ofwel een electro-groove of een dansbeat genereerde. Aansluitend veranderde hij het type gitaar van schouder en koppelde zijn basgitaar aan de sampler-pedalen om nadien opnieuw zijn gewone gitaar te omgorden. En dat was dus gewoon de voorbereiding. Dit had een groot voordeel en een groot nadeel.
We leken in een opnamestudio te staan en zagen de nummers technisch vorm krijgen, dat was echt leuk. Het nadeel was wel dat we zowat een derde van de tijd verloren aan het vormgeven van zijn geluid en het optreden elke drive verloor. Mits een deftige flow in het concert had Eli echt grote sier kunnen maken.
Puur technisch was dit nog altijd het geval want we hielden erg van de zomerse vibe die zijn nummers sierden. We dachten al een keer aan The Police, niet zozeer qua geluid maar omwille van de spitsvondigheid. Luister maar eens naar Highschool Steady. Aan charmes geen gebrek trouwens. Eli legde uit dat hij daar niet alleen stond omdat hij muzikant is maar ook omdat hij het lief is van Nilüfer. Twee mooie mensen hebben elkaar gevonden, altijd leuk. Ook leuk was de inbreng van een Hawaiiaanse lap steel gitaar voor slotnummer Am To Pm, vermoedelijk het strafste nummer uit zijn intrigerende set. Hier excelleerde hij overigens want het was heel indrukwekkend hoe hij dit instrument beheerst.
Niet alleen Eli kan vingervlug gitaar spelen, een zekere Nilüfer Yanya is ook een begenadigde gitariste. Ze kwam gelijktijdig met haar band het podium op in een beeldige outfit en driekwart van de band zagen we ook in 2022. Jazzi Bobbi speelde ook deze keer saxofoon, maar evengoed keyboards of pedalen-elektromechanica om het even zo te omschrijven. Beth O’Lenahan perste veel noise uit haar basgitaar, wat een verrassend effect teweegbracht op het geluid van het optreden. Ellis Dupuy vormde het betrouwbare drumsluitstuk en een andere hoofdrol was toebedeeld aan gitarist Wilma Archer die precies in een soort heksenkring stond, omsingeld door een gamma aan instrumenten.
We kunnen alvast starten met de boodschap dat Nilüfer ons met de nummerkeuze niet verrast heeft, maar wel met de arrangementen en de algemene teneur van het optreden. In 2022 was de Orangerie-show de laatste van de tour, nu was het de allereerste. Geen moment dat ze niet op elkaar ingespeeld leken overigens. Het leek allemaal best gesmeerd te verlopen hoewel Beth hier en daar de communicatieverantwoordelijke speelde.
Nilüfer zelf leek er erg gerust in en de band klonk gerodeerd, misschien zelfs iets té gerodeerd. My Method Actor is minder hoekig en klinkt gemoedelijker dan Painless en zo ging de set aanvankelijk vrij gezapig van start. L/R klonk hierdoor minder onweerstaanbaar dan we gewend waren. Like I Say (I Runaway) kwam van de nieuwe plaat en klonk het meest overtuigend tijdens het eerste deel. Het was de aanzet voor nog meer materiaal van het kersverse album.
Mutations heeft op plaat een sexy baslijn maar die kwam er hier minder fraai uit. De overgangen tussen de nummers waren vaak ietwat geforceerd. Jazzi deed iets op haar synth en Ellis leek vaak iets te improviseren terwijl Wilma zijn gitaar stemde en Nilüfer in gedachten verzonken voor zich uit keek. Een gemoedelijke babbel had het optreden een warme injectie kunnen geven. Gelukkig was Ready For Sun een voltreffer en een welgekomen parel van de nieuwe plaat. Dat Heavyweight Champion Of The World van het ondertussen al vijf jaar oude Miss Universe een magistraal nummer blijft onderstreepte Nilüfer in haar eentje terwijl haar band als versteend achterbleef. Niet dat we vonden dat ze de polonaise moesten dansen maar het was allemaal een beetje afstandelijk wat we zagen gebeuren.
De vingervlugge hoekige manier van gitaarspelen en de flukse zanglijnen maakten ook anno 2024 nochtans veel indruk. Tijd voor een zacht hoogtepunt met het nieuwe Call It Love dat aangaf dat het eerste uur door de kalme nummers werd gedomineerd. Niet veel later was het onheilspellende Trouble nog steeds die parel van weleer hoewel steeds nadrukkelijker bleek dat de nummers van Painless in deze kwintet-bezetting een forsere rock-benadering hadden gekregen. Vonden we dit leuk? Eigenlijk wel, want het gaf een erg verrassende draai aan het optreden dat anders wellicht in apathie dreigde te verzanden en nu in het slot een potige geluidsinjectie kreeg die best wel uniek klonk.
Deze ‘heavy painless’ was nog het meest nadrukkelijk aanwezig tijdens het combo The Dealer/Stabilise dat in het midden werd opgeëist door Beth die plots op cursus was geweest bij Michael Gira want er kwam een stevige postrock-episode met een behoorlijke lap noise aan te pas waarbij ze constant oogcontact maakte met haar drummer en gitarist. Dit was een onmiskenbaar hoogtepunt en ook het slot van het reguliere deel van de avond.
De uitverkochte Orangerie had nog geen zin in een afscheid dus mocht de band terug opdraven voor een gedenkwaardig slotakkoord. “This is a song by PJ Harvey, it’s called Rid Of Me” was met voorsprong de meest overbodige bindtekst van het jaar want zou er iemand in de zaal geweest zijn die dit mythische nummer niet kende?
Feit is dat deze versie misschien het echte hoogtepunt van de hele avond was want Nilüfer zette het solo in waarna de band dan als ontketend inviel en het nummer bijna Pearl Jam-allures kreeg. Zo hadden we Polly nog niet gehoord… En de liefde is wederzijds want Nilüfer verklapte ook dat ze het lief is van Eli waarover ze zei “he simply had to come along on tour, he had no choice”.
De ultieme parel aan het gitaarfirmament heette Midnight Sun, ook weer in een rocksaus gedrenkt maar zonder meer imponerend tot de laatste zonnestraal bij middernacht. De vuile versies van de Painless-parels contrasteerden fel met de gezapige doch erg sfeervolle nieuwe nummers en stuurden ons eigenlijk vooral tevreden huiswaarts zonder de euforie van 2022 te evenaren.
